Το ξωτικό της καρδιάς μου!!!

Τρύπωσε, όπως τρυπώνουν πονηρά, παιχνιδιάρικα, χωρίς άδεια!!!!!

Ενα μικρό παιχνιδιάρικο ξωτικό, βρήκε την καρδιά μου και μπήκε για να φωλιάσει από τη μοναξιά του δάσους.

Κι εγώ την άπλωσα. Την έκανα ένα μεγάλο τραμπολίνο. 

Του έφτιαξα το προσωπικό του fun park!!!

Μπορεί να παίζει καθημερινά, να ξεφεύγει. Και του άρεσε!!!!

Βάζει το μαυριδερό, τριχωτό του μουτράκι και προσπαθεί να δεί μέσα στην καρδιά μου. Προσπαθεί να σπάσει κάθε αντίσταση, κάθε μυστικό και να το κάνει δικό του.  Κι όταν δεν το καταφέρνει πηδάει πάνω στο τραμπολίνο με δύναμη και εκτοξεύεται ψηλά, μακριά μου.

Κι εγώ το κοιτάζω να απομακρύνεται και περιμένω να δω την επιστροφή!!!

Πέφτει με φόρα και με πονάει,αλλά του δίνω ώθηση να πετάξει ακόμα πιο ψηλά, πιο μακριά!!! 'Ενα παιχνίδι, χωρίς όρους. 'Ενα παιχνίδι που προσπαθώ να μην έχει απώλειες. 

Η καρδιά ματώνει σε κάθε δυνατό άλμα που κάνει πάνω της. Αλλά του δίνω ακόμα πιο μεγάλη ώθηση. Τροφοδοτώντας το μυαλουδάκι του με ότι μπορεί να το κάνει να λειτουργεί τρελλά.

Το αεικίνητο, πονηρό ξωτικό της καρδιάς μου!!!

Το παρακαλουθώ να τρέχει γύρω γύρω στο δάσος. 

Το καμαρώνω!!! 

Περιμένω να ξεπροβάλει το κεφαλάκι του από οπουδήποτε. Είμαι σε εγρήγορση!!!

Δεν σταματώ μαζί του. Δεν ξεκουράζομαι μαζί του. Τρέχει και τρέχω κι εγώ μαζί του.

Κι όταν έρχεται για προσγείωση στο τραμπολίνο της καρδιάς μου, το απλώνω, το μεγαλώνω τόσο πολύ μη τυχόν και πέσει έξω. Και το χάσω. Και χτυπήσει!!! Ενα απέραντο μαξιλάρι να κυλιστεί.

Την πονάει την καρδιά μου!!!! Του πονάω το μυαλό του;;;;;

Τι παιχνίδι κι αυτό!!!!!

'Αραγε μέσα στο δισάκι που κουβαλάει μικροδωράκια για όλους, θα έχει κρυμμένο κάτι και για μένα τα Χριστούγεννα;