To "ραβασάκι"

'Ενα ξεχασμένο κουτί από πουκάμισα μου κλείνει το μάτι μέσα στο τελευταίο συρτάρι του κομό.

Κατάλοιπο μιας παλιάς μετακόμισης από το φοιτητικό στο πατρικό σπίτι.

Το τραβάω και σκίζεται, το ανοίγω και σκίζεται η καρδιά μου. Πάνω σε μια θολή φωτογραφία ενός νέου άντρα, ένα τσαλακωμένο, στραβοσκισμένο, ριγέ, κιτρινισμένο χαρτί, με ορνιθοσκαλίσματα βιαστικά στο γόνατο: 

"Αν μπορείς έλα το απόγευμα στο καφενείο του Αγγελου στην πλατεία του χωριού. Σε παρακαλώ πολύ. Θα σε περιμένω. Θα περνάω κάθε μισή ώρα να δω αν ήρθες, να σε δω έστω κι από μακριά. Σ' αγαπώ" 

 Τόσο απλά περιεκτικά λόγια, απαιτητικά, παρακλητικά. Μια λαχτάρα και μια διάχυτη αγωνία. Μια πρωτόγονη επικοινωνία που δούλευε για χρόνια σωστά, χωρίς τα τηλέφωνα, χωρίς τα κινητά με τα sms, χωρίς τα e-mail, χωρίς το skype, χωρίς το msn, χωρίς το chat!!!!

Μια επικοινωνία που σου έδινε την δυνατότητα να εκφραστείς χωρίς να σου βάζει τη θηλιά στο λαιμό να ανταλλάξεις έξυπνα και ανούσια λόγια με τον άλλο, να αναλωθείς στην προσπάθεια εντυπωσιασμού και να χάσεις την ουσία. Να πεις αυτό που νοιώθεις. Να απαιτήσεις αυτό που θες. Να παρακαλέσεις για επαφή. Να μοιραστείς την αγάπη. Να βρεις τις σωστές λέξεις, χωρίς να δημιουργηθούν παρεξηγήσεις. Να περιμένεις το επιθυμητό αποτέλεσμα των λόγων σου.

'Ολα είναι τόσο γρήγορα, οι ερωτήσεις, οι απαντήσεις, οι απαιτήσεις, τα σχόλια, οι φατσούλες σε στιγμές αδυναμίας έκφρασης ή κενού περιεχομένου και λόγου, που τελικά το ζητούμενο χάνεται. Πολλά λέξεις σε μια ανακολουθία. Λέξεις που γράφονται ή λέγονται μόνο για να γεμίσουν τα κενά της ζωής μας. 

Η ουσία που όλα αυτά τα μέσα θέλουν να μας προσφέρουν, γίνεται ανούσια. 

Η προσωπική επαφή των ανθρώπων αντικαθιστάται με ένα προφίλ που ο καθένας το πλάθει στα μέτρα του και στο μυαλό του, για να βρει ανταπόκριση σ΄αυτό που ζητάει.

'Ενα ραβασάκι είναι η λύση, να μας βάλει στη διαδικασία να κινηθούμε, να βρούμε τρόπο παράδοσης, να βρούμε τρόπο άμεσης έκφρασης, άμεσης επαφής.

Ενα ραβασάκι που να περιέχει το: "............. Σ΄αγαπώ"