Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

Τα "θέλω" που πέρασαν




Θέλω μια βόλτα δίπλα στο ποτάμι,
Να μυρίσουμε την υγρασία των πεσμένων φύλλων μαζί

Θέλω μια βόλτα σε μια κορφή,
να ενωθούν οι αύρες μας στο απέραντο του ουρανού 
και να ενωθούν όπως ο ουρανός γίνεται ένα με τη θάλασσα στο βάθος.....

Να κάνω πράγματα απλά μαζί σου.

Να φύτευα το δικό μου λουλούδι δίπλα στο δικό σου.
να αγγίζονται τα δάχτυλα μέσα από τα χώματα
ο ώμος τον ώμο
να τα βλέπαμε να πλέκαν τις ρίζες τους, τα φύλλα τους και να άνθιζαν σ' ένα πολύχρωμο μυρωδάτο λουλούδι

Να ανάσαινα την ίδια σκόνη που σηκώνεται από το σκάψιμο
να έπιανα την ίδια λάσπη
να ένοιωθα την ίδια ικανοποιήση την ίδια έξαψη
να ρουφαγα τον ίδιο αέρα
να κρύωνα απ΄το ίδιο αγιάζι και να καιγόμουν από τον ίδιο ήλιο
Να ήμουν μαζί σου.

Να πιάσω τα ίδια σκουπίδια και να τα απιθώσω δίπλα στα δικά σου
να κόψω ένα αγριολούλουδο να στο χαιδέψω στο μάγουλο και μετά στο δικό μου
Να πιτσιλιστώ από το ίδιο κύμα με σένα
Να χωθώ στα πετράδια δίπλα στα δικά σου πόδια

Κι ακόμα....   εγώ εδώ μακριά, απομονωμένη.....
'Ηθελα......'Ηθελα, Θέλω.... 
κι όλα τα "θέλω" πέρασαν... και χάθηκαν
όπως ο χρόνος στο διάβα του
σαρώνει σκληρά τα πάντα,
αφήνοντας ένα καλά αποψιλωμένο χέρσο χωράφι



Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Ποικιλόμορφο λιώσιμο

'Ενα τσιγάρο λιώνει στο τασάκι δίπλα μου,
 καθώς ξεδιπλώνουν τα δάχτυλά μου κάθε τσάκιση της ψυχής μου. 

Δίπλα δυο πακέτα, 
τό ένα πάνω στ' άλλο μισογεμάτα από τσιγάρα
και παραδίπλα ένα από καιρό πολύ,  
αδειανό,
μα γεμάτο εικόνες,"σ' αγαπώ", αγγίγματα, μυρωδιές κι αναμνήσεις,
που έχουν κρυφτεί εκεί μέσα, ζητώντας καταφύγιο, 
για να μην μπορέσω να τις ξεριζώσω απ' την καρδιά μου.

Κι όπως λιώνει το τσιγάρο,
 ο καπνός καίει τα μάτια μου. 
Κι αυτά αντιδρούν όπως ποτέ δεν μπόρεσα να αντιδράσω εγώ. 
Και ξεχειλίζουν,
όλα αυτά που θέλω να γράψω, 
να φωνάξω, 
να ψιθυρίσω, μα δεν το κάνω. 
Αυτά μπορούν. 'Οποιος τα δει θα τα διαβάσει, θα καταλάβει.

Τελειώνει το τσιγάρο κι αφήνει ένα κλαδί από γκρίζα στάχτη πάνω στο διάφανο του κρύσταλου.
'Ενα κουφάρι καμμένο.
Μια ιστορία διαλυμμένη.
Λόγια που δεν λέγονται μόνο καίγονται απ' τον καϋμό!
Μια ζωή που δεν την ρούφηξα,  και μού μεινε η στάχτη!

Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014

"Μόνοι είμαστε"




"Μόνοι είμαστε"
Μου το 'πες μιά, μου το 'πες δυό
Μου το 'πες για πρωϊνό,
μου το 'πες μετά το μεσημεριανό,
πίνοντας ένα καφέ με την απόσταση 
να μας χωρίζει
μου το 'πες και βράδια ατέλειωτα
απ' την άλλη άκρη 
Για μέρες!!! για μήνες!!!!!!
δεν μετράω πια!
σαν βάλσαμο, το θεωρούσες!

Σαν αντιβιoτικό
σαν φάρμακο
σαν φαρμάκι...

Πότισα!
Μόνοι είμαστε!!!
Γέμισε το αίμα μου
Συμπλήρωσε τα κενά της καρδιάς μου
θόλωσε το μυαλό μου από τις σκέψεις

Μόνοι είμαστε!!!
Μόνη είμαι!!!
Το χόρτασα!!!

Μα δεν μπορώ να χωθώ σ' αυτή τη σκληρή μοναξιά
Να την νοιώσω,
να με κατακτήσει και να την κατακτήσω
να την νικήσω...

Πολυτέλεια!!!
Τόσες  πολλές εξοντωτικές παρουσίες στη ζωή μου...