Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Η μηχανή του μυαλού στο reverse motion!!!!!!!

'Οταν προσγειώνεται ένα αεροπλάνο, οι μηχανές δουλεύουν reverse, ανάποδη κίνηση. Αντί να δίνουν ώθηση προς τα μπρος, δίνουν κίνηση προς τα πίσω, για να ανακόψουν ταχύτητα.

Κάποιες φορές μου περνούσε μιά εικόνα απ' το μυαλό, ενός αεροπλάνου που ενώ προσγειωνόταν, άρχιζε να κινείται προς τα πίσω και να παίρνει ύψος απ' την ουρά!!!!!!!!!!!

Κάπως έτσι αρχίζει να δουλεύει και το μυαλό μου. Reverse motion και οπίσθια απογείωση.

Βλέπω τα πόδια μου να κινούνται προς τα πίσω, τη βαλίτσα να ρολάρει όπισθεν και να ανεβαίνει στο ιμάντα.
 Πηγαίνω ξανά στο λεωφορειάκι, και ανεβαίνω ανάποδα τη σκάλα του αεροπλάνου. 
Απογειώνεται και σκύβω μπροστά αντί να γείρω πίσω.
Απ΄το παράθυρο βλέπω πάλι την έλικα να γυρίζει και να εναλλάσεται η θάλασσα με τα βουνά πίσω από τις στροφές της.
Λαχταράω να δω τις απάτητες ακρογιαλιές με τα βράχια που τα γλύφει η θάλασσα. 
Νάτες! 
Και τώρα η μεγάλη, ατελείωτη, αγαπημένη παραλία

Βγαίνοντας από το αεροπλάνο, η γνώριμη ζέστη και ο δυνατός αέρας με ζαλίζουν.
Τρέχω να βρω τα γνωστά λημέρια. 
Να περπατήσω στις πέτρες που μου πονάνε τα πόδια. 
Να βουτήξω στην παγωμένη θάλασσα. 
Να κάνω την αγαπημένη μου διαδρομή με το αυτοκίνητο για τον προορισμό που λαχταρώ!!!!!!
Να νοιώσω πάλι την κάψα του καλοκαιριού.
Να χαθώ στο όνειρο!!
Να λιώσω μέσα στην αγκαλιά ενός .... τόσο λαμπερού φεγγαριού!!!!!


Τρίτη 28 Αυγούστου 2012

Mια βαλίτσα αναμνήσεις!!!!!!

Πόσα ρούχα, πόσα παπούτσια μπορεί να χωρέσει μια βαλίτσα?

Ανοιγμένη στο πάτωμα, με  περιμένει να χώσω μέσα όσα μπορώ από τα πράγματα που θα πάρουν το δρόμο της επιστροφής!

Η επιστροφή!

Πόσες αναμνήσεις να χωρέσω και να στριμώξω μέσα στη βαλίτσα;
Πόσες γλυκές, πόσες πικρές αναμνήσεις, από αυτό το καλοκαίρι;
Το καλοκαίρι που στο στόμα μου αφήνει γεύσεις πρωτόγνωρες, γλυκές σαν πετιμέζι, πικρές σαν φαρμάκι!!!

Στιβάζω τα ρούχα το ένα πάνω στο άλλο, χωρίς να με ενδιαφέρει αν θα χωρέσουν όλα, αν θα τσαλακωθούν. 
Το μόνο που βλέπω είναι που πάνω τους σχηματίζονται νερένιες κηλίδες. 
Θα στεγνώσουν!!!!! 
Ετσι όπως σκύβω στάζουν από τα μάτια μου σταγόνες και απλώνονται πάνω τους. 
Θα στεγνώσουν!!!!

Είναι οι αναμνήσεις που με πνίγουν, που υγροποιούνται και γλυστράνε μέσα από τα μάτια μου, να πάρουν τη θέση τους μέσα στη βαλίτσα της αναχώρησης.

Μια - μια πέφτει και απλώνεται και αλλάζει το χρώμα του ρούχου. 
'Ολα είναι διαφορετικά πια!!!!

Πέφτει το "βλέμμα που ψάχνω" και που το βρήκα αλλά ξεγλύστησε.
"To νταμάρι των ψυχών" ρίχνει την χρυσόσκονή του.
"Το μαγικό χαλί φτιαγμένο από κουρέλια" που φιλοδοξεί να πάρει τη θέση του στο σπίτι που πάω!!!
"Ο χρόνος εχθρός" που θα με εχθρεύεται για μια ζωή!!!!!
"Τα αέρινα λόγια" που τα διαλύει ο αέρας αλλά αφήνουν την αύρα τους!!!!!
'Ολα θέλουν να μπούν στη βαλίτσα. Τα πιο μικρά, τα πιο άτεχνα, τα πιο αδιάφορα, τα πιο ασήμαντα, διεκδικούν κι αυτά μια θέση.
Όλα όσα με συντρόφεψαν αυτό το καλοκαίρι!!

Ακόμα και το "ξωτικό της καρδιάς μου". Θέλει να στριμωχτεί κι αυτό!!!

'Ομως αυτό δεν θα το αφήσω να στριμωχτεί. Να ζοριστεί. Δεν θέλω να βαρύνω την μικρή καρδούλα του.
Την θέλω ανάλαφρη και παιχνιδιάρα. 
Θα το αφήσω να διαλέξει αν θέλει να μείνει μέσα στις βαθιές αυλακώσεις που άνοιξε στο μυαλό μου και στην απεραντοσύνη της καρδιάς μου.
Να αλωνίσει στο κενό που αφήνει, να παίξει, να στριφογυρίσει κι αν θέλει να ζήσει εκεί!!!!

Θα είναι το μόνο που θα λείπει από τη βαλίτσα!!!
H θέση του είναι στο Θρόνο της καρδιάς μου!!!

the end - the doors

είναι;;;;;;;;;;;;;

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2012

O γάμος του καλύτερού μου φίλου!!!!!

Δεν πήγα σπίτι ακομα!!!!!! 
Ενώ ξεκίνησα να παρκάρω, άλλαξα πορεία για την άκρη της παραλίας. 
Εκεί που δεν υπάρχουν τέτοια ώρα άλλοι άνθρωποι, παρά μόνο ένα αυτοκίνητο πενηντα μέτρα πιο μακριά.
Κάθομαι στις πέτρες, ακούω το κύμα, βλέπω το φεγγάρι στη γέμισή του.

Η "πτήση" της επιστροφής ήταν ονειρεμένη!!!! Δεν είχα ξαναοδηγήσει νύχτα μόνη μου, τέτοια απόσταση, τόσο γρήγορα. 
Πτήση κανονική. 

Τραγούδαγα δυνατά το αγαπημένο μου Νο 4 στο CD, ούτε και ξέρω πόσες φορές, ξανά και ξανά.

Μόλις είχα ξαναπαντρέψει τον παιδικό μου, αδερφικό μου φίλο.
Το φίλο που τσακωνόμαστε, και φιλιώνουμε. 
Το φίλο που λέμε όλα μας τα μυστικά. 
Το φίλο που βρίζω για να ξεθυμάνω. 
Το φίλο που με ταρακουνάει. 
Το φίλο που μου δίνει κουράγιο. 
Το φίλο που θέλω να είναι ευτυχισμένος. Και που κι αυτός το ίδιο θέλει για μένα.
Το φίλο που έκανε την υπέρβασή του. Εκανε την επανάστασή του.
 Που προσπάθησα να τον εμποδίσω. 
Που προσπάθησα να του αλλάξω μυαλά. 
Που δεν θα έβλεπα την ευτυχία του σήμερα αν με είχε ακούσει.

Ακολουθώντας το κονβόι των αυτοκινήτων, με πορεία προς τη δύση του ήλιου, έβλεπα την ανατολή μιας νέας ευτυχίας. Μύριζα τον δροσερό αέρα του βουνού ανακατεμένο με τη θαλασσινή αύρα και ήθελα να σταματήσω την ουρά των αυτοκινήτων και να βγω έξω, να πάρω βαθιές ανάσες και να βγάλω μεγάλη φωνή.
Δεν σταμάτησα!!!

Εδώ όμως στην παραλία, σηκώνομαι από τα πετράδια, τινάζω την άμμο από τα ρούχα και φωνάζω. 

Δεν με ακούει κανείς εδώ.

'Ομως εσύ φιλαράκι ξέρω οτι πάντα ακούς.

Γι αυτό: ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ, σε μια όμορφη, πλούσια από αισθήματα και συγκινήσεις, ενδιαφέρουσα και υπέροχη νέα ζωή!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Σάββατο 25 Αυγούστου 2012

στα άκρα!!!!!!

Πόσο μακριά μπορεί να είναι τα άκρα του καθενός;
Πόσο μακριά μπορεί να φτάνει η τόλμη, η υπομονή, η ανοχή, το συναίσθημα;
Πόσο μακριά μπορεί να βλέπει το μυαλό;
Πόσο μακριά μπορείς να φτάνεις το κάθε τι που ζεις;
Πόσο μακριά μπορούν να σε συνοδέψουν οι άλλοι;

Βάσανο οι σκέψεις! Προσπαθείς να βρεις τα δικά σου άκρα!!!
Τα νοιώθεις πολύ μακριά, τόσο μακριά που γίνονται κουκίδες στον ορίζοντα!!!
Μόνα τους χωρίς παρέα.

Προσπαθείς να βρεις συνοδοιπόρους. Μα πάντα τα άκρα των άλλων ή είναι πολύ κοντινά,  ή ακουλουθούν αποκλείνουσες πορείες.
Προσπαθείς να βρεις τα άκρα των άλλων σε μια συνεχή ιχνηλασία. 
Μόνο με ίχνη μπορείς να πορευτείς, όχι με σαφείς οδηγίες.

Κι όταν τα βρεις πώς θα τα ταυτίσεις με τα δικά σου;
Δύσκολο να ταυτιστούν!!!
Ειδικά όταν εσύ θες να φτάνεις την κάθε κατάσταση στα άκρα!!!
Εκεί που δεν θα υπάρχει συνέχεια,εκεί που τελειώνει η ύπαρξή σου. Η ζωή σου!!!

Θέλω να ξεστομίσω ακραίες φράσεις!!!
Θέλω να ζήσω οτι μου έρχεται ακραία!!!
Θέλω να ...
'Ολα θέλω να τα ζήσω και να τα φτάσω στα άκρα!!!
Ακολουθεί κανείς;;;;

aerosmith - living to the edge



Τετάρτη 22 Αυγούστου 2012

Περιπλάνηση

Ξεκίνησα ένα οδοιπορικό στο πρόσφατο παρελθόν!
Θέλω να διώξω τα φαντάσματα και να καλωσορίσω τη ζωή!!!

Περιπλανήθηκα στα σκοτεινά γνώριμα δρομάκια που με λαχτάρα έτρεχα να περπατήσω.

Τώρα έσερνα τα βήματά μου. 
Σαν μια βαριά σιδερένια μπάλα με αλυσίδα, να με κρατούσε καρφωμένη στο έδαφος.
Να σταματήσω, να επεξεργαστώ, να θυμηθώ, να ανατριχιάσω!!

Εγκατάλειψη!!! 

Τα κλειστά πατζούρια, σκονισμένα, φανέρωναν την απουσία ζωής.
Ξεχειλωμένα σκοινιά απλώματος, που παλιά δεχόταν τα ρούχα που μύριζαν όμορφα, φρεσκοπλυμένα. Μια απόλυτη μυρωδιά μούχλας ξαπλώθηκε γύρω μου.

Περιπλανώμενη, προχωρώ με μεγάλο κόπο. 
Η καρδιά μου χτυπά με άστατο, ασταθή ρυθμό. Εκτακτες συστολές, στέλνουν στ' αυτιά μου εκκωφαντικές δονήσεις.

Προχωρώ. 

Παρατημένα αυτοκίνητα, σκονισμένα τόσο που δεν μπορείς να δεις το χρώμα τους. 
Σκονισμένα τόσο που μπορείς να γράψεις πάνω τους το κωδικοποιημένο μήνυμά σου, με την ελπίδα να βρεί αποδέκτη.

Η καρδιά δονείται πιο δυνατά!!! 
Θα σπάσει!!! 
Θα σπάσουν μαζί και τα αυτιά μου και το κεφάλι μου!!!

Πρέπει να γυρίσω πίσω!!! Πρέπει να γυρίσω!!!
Η περιπλάνηση πρέπει να σταματήσει!!!

Γύρισα πιά!!!
Γύρισα μια ζωντανή - νεκρή!!!

zombies - cranberries

Τρίτη 21 Αυγούστου 2012

Η μυρωδιά του αντίο!!

Με ένα δυνατό τράνταγμα πετιέμαι από το κρεβάτι.
Μόλις είχε αρχίσει να χαλαρώνει το κορμί και το μυαλό.
Το μυαλό; 'Οχι αυτό δούλευε και δουλεύει ασταμάτητα!

'Ονειρο ήταν; 'Η πραγματικότητα; Τόσο έντονο!!!!!!!
Ταξιδιώτες πέρναγαν μπροστά μου. Σαν προσκυνητές. Στη σειρά!!!
Αλλοι χαρούμενοι για τον προορισμό τους. Μιλούσαν, γελούσαν, αστειευόταν. 
 'Αλλοι με γυρτούς ώμους, που βάραιναν από το φορτίο των αποσκευών και από το βάρος της καρδιάς προχωρούσαν αμίλητοι, αγέλαστοι, με σφιγμένα χείλη και ρουφηγμένα μάγουλα.

Είπα αντίο σε όλους.
Τους αγκάλιασα και τους φίλησα. 

Κι η μυρωδιά τους απλώθηκε πάνω στο δέρμα μου!!!
Η μυρωδιά που είναι το μόνο που μένει μετά τον αποχαιρετισμό.

Και γύριζα το κεφάλι μου, έφερνα τη μύτη μου στον ώμο μου, να μυρίσω με λαχτάρα αυτή τη μυρωδιά. Τη μυρωδιά που δεν θέλω να σβήσει. Η μυρωδιά που πάντα θα φέρνει στη μνήμη ονειρικά σκηνικά. Η μυρωδιά που χαρακτηρίζει το αντίο!!!!  Που θέλω να την κρατήσω πάνω μου, μέσα μου.
Η μυρωδιά του αντίο όμως θα εξανεμιστεί!!!
Σύντομα. Πολύ σύντομα!!!

Κάθε πόρος στο δέρμα μου άνοιξε για να την απορροφήσει. Να την ενσωματώσει.
Και με το άνοιγμα, χιλιάδες άηχες κραυγές βγήκαν από αυτούς τους πόρους.
'Αηχα ουρλιαχτά που φωνάζουν με δύναμη σ' όποιον μπορεί να τα εντοπίσει 
"ΜΗ"!!!
"Μη φεύγεις" 
"Μείνε για λίγο ακόμα"
"Θα μου λείψεις"!!!


Πυξ - Λαξ / Αντιο αγαπη διχασμένη

Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012

Aδειάζω!!!!!!!!

Βαραίνει το καλοκαίρι.

Σέρνεται για να περάσει.

Κι εγώ αδειάζω!!!!!!

Σαρώνει στο πέρασμά του όλα όσα δόθηκαν.
Αφήνει την αύρα του κενού.
Το κενό που απλώνεται σιγά σιγά σαν την καυτή λάβα κι αφήνει πίσω μόνο στάχτη, αποκαϊδια και μυρωδιά καμμένου.
Καμμένης σάρκας, καμμένης ψυχής!!!
Καμμένο χαρτί!!!

Αδειάζω!!!

'Ολα αυτά που σκέφτηκα, όλα αυτά που λάτρεψα, όλα αυτά που πίστεψα, όλα αυτά που μύρισα, όλα αυτά που ένιωσα, καίγονται!!!

Αδειάζω!!!

Κι ούτε ένα λυτρωτικό δάκρυ.
Κι ούτε ένα λυτρωτικό φιλί .
Κι ούτε ένα λυτρωτικό χάδι.

'Ενα σούρσιμο μόνο, ελαφρύ σαν του ερπετού που πάει να κρυφτεί μέσα στα ξερόχορτα.
Ενα σούρσιμο μόνο, που τραντάζει τα σωθικά μου σαν το εκκωφαντικό θόρυβο μιάς απογείωσης αεροπλάνου.

Κι εγώ αδειάζω!!!!!

'Αδειασα!


Κυριακή 19 Αυγούστου 2012

Μαγικό χαλί φτιαγμένο από κουρέλια

Μού ΄παν ένα δώρα θα σε περιμένει για το καλοκαίρι!!!
Ένα δώρο μοναδικό για σένα.
Θα σε ταξιδέψει, θα σε κάνει να φύγεις μακριά, σε ατέλειωτα καλοκαίρια και ήρεμες θάλασσες.
Έλα να το πάρεις.
Ένα μεγάλο πολύχρωμο μαγικό χαλί που θα σε απογειώσει.

Μεγάλο, ασήκωτο, δύσκολο να το κουμαντάρεις, να το σηκώσεις.

Την πρώτη μέρα άρχισα δειλά - δειλά να το ξετυλίγω.
 Τα κρόσσια του καινούργια, ζωηρά, γυαλιστερά. 
Άνοιξα λίγο παραπάνω. 
Τα χρώματα έντονα. Τα σχέδια πρωτότυπα. Ζαλιστικά!!!
Δείλιασα!
 Το ξαναδίπλωσα και είπα να το ξανανοίξω αργότερα, όταν θα ήμουν έτοιμη για ταξίδι.

Λίγες μέρες μετά ένοιωσα έτοιμη να καθίσω, να απλωθώ και να απολαύσω το μαγικό του άγγιγμα και να ζήσω μια απίστευτη πτήση.

Το ξεδίπλωσα με δύναμη. Κύλισε και άνοιξε απότομα. Κάθισα πάνω του διστακτικά και μετά με όλη μου την ψυχή.
'Εκανα την ευχή για τον προορισμό που ήθελα.
Περίμενα να ξεκολλήσει από το έδαφος, περίμενα!!!
Ταρακουνήθηκε λίγο στην αρχή, με ανέβασε λίγα μέτρα ψηλά και μετά με προσγείωσε με δύναμη.

Ξαναπροσπάθησα μετά από λίγες μέρες, ξανά και ξανά , το ίδιο και το ίδιο!!!!!! Λίγα μέτρα ύψος, λίγα μέτρα πτήσης μα κανένα μαγικό ταξίδι.

Καθόμουν πάνω του κι αναρωτιόμουν τι φταίει.
Δεν κάνω σωστή ευχή; Δεν είμαι αποφασισμένη όσο θα έπρεπε; Χάθηκε η μαγεία του;

Παρατηρούσα με μεγάλη προσήλωση τα σχέδιά του. Τα χρώματά του. 
Εικόνες έρχονταν στο μυαλό βλέποντας τα χρώματα. 
Εικόνες από το παρελθόν. Κάτι μου θύμιζαν όλα αυτά.
 Ήταν οικεία, ήταν ήδη μέσα στη μνήμη μου. Δεν ήταν καινούργια τα υλικά!!!! Μόνο τα κρόσσια. 
Ήταν κουρελάκια από παλιές φορεσιές, πολυφορεμένες, λιωμένες σχεδόν και πεταγμένες στα άχρηστα. 
Αυτή ήταν η μαγεία; Δεν υπήρχε μαγεία!!!!!!!!!!! 

Το μαγικό χαλί που μου δώρησαν ήταν φτιαγμένο από κουρέλια!!!!!!

Κουρελιασμένες καρδιές, κουρελιασμένες ψυχές, κουρελιασμένα όνειρα, κουρελιασμένες επιθυμίες!!!

Το ανέβασα στο πατάρι!!!

Εκεί που κρατάμε καλά φυλαγμένα πράγματα, πολύτιμα που δεν έχουν πια χρηστικότητα στη ζωή μας. 

Εκεί πρέπει να μείνει!!! 

Μανος Χατζηδακις - Μαγικό χαλί 


Σάββατο 18 Αυγούστου 2012

Το νταμάρι των ψυχών

Η νύχτα καλύπτει το τοπίο και τα γύρω φώτα ρίχνουν σκιές σε ξεχασμένες ψυχές μέσα στο νταμάρι.
Ο απόηχος του soundtrack καλύπτει το θρόϊσμα των ξεραμένων χόρτων τριγύρω.

Μόνο οι μικρές κατολισθήσεις ακούγονται σαν τα τύμπανα ενός χωρίς ρυθμό αποτυχημένου ντραμίστα. 
Μικρές πέτρες που αποκολώνται κάτω από την πίεση χεριών που ψάχνουν κάτι μέσα στο σκοτάδι. Πέτρες που περίμεναν να ξεφύγουν μέσα από το γράπωμα των χεριών που ζητούν κράτημα.

Ο αέρας φυσάει και στεγνώνει την βαριά ανάσα.

Ψυχές που ψάχνουν τη λύτρωση!!!
 Η κάθε μια από τους δικούς της δαίμονες. 
Μαζί όμως σε μια αγωνιώδη αναζήτηση ενωμένες με ένα μυστικό κώδικα. 
'Ενα κώδικα που η κάθε ψυχή εξηγεί και χρησιμοποιεί με τον δικό της τρόπο.

'Ερημο το νταμάρι, ανοίγει την αγκαλιά του και προσπαθεί να ζωντανέψει από το λαχάνιασμα. 
Ο κύκλος επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά.

Μέχρι να έρθει η λύτρωση. Μέχρι να έρθει η ανάταση των ψυχών!!!

Και μετά η εγκατάλειψή του με ένα δυνατό μαρσάρισμα!!!!!

Η απουσία......

Σαν ένα κύμα μεγάλο να ήρθε και άφησε στα πόδια μου τη χαρά. 
Δεν την κατάλαβα, δεν την αντιλήφθηκα στην αρχή. 
Μεθυστική, απρόσμενη, σαρωτική!

Σαν ένα μεγάλο κύμα που με άρπαξε και παραδόθηκα.
Με στροβίλισε, με ζάλισε, με ταξίδεψε.
Με παρέσυρε σε ένα βάθος χώρας άγνωστης. 
Εκεί που δεν κατοικεί κανείς.
Εκεί που μένεις μόνος με τον εαυτό σου.
Βαθιές βουτιές μέσα στα πιο μαύρα νερά της ψυχής.
Βαθιές βουτιές στην χαρά, και στη συνέχεια στην απόλυτη λύπη.

Διαδοχές, που τσακίζουν και κουράζουν αλλά τις αποζητάς με ευγνωμοσύνη και λαχτάρα!!!!
Και κάπου εκεί στο ταξίδι μέσα στη χώρα, βαθιά, βρέθηκα στην έρημο. Δροσίστηκε η έρημος,για λίγο από το κύμα. 
Υγράνθηκε η στεγνή άμμος, και βρέθηκα ξαπλωμένη πάνω της ανασαίνοντας βαριά, ικανοποιημένη από το σύντομο, σαρωτικό, απρόσμενο ταξίδι.

Χωρίς να καταλάβω το κύμα αρχίζει να αποσύρεται σιγανά, να αποτραβιέται. 

Δεν θέλω να αποσυρθεί, νόμιζα οτι μπορούσα σαν μια σειρήνα να το ξελογιάσω και να το κρατήσω για πάντα εκεί στην έρημο. Nα το πιάσω στο χέρι μου να το ακινητοποιήσω. Όμως το νερό κι ο αέρας γλυστράνε, ξεφεύγουν μέσα από τα δάχτυλα. 

Η αέναη κίνηση δεν κόβεται. 
'Απιαστα και τα δυό στοιχεία, άπιαστα όνειρα!!!

Δεν το πίστευα οτι μόνο σε μια συνηθισμένη βόλτα  του με τράβηξε μαζί του!

Αποκαμωμένη δεν μπορώ να τρέξω πίσω του να το καβαλήσω και να πάρω το ταξίδι της επιστροφής. 

Ξαπλωμένη στην υγρή άμμο, νοιώθω την ήλιο να αρχίζει να στεγνώνει το σώμα μου.

Να καίει το δέρμα και την άμμο γύρω μου. 
Αφυδάτωση. 

Το έδαφος άρχισε πάλι να χαρακώνεται απο την ξεραϊλα. 
Να χαρακώνομαι κι εγώ μαζί του. 
Να σπάω, να τρίβομαι να θρυψαλιάζομαι. 

Μόνη.
Η παρουσία του άφαντη!!!

Η απουσία γέμισε πάλι τη ζωή μου!!!!!!!!!!




Παρασκευή 17 Αυγούστου 2012

Υπερβολή!!!!!!

Ποτέ δεν μου άρεσε η μετριότητα αν και ήμουν πάντα ένας μέτριος άνθρωπος. 
Μέτρια μαθήτρια, μέτρια κοπέλα, μέτρια φοιτήτρια (έως κάκιστη), μέτρια υπάλληλος, μέτρια σύζυγος, μέτρια μητέρα, μέτρια κόρη.

Η μετριότητα είναι το σήμα μου εδώ και δεκαετίες. 

Πάντα οι δυνατοί άνθρωποι, αυτοί που ξέφευγαν, αυτοί που διέφεραν, αυτοί που ξεχώριζαν ήταν ότι τραβούσε το ενδιαφέρον μου. Με γοήτευαν!!Οι υπερβολικοί!!

Οι υπερβολικοί στις αντιδράσεις τους, οι υπερβολικοί στα συναισθήματά τους, οι υπερβολικοί στη παρουσία τους, οι υπερβολικοί στην έκφρασή τους, οι υπερβολικοί σε όλα τους.
Μου άρεσαν γιατί δεν φοβόταν να εκτεθούν, να εκδηλωθούν, να ρεζιλευτούν και το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να είναι ελεύθεροι ή στην χειρότερη των περιπτώσεων να προκαλούν τους άλλους. 
Καλό κι αυτό!!!!!

Κι όπως όλα γίνονται ξαφνικά, έτσι η υπερβολή μπήκε στη ζωή μου!

Δεν ξέρω αν είναι η ηλικία ή το μπούκωμα της ζωής! 'Ομως το χάρηκα!!!!

Κατηγορήθηκε η υπερβολή μου και τρόμαξε. Φόβησε και απομάκρυνε. Ξένισε!
Το θάρρος μου υπερβολικό.
Το θράσσος μου υπερβολικό.
Τα συναισθήματα σε υπερθετικό βαθμό.
Οι αντιδράσεις μου υπερβολικές.
Τα θέλω μου και οι απαιτήσεις μου υπερ - υπερβολικά. 
Υπερβολικά ριψοκίνδυνη.
Υπερβολικά δημιουργική.

Τρομάζω κι εγώ η ίδια μ' όλα αυτά!
 Δύσκολα αποδεκτά, δύσκολα να διαχειριστούν, δύσκολα να εκτιμηθούν!!!

Θέλω να τα διώξω και να γυρίσω στην προηγούμενη μετριότητα που δεν απομακρύνει ανθρώπους αλλά τους φέρνει πιο κοντά, όταν νομίζουν οτι υπερέχουν.

 Μόνο που εγώ κρυφά καμαρώνω και μ΄αρέσω!!!!!

Πέμπτη 16 Αυγούστου 2012

Αδυναμία ... τίτλου

Κι άντε μαθαίνεις. 
Και το ανεξήγητο, εξηγείται.
Και η μαγεία χάνεται.

'Ολα αυτά που τα ένοιωθες στον αέρα σαν κόκκους χώματος να πλανόνται, τώρα έπεσαν σαν λάσπη πάνω σου. 

Λάσπη που ξεράθηκε λες απότομα από τον αέρα και έκανε μια κρούστα που έκλεισε κάθε πόρο του δέρματός σου.

Που σου στέρησε την αίσθηση του μαγικού αγγίγματος.

Σφράγισε τα μάτια σου και δεν βλέπεις.

 Έκλεισε τα ρουθούνια σου και δεν αναπνέεις, δεν οσμήζεσαι γνώριμες αναγκαίες μυρωδιές.
Βούλωσε τ' αυτιά σου και δεν ακούς. 

Αδρανοποίησε τα χείλη, που δεν νοιώθουν και δεν ανταποκρίνονται.

Ακινητοποίησε τα χέρια σου και δεν πιάνεις, δεν αγκαλιάζεις, δεν χαϊδεύεις. 

Μούδιασε τα πόδια σου και δεν προχωράς.

Πάγωσε την καρδιά σου και δεν χτυπάει.

Έπρεπε; Έπρεπε να επιδιώξεις την αλήθεια; Έπρεπε να χαλάσεις το παραμύθι; 

Με ποιό κέρδος, με ποιές απώλειες;

Μαστίγωμα στο ήδη πληγιασμένο ψυχοσώμα!!!!!!

Αυτή το στρώμα λάσπης χρειάζεται να ράγισει, να σπάσει, να ξεφλουδίσει και να πέσει!!!
Ίσως μόνο με το εκκωφαντικό, θορυβώδες κράκ της καρδιάς!!!!!

Μέχρι τότε............

Coldplay - See you soon


Τετάρτη 15 Αυγούστου 2012

Το ανεξήγητο!!!!!!!!

Η ανάλυση για το κάθε τι που μας συμβαίνει, επιτακτική.
Η απορία του άλλου να μάθει.
Η ανάγκη η δική μας να καταλάβουμε!!!

Πώς να βρεις τα κατάλληλα λόγια να περιγράψεις αυτό που αντιλαμβάνεσαι οτι συμβαίνει;
Πώς να εκφράσεις τις μικρές αλλά τόσο σημαντικές λεπτομέρειες για σένα;
Πώς να το δώσεις να το καταλάβουν οι άλλοι, όταν διαπιστώνεις οτι αντιλαμβάνονται ή δείχνουν να αντιλαμβάνονται μόνο τα πολύ φανερά!

Προσπαθώ με λόγια χωρίς ένταση να περάσω αυτό που θέλω να εξηγηθεί. 
Προσπαθώ να καταλάβω κι εγώ τι έχω απέναντί μου. 
Δεν γίνεται να είναι τόσο απλοϊκό.
Θέλω να βρίσκω βάθος.
Θέλω να υπάρχει βάθος κι όχι μόνο επιφάνεια.
Εξηγήσεις επιδερμικές, με υπονοούμενα;
Ανεξήγητες αντιδράσεις; 

Αυτό είναι η γοητεία;

Ισως!!!!! Ισως αυτό μας κρατάει τελικά!!!! Ίσως αυτό είναι που έχουμε ανάγκη!!!! 
Το μυστήριο που καλύπτει αδυναμίες και δεν φανερώνει συναισθήματα.
Ένα καμουφλάζ, μιά αμυντική τεχνική, που όμως κάποια στιγμή κουράζει.

Δεν θέλω να κουραστώ.!!!
Δεν θέλω και να χαθώ μέσα σε ανόητες εξηγήσεις και αναλύσεις!!!!

Είναι μαγικά ανεξήγητο και θέλω να μείνει έτσι!!!!!!!!!!


"Η σιωπή σου ψυχρή κι ανεξήγητη
μου 'κοψε τα φτερά
η ματιά σου στο χώρο πλανήθηκε
για άλλη μια φορά"

Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

Η τρέλλα που κουβαλάμε

Η οθόνη θαμπώνει μπρος στα μάτια μου. 
'Εχω κουραστεί να κοιτάζω και να προσπαθώ να διώξω την φωτεινή κουρτίνα που παρεμβάλεται. 
Στ' αυτιά μου φτάνει ο ατμοσφαιρικός απόηχος της επιλογής σου. 

Προσπαθώ να συγκεντρωθώ στο δικό μου σκοπό. Ανόητες άσκοπες κουβέντες με εκνευρίζουν. Καλύτερη η απόλυτη σιωπή. Ετσι ώστε το μυαλό να ταξιδεύει στις ατελείωτες νύχτες που μου κρατούν συντροφιά χωρίς να τις καλέσω. Προσκαλούνται μόνες και εδραιώνονται. 
Θέλω να τις διώξω και να γεμίσω τις επόμενες με την τρέλλα που κουβαλάω. 
Δύσκολο! 
Δεν γεμίζονται μόνο με την τρέλλα ενός ανθρώπου.

Η τρέλλα που είναι τόσο δημιουργική.
 Η τρέλλα που μας βγάζει από το λήθαργο.
 Η τρέλλα που μας κάνει να ξεπερνάμε τον εαυτό μας.
 Η τρέλλα που μας κάνει να ζούμε ονειρικές στιγμές. 
Η τρέλλα που μας κάνει να θέλουμε να συνεχίζεται το όνειρο με οποιοδήποτε τίμημα.

Μια τρέλλα που δεν χαλιναγωγείται με λογική. Μόνο τροφοδοτείται από αντίστοιχη τρέλλα.
Μας πάει ψηλά, αλλά μας αφήνει να πέφτουμε απότομα, εκεί που δεν ξέρουμε τι μας περιμένει, αλλά το αγαπάμε και το επιδιώκουμε!
Η τρέλλα που ζητάει το ταίρι της για να υπάρξει, να βγεί προς τα έξω και να απογειωθεί!!!!!!!!!!!

La Folie :




Δευτέρα 13 Αυγούστου 2012

Παράνοια

Μια δίνη με τραβάει στα βαθιά. Η μεγάλη αναμονή, η απογοήτευση, η κατηγόρια του εαυτού μου έχουν φτιάξει ένα σκηνικό παραζάλης μέσα στο μυαλό μου.

'Ολα λυγίζουν, όλα πάλονται κι εγώ στη μέση τα κοιτάζω και προσπαθώ να περάσω ανάμεσα προστατεύοντας με με τα χέρια στο κεφάλι. 

Κρατάω το κεφάλι μου, για να κρατήσω το μυαλό μου μέσα, να μην χυθεί και ακολουθήσει την  πορεία του νερού προς τη θάλασσα. Κι εκεί, να διαλυθεί μέσα σε τεράστιες δίνες νερού που βγάζουν μάτια και με κοιτούν απειλητικά.

Βγαίνουν πλοκάμια που βεντουζάρουν πάνω μου και τραβούν με δύναμη μέσα στο χάος. Αντιστέκομαι. Βιδώνω τα πόδια στο πάτωμα και κρατάω κόντρα με όλη μου τη δύναμη. 

Τα λόγια, οι πράξεις με σπρώχνουν προς τις δίνες. 
Η αντίστασή μου είναι έτοιμη να υποχωρήσει. 
Πρέπει να τα καταφέρω. 
Πρέπει να σταθώ και να γυρίσω πίσω. 
Γλυστράω!!!!!!!
Φιλενάδα μη μ' αφήνεις. Θέλω το χέρι να με αγγίξει. 'Ενα δάχτυλο μόνο να κρατήσω είναι αρκετό. 
Μια ζωντανή εικόνα να δω είναι αρκετή. 
Μια ανάσα θα με τραβήξει πίσω. 
Είναι τόσο δύσκολο; Είναι τόσο απλό!!!!!

Ψάχνω ένα πεφταστέρι να κάνω ευχή.
Μια ευχή να προλάβω. Κρατιέμαι από την ουρά του, σκέφτομαι, χωρίς καθαρή σκέψη. Η ευχή δεν σχηματίζεται στο μυαλό. Πιασμένη από την ουρά του πέφτω κι εγω γρήγορα μαζί του. Το αφήνω να φύγει. 'Οπως αφήνω να φύγουν πράγματα και άνθρωποι από τη ζωή μου. 

Γιατί όλα πρέπει να τα κάνουμε τόσο δύσκολα και τόσο πολύπλοκα για να φαίνονται οι ζωές μας σημαντικές. 

Οι ζωές είναι έτσι κι αλλιώς σημαντικές. 
Το μόνο που χρειάζονται είναι πράξεις ευτυχίας.

 paranoid o.o.

Κυριακή 12 Αυγούστου 2012

Και τώρα πιά .... πώς το βουλώνω;


'Ομορφο πρωινό ξύπνημα!
Μετά από πολλές εβδομάδες που ο βοριάς με ξέρανε, με εκνεύρισε, με ενόχλησε, ξυπνάω και ρουφάω το άρωμα των ξεραμένων χόρτων που έχουν υγρανθεί από τον νοτιά. 
Επιτέλους ηρεμία.
Επιτέλους κοιμήθηκα. 
Δεν σφυρίζει πια ο αέρας μέσα από τις γρίλλιες.

Κι εγώ μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο κλείνω τα μάτια, και μυρίζω όπως τα λαγωνικά.
 'Οπως μυρίζω κάθε πράγμα που με αγγίζει. 
'Οπως μυρίζω την ανθρώπινη αύρα. Που μένει μέσα μου σαν μια φωτογραφία ανθρώπου, στο άλμπουμ της ψυχής μου.

Ρουφάω τον υγρό δροσερό αέρα και θέλω να φωνάξω από άγρια χαρά.
 Θέλω να μπορέσω να ξαναμιλήσω χωρίς να σκέφτομαι αντιδράσεις των άλλων. 
Θέλω να μιλάω όπως παλιά, χωρίς τη λογική που κόβει το συναίσθημα.
 Θέλω να με ακούσουν χωρίς να τρομάξουν.
 Θέλω να με ακούσουν χωρίς να μου γυρίσουν την πλάτη. 
Θέλω να με ακούσουν χωρίς να με κοροϊδεψουν. 
Και το πιο σημαντικό, θέλω να με ακούσουν και να ανταποκριθούν, να με αγκαλιάσουν και να με φιλήσουν. Να με κανακέψουν και να ευχαριστηθούν.

Η κάθε μέρα που περνάει αφήνει κείμενα μέσα στο μυαλό μου συναισθημάτων. Κείμενα με συγκεκριμένους αποδέκτες. Πρέπει να τους τα διαβάσω. Πρέπει να τους τα πω κοιτώντας τους στα μάτια.  Πρέπει να μάθουν, να καταλάβουν, να δεχτούν, να χαρούν και να το δείξουν.

Αυτή η πρωϊνή μυρωδιά, πώς με κάνει να ξεφεύγω!!!!!
Πώς μου δίνει αισιοδοξία και ώθηση για πράγματα που διστάζω!!! 
Να τολμήσω να πω!!!! 
Θέλω να ξέρουν!!!

Και τώρα πια.... πώς το βουλώνω;

 La confession:

Σάββατο 11 Αυγούστου 2012

Xρόνος εχθρός


Περνάει, πέρασε, θα περνάει γρήγορα, τόσο επικίνδυνα γρήγορα που δεν τον αντιλαμβανόμαστε.
Ο χρόνος σε όλες τις μορφές του. 

Περνάει, πέρασε, θα περνάει τόσο άνισα κατανεμημένος στις ζωές μας.
Τόσο παράταιρος με τον χρόνο των άλλων.
Τόσο παράταιρος με το χρόνο που νοιώθεις πραγματικά.
Τόσο παράταιρος με το είδωλο που εισπράττεις.
Τόσο αταίριαστος με αυτό που νοιώθεις.
Τόσο κακός που δεν σταματά λίγο να πάρει μια ανάσα. Να ισορροπήσει, να τον προλάβουν κι οι άλλες μορφές του.

'Οχι, λες και κάνει κούρσα δρόμου, που πρέπει πρώτος ο δικός σου χρόνος  να κόψει το νήμα και οι άλλοι να ακολουθούν σε απόσταση.

Ο χρόνος που δεν μπορεί να κόψει λίγο την πορεία του. Να κάνει μια παλίνδρομη κίνηση. Να βρει, τους χρόνους άλλων που έχουν μείνει αρκετά πίσω και να τους κάνει καινούργιους συμπορευτές. Να μπορέσει να μαζέψει όλα αυτά που άφησε πίσω στην βιασύνη του. Να στα δώσει να τα κρατήσεις γιατί σου ανήκουν. Να μαζέψει κι άλλα αφημένα από τους χρόνους των άλλων που τρέχουν στο ίδιο τεραίν. Να πλουτίσεις τη συλλογή των εμπειριών, να πλουτίσεις τη συλλογή των παρουσιών, να γευτείς την αδρεναλίνη που σε γεμίζει ζωή, το επικίνδυνο, το δυνατό, το απόλυτο, να γεμίσεις ότι άδειο έχεις αφήσει. 

Και με τους καινούργιους συμπορευτές να δώσει ένα αγώνα διαφορετικό, να τρέξει μαζί τους χέρι χέρι και φτάνοντας στο τέρμα, δεν θα έχει σημασία ποιού ο χρόνος θα κόψει το νήμα, γιατί ο ΧΡΟΝΟΣ θα έχει πια μηδενιστεί.


Παρασκευή 10 Αυγούστου 2012

Αέρινα .... λόγια

Και να 'μαι πάλι εδώ. 

Δεν ξέρω αν πρέπει να γράψω ή να κλάψω, για να φύγει η ένταση. Η ένταση που με έκανε να ζήσω μια μέρα, γεμάτη στρες, γεμάτη προσδοκία, γεμάτη ψεύτικη ευτυχία.

Λόγια!!!!!!!!!

Λόγια αέρινα!!!!! 'Οπως το στοιχείο μας. Λόγια που ειπώθηκαν τόσο έντεχνα, τόσο επιδερμικά, τόσο επιπόλαια, τόσο αυθόρμητα και που έβγαζαν νόημα τη στιγμή που λεγόταν.

Λόγια αέρινα!!!!!!!

Λόγια που έφτιαξαν μια έντονη σκηνή που ποτέ δεν θα παιχτεί στο θέατρο της πραγματική ζωής.
Λόγια που βγήκαν με μιά άγρια ευκολία.

Λόγια αέρινα!!!!!!!

Λόγια που θα έπρεπε να είναι αληθινά.
Λόγια που διαλύονται μόλις η ένταση του αέρα αρχίζει να δυναμώνει και να σαρώνει στο διάβα της.

Λόγια που μένουν όμως μέσα μας, που φτιάχνουν ένα αρχείο και που δίνουν ένα στίγμα στη ζωή μας.

Λόγια που μπορούμε να ανατρέξουμε και να ξαναζήσουμε την στιγμή του ονείρου που δεν θα γίνει ποτέ πραγματικότητα.

Λόγια αέρινα!!!!!!

Που διαλυθήκατε πριν προλάβετε να ακουστείτε.
Πριν προλάβετε να ολοκληρωθείτε και να φτιάξετε τον κόσμο που υποσχεθήκατε.

Λόγια αέρινα!!!!!!

Κοιτάζω το χέρι μου, το ανοίγω και ψάχνω για τα λόγια που γράφτηκαν. 

Μόνο αέρας!!!!!! Τίποτα!!!!!

words don't come easy!!!

Πέμπτη 9 Αυγούστου 2012

Το βλέμμα.... που ψάχνω!!!

Περιπλανιέμαι μόνη μέσα σ' ένα ομιχλώδες αχανές τοπίο.
Ολα γύρω φαινονται παγωμένα, χειμωνιάτικα. Κουνάω τα χέρια μου για να διώξω την ομίχλη, το σύννεφο. Ερχεται νέο πιο πηχτό. 'Ολα παγωμένα, αλλά ένα καυτό φύσημα του λίβα, χαϊδεύει καίγοντας το δέρμα.

Το νοιώθω το βλέμμα. Σκοτεινό, άπιαστο. Το νοιώθω φλεγόμενο. Η άκρη της φλόγας με αγγίζει.
Νοιώθω το φως πίσω μου.

Γυρνάω αριστερά για να το αιχμαλωτίσω. 
Χάνεται. 
Γυρνάω δεξιά. 
Χάνεται. 
Σαν ένα παιχνίδι κρυφτό. 
Γυρνάω γρήγορα το κεφάλι μου για να το αιφνιδιάσω. Νοιώθω να κάνει στροφή 360 μοιρών και ζαλίζομαι.  

Πρέπει να το δω. 
Πρέπει να καρφώσω και το δικό μου βλέμμα πάνω του. Να γίνει μια πάλη ίσων αντιπάλων. Μια πάλη χωρίς νικητή και χαμένο. 
'Ισα και τα δυο βλέμματα!!!

Γυρνάω μπροστά και προσπαθώ να ξεχαστώ. Κάνω μεγάλη προσπάθεια να εστιάσω εκεί που εστιάζουν όλοι.
'Ομως το κάψιμο στην πλάτη αρχίζει πάλι να κάνει την εμφανισή του. 
Γυρνάω απαλά, σιγανά, να μην το τρομάξω. 
'Οπως προσπαθείς να πλησιάσεις ένα αγρίμι, να κερδίσεις την εμπιστοσύνη του, να έρθει κοντά σου και να φάει από το χέρι σου.

Είναι εκεί, ανήσυχο, αεικίνητο, τρελλό, λίγο λάγνο, μισάνοιχτο, προκλητικό, γλαρωμένο!!!
Το είδα. Το είδα πραγματικά; Η μήπως ήταν αυτό που ήθελα να δω τόσο απεγνωσμένα.
Επιστρέφω το κεφάλι μου μπροστά, δείχνω απορροφημένη. Αυτό θέλει;
Το αισθάνομαι να έρχεται κοντά, ποτέ μπροστά μου. Πάντα πίσω.

Βλέμμα!!!!!! 
Καρφώσου πάνω στην πλάτη μου γερά. 
Σαν μαχαίρι που μάγκωσε στην πληγή. 
Σαν παιχνιδιάρικη δαγκωματιά εραστών. 
Μείνε!!! 
Μείνε για να γυρίσω να σ' αρπάξω και να σε κρατήσω για πάντα μέσα μου!!!

 The look, Roxette:



Τρίτη 7 Αυγούστου 2012

Το ξωτικό της καρδιάς μου!!!

Τρύπωσε, όπως τρυπώνουν πονηρά, παιχνιδιάρικα, χωρίς άδεια!!!!!
Ενα μικρό παιχνιδιάρικο ξωτικό, βρήκε την καρδιά μου και μπήκε για να φωλιάσει από τη μοναξιά του δάσους.
Κι εγώ την άπλωσα. Την έκανα ένα μεγάλο τραμπολίνο. 
Του έφτιαξα το προσωπικό του fun park!!!
Μπορεί να παίζει καθημερινά, να ξεφεύγει. Και του άρεσε!!!!

Βάζει το μαυριδερό, τριχωτό του μουτράκι και προσπαθεί να δεί μέσα στην καρδιά μου. Προσπαθεί να σπάσει κάθε αντίσταση, κάθε μυστικό και να το κάνει δικό του.  Κι όταν δεν το καταφέρνει πηδάει πάνω στο τραμπολίνο με δύναμη και εκτοξεύεται ψηλά, μακριά μου.
Κι εγώ το κοιτάζω να απομακρύνεται και περιμένω να δω την επιστροφή!!!
Πέφτει με φόρα και με πονάει,αλλά του δίνω ώθηση να πετάξει ακόμα πιο ψηλά, πιο μακριά!!! 'Ενα παιχνίδι, χωρίς όρους. 'Ενα παιχνίδι που προσπαθώ να μην έχει απώλειες. 

Η καρδιά ματώνει σε κάθε δυνατό άλμα που κάνει πάνω της. Αλλά του δίνω ακόμα πιο μεγάλη ώθηση. Τροφοδοτώντας το μυαλουδάκι του με ότι μπορεί να το κάνει να λειτουργεί τρελλά.

Το αεικίνητο, πονηρό ξωτικό της καρδιάς μου!!!

Το παρακαλουθώ να τρέχει γύρω γύρω στο δάσος. 
Το καμαρώνω!!! 
Περιμένω να ξεπροβάλει το κεφαλάκι του από οπουδήποτε. Είμαι σε εγρήγορση!!!
Δεν σταματώ μαζί του. Δεν ξεκουράζομαι μαζί του. Τρέχει και τρέχω κι εγώ μαζί του.
Κι όταν έρχεται για προσγείωση στο τραμπολίνο της καρδιάς μου, το απλώνω, το μεγαλώνω τόσο πολύ μη τυχόν και πέσει έξω. Και το χάσω. Και χτυπήσει!!! Ενα απέραντο μαξιλάρι να κυλιστεί.

Την πονάει την καρδιά μου!!!! Του πονάω το μυαλό του;;;;;
Τι παιχνίδι κι αυτό!!!!!

'Αραγε μέσα στο δισάκι που κουβαλάει μικροδωράκια για όλους, θα έχει κρυμμένο κάτι και για μένα τα Χριστούγεννα;




Δευτέρα 6 Αυγούστου 2012

Το πρώτο τσιγάρο της μέρας

Ρουφηξιά και κάψιμο!!
Κι άλλη ρουφηξιά πιο μεγάλη να νοιώσω το κάψιμο του καπνού πιο έντονα από το κάψιμο της ψυχής μου.
Μιά γουλιά καφέ με ένα παυσίπονο για να σταματήσω τον έντονο πόνο στο κεφάλι.

Είναι πράγματι πονοκέφαλος; 'Η μήπως η αντανάκλαση του πόνου της ψυχής;  

Πώς γίνεται να προξενείται τόσος πόνος;
Πώς γίνεται να μην μπορεί να επέμβει η λογική;
Η λογική που δαμάζει το συναίσθημα. Ετσι λένε. Η λογική είναι η πραγματικότητα και το συναίσθημα το πλασματικό, το άϋλο!
Η λογική πρέπει να οδηγεί και το συναίσθημα να υποκύπτει στους κανόνες της!

Πολλά τα στεγανά. Κι εμένα τα δικά μου μπάζουν από παντού!

Η λογική καλή, αλλά χωρίς συγκινήσεις. Χωρίς εναλλαγές, χωρίς κρεσέντο, χωρίς ψυχή φλεγόμενη.

Πονάει η φλόγα, αφήνει ουλές, αλλά μια ζωή αλώβητη είναι ζωή ανούσια, ζωή που δεν την έχεις ζήσει.

Το πρώτο τσιγάρο έσβησε. Μαζί του δεν έσβησε ο πόνος. Ανάβω το δεύτερο!!!!!
Ρουφηξιά!!! Κάψε με πιο πολύ!!!
Κάψιμο πάνω στο κάψιμο!!!

'Ετσι κι αλλιώς τα λόγια καίνε πολύ περισσότερο!!!


Κυριακή 5 Αυγούστου 2012

To "ραβασάκι"

'Ενα ξεχασμένο κουτί από πουκάμισα μου κλείνει το μάτι μέσα στο τελευταίο συρτάρι του κομό.
Κατάλοιπο μιας παλιάς μετακόμισης από το φοιτητικό στο πατρικό σπίτι.

Το τραβάω και σκίζεται, το ανοίγω και σκίζεται η καρδιά μου. Πάνω σε μια θολή φωτογραφία ενός νέου άντρα, ένα τσαλακωμένο, στραβοσκισμένο, ριγέ, κιτρινισμένο χαρτί, με ορνιθοσκαλίσματα βιαστικά στο γόνατο: 

"Αν μπορείς έλα το απόγευμα στο καφενείο του Αγγελου στην πλατεία του χωριού. Σε παρακαλώ πολύ. Θα σε περιμένω. Θα περνάω κάθε μισή ώρα να δω αν ήρθες, να σε δω έστω κι από μακριά. Σ' αγαπώ" 

 Τόσο απλά περιεκτικά λόγια, απαιτητικά, παρακλητικά. Μια λαχτάρα και μια διάχυτη αγωνία. Μια πρωτόγονη επικοινωνία που δούλευε για χρόνια σωστά, χωρίς τα τηλέφωνα, χωρίς τα κινητά με τα sms, χωρίς τα e-mail, χωρίς το skype, χωρίς το msn, χωρίς το chat!!!!

Μια επικοινωνία που σου έδινε την δυνατότητα να εκφραστείς χωρίς να σου βάζει τη θηλιά στο λαιμό να ανταλλάξεις έξυπνα και ανούσια λόγια με τον άλλο, να αναλωθείς στην προσπάθεια εντυπωσιασμού και να χάσεις την ουσία. Να πεις αυτό που νοιώθεις. Να απαιτήσεις αυτό που θες. Να παρακαλέσεις για επαφή. Να μοιραστείς την αγάπη. Να βρεις τις σωστές λέξεις, χωρίς να δημιουργηθούν παρεξηγήσεις. Να περιμένεις το επιθυμητό αποτέλεσμα των λόγων σου.

'Ολα είναι τόσο γρήγορα, οι ερωτήσεις, οι απαντήσεις, οι απαιτήσεις, τα σχόλια, οι φατσούλες σε στιγμές αδυναμίας έκφρασης ή κενού περιεχομένου και λόγου, που τελικά το ζητούμενο χάνεται. Πολλά λέξεις σε μια ανακολουθία. Λέξεις που γράφονται ή λέγονται μόνο για να γεμίσουν τα κενά της ζωής μας. 
Η ουσία που όλα αυτά τα μέσα θέλουν να μας προσφέρουν, γίνεται ανούσια. 
Η προσωπική επαφή των ανθρώπων αντικαθιστάται με ένα προφίλ που ο καθένας το πλάθει στα μέτρα του και στο μυαλό του, για να βρει ανταπόκριση σ΄αυτό που ζητάει.

'Ενα ραβασάκι είναι η λύση, να μας βάλει στη διαδικασία να κινηθούμε, να βρούμε τρόπο παράδοσης, να βρούμε τρόπο άμεσης έκφρασης, άμεσης επαφής.
Ενα ραβασάκι που να περιέχει το: "............. Σ΄αγαπώ"


Γαλάζια λάμψη!!!!!

Το μάγουλο ζουλιέται στο μαξιλάρι σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια ύπνου . Το βλέμμα καρφωμένο στο χλωμό μπεζ του τοίχου, προσπαθεί να τον τρυπήσει και να περάσει απέναντι. Να δει έξω.  'Η να δραπετέυσει.

Θολώνει το βάθος μα το πρώτο πλάνο είναι ήδη θολό. Πάνω στο κομοδίνο. Από κει που θα ξεπροβάλει η γαλάζια λάμψη.

Με την άκρη του ματιού αντιλαμβάνομαι τη λάμψη του ανοξείδωτου πλαίσιου, που παίζει με το φως και με κοροϊδεύει. Κάνει κάτι σε γαλάζιο, αλλά όχι, είναι η αντανάκλαση των φύλλων του δέντρου έξω από το παράθυρο που με ξεγέλασε.
Για άλλη μια φορά ξεγελάστηκα. Πόσες πολλές; Πόσες ακόμη;

Είναι τόσο οδυνηρό να περιμένεις μια γαλάζια λάμψη και να μην έρχεται!!!!!!!!!!!


Ξανακαρφώνω το βλέμμα στον τοίχο. Προσπαθώ να δω τις αντανακλάσεις ενός καθρέφτη με χρυσή κορνίζα από το πρόσφατο παρελθόν. 'Ερχονται και ξαναφεύγουν. Με ξεγελούν κι αυτές.

Σαν τον ύπνο που τον παρακαλώ να έρθει να με λυτρώσει από την αναμονή της μέρας. Να μικρύνει τη μέρα, να μικρύνει τη νύχτα, να φεύγουν όλα πιο γρήγορα.

Ας έμενε τουλάχιστον το είδωλο του καθρέφτη καλά χαραγμένο στη μνήμη. Χωρίς παράσιτα. Επαναλαμβανόμενο, για εμπαίδωση.
Η απίστευτη ομορφιά που αντίκρυσα και μου χάϊδεψε τα μάτια και την ψυχή. Η τέλεια αρμονία!!!!!!!! 


Η γαλάζια λάμψη!!!!!!!! Αναβόσβησε!!!!!!!!!
Με βγάζει από τη σκέψη. Την ψάχνω να την ανοίξω με λαχτάρα... σαν ένα μπουκάλι παγωμένο νερό όταν το στόμα στεγνώνει. 
Ανοίγει.
Τι κρίμα η γαλάζια λάμψη με άλλη ταυτότητα. Οχι η δική μου γαλάζια λάμψη!!!!!! Οχι αυτή που περιμένω μέρες τώρα!!!! Οχι αυτή, που την προκαλώ όσο μπορώ, για να συμβεί.

Πιέζω το μαγουλό μου πάλι στο μαξιλάρι. 'Ισως τώρα να κοιμηθώ, ψάχνοντας  το ειδωλο στον καθρέφτη, καλώντας το να ζωντανέψει στη ζωή μου, για ακόμα μια φορά, έστω και τελευταία.....
  
SHINE