Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Συνταγή βραστού......



Μια και έρχονται μέρες παγωμένες, σκέφτηκα μια εύκολη συνταγή που μπορεί να "εκτελεστεί" με την ίδια άνεση από άντρες και γυναίκες!


Υλικά:

1) Καρδιά κατά προτίμηση αγνή, τρυφερή, καλοπροαίρετη με μεγάλη ικανότητα να αγαπάει.
2) Το ζουμί σας, ξέρετε αυτό που αναβλύζει από τα μάτια σας πότε πότε ή συχνά πυκνά!
3) Την πιο μεγάλη πατάτα που κάνατε
4) Χυλοπιτάκι κατά προτίμηση χωριάτικο


Εκτέλεση

Δίνουμε την καρδιά να μας την τσιτσιρίξουν!
tip:  στο ταψί που μας χόρεψαν πριν. Είναι ακόμα ζεστό και δεν αργεί να πάρει θερμοκρασία!
Αφού τσιτσιριστεί καλά απ' όλες τις μεριές, ζητάμε να μας την ζεματίσουν!
tip:  Το καλύτερο ζεμάτισμα γίνεται από το φλογοβόλο του στόματος και αυτά που ξερνάει.
Την παίρνουμε έτσι όπως είναι ψιλοκαμμένη και την βάζουμε σε μια ατσάλινη κατσαρόλα, που φτιάξαμε από την ατσάλινη πανοπλία που φυλούσαμε την καρδιά τόσα χρόνια.
Αρχίζουμε να ρίχνουμε το ζουμί μας, αυτό που αναβλύζει από τα μάτια μας είπαμε!
tip:  To ρίχνουμε σιγά-σιγά με το ρυθμό που βγαίνει, και το αφήνουμε να πέφτει μέσα στην κατσαρόλα.
Σιγοβράζουμε σε χαμηλή πια φωτιά και εκεί κάπου ρίχνουμε και την πατάτα που κάναμε ψιλοκομμένη για να χυλώσει ο ζωμός.

Σιγοβράζουμε αρκετές ώρες, μέρες, εβδομάδες, ή και μήνες αν χρειαστεί!!!

Το αποτέλεσμα μπορεί να διαφέρει από καρδιά σε καρδιά.

Κάποια μπορεί να λιώσει και να μην την βρίσκουμε μέσα στην κατσαρόλα, ενώ κάποια άλλη μπορεί να σκληρύνει τόσο πολύ που μπορεί να χρειαστεί ηλεκτρικό μαχαίρι για να την κόψετε φέτες.

'Οπως και να είναι εσείς θα έχετε ένα πιάτο που θα το σερβίρετε στον εαυτό σας συνοδεύοντάς το με χυλοπιτάκι. Κατά προτίμηση χωριάτικο.

Καλή επιτυχία και καλή χώνεψη!!!!!!!!!!!



Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

Τα ρετιρέ ... και τα υπόγεια!!!

Ψηλά, πολύ ψηλά!!!
Εκεί που ο αέρας αραιώνει.
Εκεί που βλέπεις όσα δεν έπρεπε να βλέπεις.
Εκεί που κανένας δεν μπορεί να σε δει. Κανένας δεν θα προσπαθήσει να δει κλεφτά τη ζωή σου.
Εκεί που η μοναξιά είναι η μόνη παρέα.

Τα ρετιρέ!!!

Μια φτιαχτή πολυτέλεια, μια ψευδαίσθηση!!!
Εκεί που δεν φτάνουν τα πόδια, που κουράζεται η καρδιά, που κόβεται η ανάσα.
Εκεί, σε μια απομόνωση και τιμωρία.
Από κει που η φωνή σου δεν ακούγεται μέχρι κάτω.
Πρέπει να φωνάζεις, να ουρλιάζεις δυνατά για να πεις τα αυτονόητα.

Κάτω!!! Στα χαμηλά!!!
'Ολα πιο προσιτά. Πιο εύκολα.
Ανοίγεις μια πόρτα και αμέσως όποια χαρά περνάει τρυπώνει μέσα και σε γεμίζει.
Τόσο εύκολα!!! Τόσο απλά.!!!

Στα υπόγεια!!!

'Οποιος περνάει απ΄έξω μπορεί να ρίξει μια κλεφτή ματιά μέσα από τις κλειστές γρίλιες των παραθύρων.
Όπου η μόνη θέα που έχεις είναι τα πόδια των περαστικών απ' τη ζωή σου.
Δεν βλέπεις κάτι άλλο. Δεν φτάνει το βλέμμα πιο ψηλά!!! Εκεί, γή και πόδια να την πατάνε.
Ακούς το ζωντανό χτύπο των τακουνιών και ξέρεις. 
Ερχεται!!! Μπαίνει!!! Είναι εκεί.
Τελικά την καλύτερη θέα την έχουν τα υπόγεια.
Τη θέα της ζωής!!!
'Οχι μόνο τη θέα απ' τα σύννεφα, που διαλύονται σε κάθε φύσημα του αέρα!!!


Τα υπόγεια έχουν τη θέα!!!

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

H βροχή και το σκουλήκι!!!

 
Απ΄το πρωί άρχισε μα σιγανή βροχούλα να πέφτει γύρω από το δεντράκι.
'Ενα δεντράκι με φύλλα ξεραμένα πάνω στα αδύνατα κλαδιά του.
Οι σταγόνες ποτίζουν το χώμα κι αυτό απλώνει τις ρίζες του για να ρουφήξει αχόρταγα το δροσερό νεράκι. 
Πότε σιγανά, σαν χάδι! 
Πότε δυνατά σαν κορύφωση!
Το νοιώθει να κυλάει ανάποδα προς τα πάνω στον κορμό του.
Η δροσιά του, του φέρνει ζεστασιά, γαλήνη, ρίγη ηδονής.
Κι ανεβαίνουν οι χυμοί.
Κι απλώνονται στα κλαδιά.
Και φτάνουν μέχρι τις άκρες.
Κι αυτό ανατριχιάζει, έτσι όπως σκάνε καινούργια φυλλαράκια, τρυφερά, έτοιμα για ζωή.
Ακόμα κι αυτά τα παλιά, τα ξεραμένα φύλλα, νωτίζονται από τις σταγόνες και ξεζαρώνουν.
Παίρνουν κι αυτά παράταση ζωής. Ξαναπρασινίζουν.
Κι η βροχή συνεχίζει το έργο της.
Κι αυτό θεριεύει!
Βγάζει νέα κλαδιά!
Νέα φύλλα!
'Oλα τόσο τρυφερά!!! Τόσο γυαλιστερά!!! Τόσο φρέσκα!!!
Βροχή και δέντρο σε μια λυτρωτική ερωτική σχέση.
Σχέση δημιουργική! Με άνθη και καρπούς!

'Ομως εκεί δίπλα ένα σκουλήκι ξεπροβάλει από το υγρό χώμα. 
Γλοιώδες! Πεινασμένο!
Το μάτι καρφωμένο στα νέα τρυφερά φυλλαράκια.
Αρχίζει να έρπει πάνω στον κορμό. Αφήνοντας σάλια στο πέρασμά του.
Το δεντράκι ανατριχιάζει. Τόσο διαφορετικό ρίγος απ' αυτό της βροχής!!!!!!!
Ξέρει τι το περιμένει.
Κι αυτό ανεβαίνει. Το σάλιο του καίει τον κορμό σαν οξύ.
Και προχωράει. Και κατατρώει τα πάντα στο διάβα του.
Τα παλιά ξανανοιωμένα φύλλα ξεραίνονται στην όψη του.
Και φτάνει στα τρυφερά. 
Αυτά που βγήκαν απ' την μυστική ένωση με τη βροχή.
Λιάνισμα!!!
Σιωπηρή εκτέλεση!!!
Ακόμα και το τελευταίο το πιο μικρό δεν γλυτώνει από την καταστροφική μανία!!! 
Τέλος της μέρας!!! Τέλος της σύντομης ευτυχίας του δέντρου.

Εκδίκηση στο δέντρο, που τόλμησε να ομορφύνει με την βροχή!!!


Here comes the rain!



Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

ανείπωτα λόγια - ανείπωτη ιστορία

Ο κόμπος εδώ και μέρες είναι καρφωμένος στο λαιμό μου.
Η φωνή ασθενής προσπαθεί να αρθρώσεις καθημερινές, απόλυτα αναγκαίες φράσεις.
Σχεδόν δεν ακούγεται.
Μια βραχνάδα, κόβει την αναπνοή.
Ξεροβήχω, προσπαθώ να το καθαρίσω, μα αυτό εκεί. Με πνίγει.

Προσπαθώ να μιλήσω, να μονολογήσω, να τραγουδήσω.
Η φωνή ηχεί στ' αυτιά αλλόκοτη.

Πνίγω αυτά που θέλω να πω πραγματικά.
Τα διακωμωδώ. Να τ' αλαφρύνω.
Κάνω αταίριαστες αντικαταστάσεις.
Τα καταπίνω.
Μπούκωσε ο λαιμός.
Μπούκωσε η ψυχή.

'Ολα αυτά που πραγματικά θέλω να φωνάξω για να ακουστούν μακριά τα σταματώ.
'Ολα αυτά που είμαι εγώ τα γυρίζω πίσω.
Φοβάμαι.
Φοβάμαι οτι οι αποδέκτες θα φοβηθούν.
Θα αποστασιοποιηθούν.
Θα με κοροϊδέψουν.
Θα εξαφανίσουν κάθε υποψία ύπαρξής τους στη ζωή μου.
Θα εξαφανίσουν τη ζωή μου.
Θα διαλύσουν την προσδοκία.
Θα διαλύσουν το όνειρο.


Ανείπωτα λόγια προσπαθούν να εκτοξευτούν.
Ανείπωτα λόγια μένουν στην αποθήκη του μυαλού.
Ανείπωτα λόγια δεν παραδίδονται.
Μετράνε μέρες, μετράνε βδομάδες, μήνες...
Ανείπωτα λόγια περιμένουν εκεί ....
την κατάλληλη στιγμή για να δοθούν απλόχερα στον απόλυτο παραλήπτη τους.


the story left untold!!!

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

Ενοχές!!!


Αυτός ο ήλιος είναι τόσο εκτυφλωτικός!!!!!!!!
Τα γυαλιά μου. Πού είναι τα γυαλιά μου;
Δεν μου καίει το πρόσωπο, ούτε το σώμα όμως!!!
Φωνές άχρωμες δίπλα μου.
'Ηχοι από μεταλλικά αντικείμενα με ενοχλούν. 
Τι παράξενη παραλία. 
Κρυώνω!!! Αλλά δεν φυσάει!!!

Κοιμάμαι;
Δεν με αφήνουν να κοιμηθώ, να βυθιστώ. 
Μου μιλάνε παρουσίες ακαθόριστες.

Γιατί;; ;
Δεν φταίω!!!

Μάτια με κοιτάζουν που δεν θα κοιτάξουν ποτέ τον κόσμο.
Μαλλιά με χαϊδεύουν που δεν θα χρυσίσουν ποτέ κάτω από τον ήλιο.
Χείλη μ' ακουμπάνε, που δεν θα ανοίξουν ποτέ. 
Χέρια προσπαθούν να με χαστουκίσουν και πόδια να με κλωτσίσουν. 
Ποτέ δεν θα το κάνουν. Είναι τόσο αδύναμα, σχεδόν ανύπαρκτα, ασχημάτιστα.

Γιατί;;;
Δεν φταίω εγώ!!! 
Δεν θέλατε να μείνετε!!!

Τα "γιατί" τους αρχίζουν να γίνονται ενοχλητικά!!!
Η λογική δεν τις ικανοποιεί. Ποιά λογική όταν υπάρχουν τόσα θέλω;
Η λογική είναι παράλογη, έτσι προσπαθούν να με πείσουν.
Δεν πείθομαι. Η λογική υπερίσχυσε. 
Ανείπωτα λόγια θα κρυφτούν, θα θαφτούν βαθιά μέσα στο χρόνο.
Τρελλές επιθυμίες θα μείνουν απραγματοποίητες.
'Ονειρα, όνειρα που τόλμησα να κάνω στιγμιαία, θα γίνουν μόνο ιστορίες, που θα τριβελίζουν το μυαλό!!!
Γνώσεις που πρέπει να μοιραστούν με άλλους, θα χαθούν στην άβυσσο της ψυχής.

Ενα δάκρυ από κάθε μάτι μου κυλάει προς τα πίσω στον κρόταφο και χώνεται μέσα στα μαλλιά μου. Κι ένα δεύτερο. Κι ένα τρίτο. 
Και ξαφνικά γίνεται αναφυλητό. 
Τράνταγμα δυνατό.
 Άδικο, τόσο άδικο!!! 
Μόνο εγώ θα  υποφέρω. 
Μόνο εγώ θα ξέρω. 
Μόνο εγώ!!!

Φύγετε τώρα.  Χαθείτε μέσα στον χρόνο. Αφήστε με!!!!!!!!
Κρυώνω!!! Ζαλίζομαι!!! Πονάω!!!

Γυρίζω κι αδειάζω τα σωθικά μου.
'Οχι όμως το μυαλό και την καρδιά μου!!!

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

To μονοπάτι μου....

Μέσα στη "ζούγκλα", χαμένη. 
Χαμένο κορμί ξαπλωμένο στο υγρό χώμα.
Οι πυκνές φυλλωσιές σκιάζουν τον ήλιο.
Το σκοτάδι της ψυχής απλώνει τη σκιά του και δημιουργεί φωτοσκιάσεις. 'Ολα παίρνουν την τερατώδη μορφή τους.
'Ολα ασπρόμαυρα. 
Το χρώμα χάθηκε. 
Αποχρώσεις του γκρι μόνο.

Ψάχνω ένα μονοπάτι.
Κλαδιά δέντρων παίρνουν μορφή φιδιού.
Τριγύρω αγκαθωτοί θάμνοι.
Τρυπιέμαι. Ματώνω.
 Προσπαθώ να βγώ.
Προσπαθώ να καθαρίσω το τοπίο γύρω μου.
Κάπου κάποιες ακτίδες του ήλιου μου φανερώνουν την ύπαρξή του.
Πρέπει να πάω προς τα κεί.
Διαφορετικά η κινούμενη άμμος θα έρθει προς τα μένα και θα με καταπιεί.

'Ενα μονοπάτι!
Δεν έχω τσεκούρι, δεν έχω μαχαίρι.
Μόνο τα γυμνά μου χέρια.
Παραμερίζω χοντρά κλαδιά.
Ξεσκίζω τις σάρκες μου.

Διακοπή!!!!!!

Σε κάθε τέτοια διακοπή, βίαιη, καινούργια πιο άγρια, πιο δυνατά κλαδιά βγαίνουν από το πουθενά και μου δένουν τα χέρια. Το μυαλό. Την ψυχή μου.
Καταραμένη "ζούγκλα"¨!!! Στοιχειωμένη "ζούγκλα"!!!
Ανοιξε μαγικά ένα μονοπάτι για μένα!!!

Πρέπει να βγώ!!!
Στείλε ένα αλυσοπρίονο να λιανίσω τα πάντα στο διάβα μου!!!!
Να ανοίξω εγώ το μονοπάτι, το δικό μου μονοπάτι, το σωστό μονοπάτι και να απελευθερωθώ!!! 
Να αντικρύσω τον ήλιο ξανά!!! 
Να μπει το χρώμα πάλι στη ζωή μου!!!
Αύριο;  'Ισως!!!!!  Περιμένω!!!



Marilyn Manson - Overneath The Path Of Misery




Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

Eυχαριστώ http://ann-lou.blogspot.gr/  Μέσα σ' Αυτό βρήκα κι ΕΜΕΝΑ !

 

Αυτό...

Αυτό που δεν λέγεται.
Αυτό που γεννήθηκε πριν χρόνια αμνημόνευτα.
Αυτό που χτίζει μέσα μας κελιά.
Αυτό που βουλιάζει βαρύ σαν οργή.
Αυτό που κοιμάται σαν γέρος και ξυπνάει σαν παιδί.
Αυτό που διαλέγει τις μέρες που θάρθουνε σαν  δική μας αρχή.
Αυτό που την ίδια ώρα είναι φίλος και εχθρός.
Αυτό που μιλά χωρίς ν'ακούγεται.
Αυτό που μας ταίζει την πιο ηχηρή μοναξιά.
Αυτό που δεν το ξέρουν ούτε αυτοί που μας αγάπησαν.
Αυτό που σημαδεύει και σκέφτεται.
Αυτό που κυλά μέσα στο αίμα μας και μαζί του χάνεται.
Αυτό που φωτίζεται απο το φως του σύμπαντος.
Αυτό που δροσίζει του νου τις τρύπες.
Αυτό που μας γεμίζει και ύστερα μας αδειάζει.
Αυτό που μας κρατά ζωντανούς
Αυτό που δεν παρηγοριέται.
Αυτό που αντί για βήματα έχει φτερουγίσματα.
Αυτό που μας πυροδοτεί πάντα την κατάλληλη στιγμή.
Το μοναχικό ζειμπέκικο της Κυριακής. Ο δικό μας μικρός θεός. Κομποσχοίνι στο λεπτό καρπό μας.
Προσμονή χωρίς ελεημοσύνη.
Ο δικός μας λόγος .
Αυτό που εμπόδια όταν έρθουν δεν τα γνωρίζει.
Άνεμος δυνατός που όταν έρθει, μας παίρνει, μας στροβιλίζει μας ξαναβαφτίζει.
Είναι εδώ μας έφτασε. Το ακούω. Πάρε και γράψε θα μας πει. Δικό σου το χαρτί , δικό σου και το μελάνι. Δικά σου τα λάθη , δικά σου και τα πάθη.
Πάρε και γράψε ότι η ψυχή σου λαχταρά. Ήρθε η στιγμή. Η ζωή σου σε κοιτά.

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012

Αληθινά ψέματα

Δεν ήξερα!
Δεν πίστεψα!

Μέχρι που είδα.
Μέχρι που τα ντοκουμέντα ήρθαν να επιβεβαιώσουν τα λόγια που ειπώθηκαν με ενθουσιασμό.
Οι αλήθειες που λέγονται ηχούν σαν ψέματα στ αυτιά μου!
Γιατί;
Πόσες ακόμα έχουν ειπωθεί άραγε;
Πόσες αλήθειες που δεν μπορώ να πιστέψω.
Αλήθεις που αρνούμαι να πιστέψω.
Πόσα ψέματα να ήχησαν αληθινά;
Ψέματα που πίστεψα.
'Η ήταν κι αυτά αλήθειες;

Πόσα ακόμα κοινά στίγματα στον αστρικό χάρτη;
Πόσα ακόμα κοινά σημεία στην ξεχωριστή ζωή;
Μαυρίζουν και σκιάζουν μια ολόκληρη περιοχή.
Χαρτογραφούν μια πορεία  χωρίς προορισμό. 
Ενώνονται με μια μονοκοντυλιά σε ένα δρόμο κακοτράχαλο.

Στο δρόμο της αβύσσου.  

Αληθινά ψέματα!!
Ψεύτικες αλήθειες!!!
Αδιέξοδος δρόμος!!!

The new division -   True lies

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

Ψίχουλα ... ευτυχίας!


Κάπως έτσι....
Μικρά σπουργιτάκια τριγυρίζουν στην αυλή μου.
Με μεγάλη προσμονή τα μάτια τους κοιτάνε διερευνητικά.
Ψάχνουν για τροφή. 
Ψιχουλάκια από το τίναγμα του μεσημεριανού.

Ματιές που παρακαλούν.
Κινήσεις που προκαλούν.
Αναμονή με εκνευρισμό.
Πνιχτές φωνούλες.
Στενή παρακολούθηση.

Σαν τα μάτια μου!!!!!!

Παίρνω ένα μεγάλο κομάτι ψωμί.
Πεινάω ακόμα!!!
Τρίβω λίγα ψιχουλάκια και τα πετάω.
Τρομάζουν, κάνουν να φύγουν, αλλά ξαναπλησιάζουν.
Τσιμπολογούν το μεζεδάκι τους.
'Ο,τι τους δώσω.
Λίγο!!!
Πρόσκαιρη χαρά.
Ματιές ευγνωμοσύνης.
Ματιές ζήλιας βλέποντάς με να τρώω το μεγάλο κομμάτι.

Ενοχές δικές μου!!!

Ίσως λίγα ακόμα ψιχουλάκια να τα γλυκάνω.
Εγώ ικανοποιούμαι και χορταίνω την πείνα μου.
Κι αυτά; 
Ας ρίξω ακόμα μερικά!!!!!!

'Οπως μου ρίχνουν κι εμένα λίγα ψίχουλα ευτυχίας!!!
Λίγα ψίχουλα χαράς, από το μεγάλο κομμάτι που γεύονται. 
Για να αποποιηθούν τις ενοχές της δυνατής χαράς και ευτυχίας που νοιώθουν.

Ενοχές δικές τους!!!

Πετάω όλο το κομμάτι του ψωμιού!!!
Και κλείνω την πόρτα πίσω μου!!!


Crumbs from your table -  U2!!!!!!




Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

Η αιωνιότητα και .... η μιά μέρα!!!!!!!

Η  αιωνιότητα!!
Πόσοι τόνοι χαρτιού, μελανιού, καταναλώθηκαν για μια έννοια!!!!!!!

Μια έννοια που οι απλοί άνθρωποι δεν την βιώνουν, αλλά μόνο την ακουμπάνε μέσα από κάποια έργα, που στέκονται στους αιώνες.

Η αιωνιότητα που δεν θα αποκτήσουμε ποτέ!!! Ουτοπία!!!
Μόνο το στόμα μας γεμίζει όταν την αναφέρουμε.
Κι ίσως κάποιων οι καρδιές!!!!!!!

Μόνο να τη διαβάζουμε στα παραμύθια που μας αποπροσανατολίζουν από το ζητούμενό μας και μας ταξιδεύουν σε χρόνους που δεν θα ζήσουμε ποτέ!!!

Μόνο να την αναφέρουμε προσπαθώντας να εκφράσουμε κάτι έξυπνα, για να χαϊδέψουμε τ' αυτιά των άλλων. Να εντυπωσιάσουμε με κάτι που δεν υπάρχει στη πραγματική μας ζωή. Που δεν μπορούμε να το νοιώσουμε.

Η αιωνιότητα, που κάποιοι ματαιόδοξοι πασχίζουν να την αποκτήσουν, νομίζοντας οτι δεν θα τελειώσει η ζωή τους.

Η αιωνιότητα μόνο πάγο αφήνει στη καρδιά μου και στη σκέψη μου.

Δεν με αφορά!!!!!!

Μόνο η μέρα με ενδιαφέρει και θέλω να μου ανήκει.

Αυτή η μιά μέρα, που θα είναι  ΟΛΟΔΙΚΗ μου!!!
Η μέρα που ότι έχω ονειρευτεί, ότι έχω λαχταρίσει θα πραγματοποιηθεί.

Η μέρα που θα μου δοθεί απλόχερα χωρίς δισταγμό!
 
Τη ΔΙΚΗ μου μια μέρα, χωρίς να τη μοιράζομαι με άλλους!!!!!!

Μόνο  δική  μου!!! Και την θέλω ΤΩΡΑ!!!!

Αντε και μια δεύτερη, ίσως και μια τρίτη, ίσως.........


eternal love

Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012

Σε μια πλατεία.....

Καθισμένη στο παγκάκι σε μια πλατεία, κοιτάζω τις σκιές των ανθρώπων που περνούν από μπροστά μου.
 'Αγνωστοι.
 Παιδιά πέφτουν, τσιρίζουν, κλωτσούν μπάλες.

Το ένα τσιγάρο μετά το άλλο!!!!!!
Φώτα, πολλά φώτα!!!
Σβήνουν από τον ουρανό τ' αστέρια. Τόσο βάρβαρα!!!
Μονο κάτι κόκκινα αναβοσβήνουν ρυθμικά σε σταθερή χαμηλή πορεία πάνω από την πόλη. Αεροπλάνα για τόπους μακρινούς. Θέλω να είμαι μέσα!!!

Λόγια που αγγίζουν τ' αυτιά χωρίς να βγάζουν νόημα. 'Ερχονται και φεύγουν!!!

Ξεχασμένοι ήχοι από ένα αρμόνιο φτάνουν θλιβερά μέχρι το παγκάκι μου. Το Emmanuelle!!! Αγαπημένο, άλλες φορές. Ενοχλητικό τώρα.

Από πίσω ένα ξεκούρδιστο βιολί προσπαθεί να αγγίξει ένα κλασσικό κομμάτι. Μόνο προσπάθεια, χωρίς αποτέλεσμα.

Κοιτάζω γύρω μου. Αλλά τα μάτια μου δεν βλέπουν!!!
Μόνο μια φωτεινή οθόνη μπορεί να με κάνει να δώ!!!
Να δω αυτό που θέλω!!!

Πρέπει να προσέχω μέσα σ' αυτό το "χαμό" της πλατείας!!!
Τι να προσέξω;
Ποιός "χαμός" μπορεί να με βλάψει;
Τίποτα δεν μπορεί να με αγγίξει πιά εδώ!!!!!!
Σ΄αυτή την πλατεία!!!
Σ΄αυτό το παγκάκι!!!
Μόνο η όψη ενός "καφέ" απέναντι, με αμυδρές χειμωνιάτικες αναμνήσεις, που ζορίζω το μυαλό μου να τις φέρει στο προσκήνιο....... για να κρατηθώ!!!!!!



Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2012

Ο τοίχος!!!!!

Είχα ένα τοίχο, μια φορά, στρογγυλό, λείο. 
Εναν τοίχο που κρατήθηκα, άπλωσα τα χέρια, τον αγκάλιασα και στηρίχθηκα!!!
Με μια μικρή εσοχή στην άκρη του. Απάνεμη. Μικρή μυστική κρυψώνα!!!

Ένας τοίχος, άσπρος, κρύος, που κάθε μέρα έβρισκα παρηγοριά!

Δυό δάκρυα κύλησαν πάνω του και στέγνωσαν. Κι έμειναν!!!
Σημάδια!!!
Δυό δάκρυα που αναμίχθηκαν με τα δικά μου όταν τα φιλούσα.

Ένας μικρός βωμός!!!
Μια μυστικιστική τελετή ανάμεσά μας!!!.
Άπλωνα τα χέρια και χωρούσε στην αγκαλιά μου. 
Φίλαγα το σημάδι του. 
Το χάϊδευα με την άκρη απ' τα δάχτυλά μου!!! Με φόβο μήπως σβηστεί.
Έφερνα τα χείλη μου κοντά και το φιλούσα!!! 
Του ψυθίριζα όλα όσα αγαπούσα.
Τον παρακαλούσα να συμβούν όλα αυτά που  λαχταρούσα.
Μικρά, πολύ μικρά πράγματα, ασήμαντα για κάποιους, αλλά τόσο μα τόσο σημαντικά για μένα!!! 
Μια τόση δα μικρή "γαλάζια λάμψη" να γεμίσει το μάτι μου!!!

Επιθυμίες που του άφηνα πάνω του για να πραγματοποιηθούν!!!
Επιθυμίες που περνούσαν πάνω απ' τη γέφυρα του φιλιού μου και ταξίδευαν σε άλλη διάσταση για να παραδοθούν!!!
Κι ώ του θαύματος!!! Λειτουργούσε!!!

Κι ήταν η ανακούφισή μου. 
Το αποκούμπι μου.
Το μέρος που έπαιρνα ανάσα. 
Το μέρος που όλα όσα ήθελα να σκεφτώ και να ξαναζήσω, έπαιρναν ζωή!!!

Είχα ένα τοίχο μια φορά!!! 
Θέλω να ξαναδώ τα σημάδια του!!!
Τον χρειάζομαι για να του αφήσω ακόμα μια επιθυμία!!!
Την μεγαλύτερη!!!