Η απουσία......

Σαν ένα κύμα μεγάλο να ήρθε και άφησε στα πόδια μου τη χαρά. 

Δεν την κατάλαβα, δεν την αντιλήφθηκα στην αρχή. 

Μεθυστική, απρόσμενη, σαρωτική!

Σαν ένα μεγάλο κύμα που με άρπαξε και παραδόθηκα.

Με στροβίλισε, με ζάλισε, με ταξίδεψε.

Με παρέσυρε σε ένα βάθος χώρας άγνωστης. 

Εκεί που δεν κατοικεί κανείς.

Εκεί που μένεις μόνος με τον εαυτό σου.

Βαθιές βουτιές μέσα στα πιο μαύρα νερά της ψυχής.

Βαθιές βουτιές στην χαρά, και στη συνέχεια στην απόλυτη λύπη.

Διαδοχές, που τσακίζουν και κουράζουν αλλά τις αποζητάς με ευγνωμοσύνη και λαχτάρα!!!!

Και κάπου εκεί στο ταξίδι μέσα στη χώρα, βαθιά, βρέθηκα στην έρημο. Δροσίστηκε η έρημος,για λίγο από το κύμα. 

Υγράνθηκε η στεγνή άμμος, και βρέθηκα ξαπλωμένη πάνω της ανασαίνοντας βαριά, ικανοποιημένη από το σύντομο, σαρωτικό, απρόσμενο ταξίδι.

Χωρίς να καταλάβω το κύμα αρχίζει να αποσύρεται σιγανά, να αποτραβιέται. 

Δεν θέλω να αποσυρθεί, νόμιζα οτι μπορούσα σαν μια σειρήνα να το ξελογιάσω και να το κρατήσω για πάντα εκεί στην έρημο. Nα το πιάσω στο χέρι μου να το ακινητοποιήσω. Όμως το νερό κι ο αέρας γλυστράνε, ξεφεύγουν μέσα από τα δάχτυλα. 

Η αέναη κίνηση δεν κόβεται. 

'Απιαστα και τα δυό στοιχεία, άπιαστα όνειρα!!!

Δεν το πίστευα οτι μόνο σε μια συνηθισμένη βόλτα  του με τράβηξε μαζί του!

Αποκαμωμένη δεν μπορώ να τρέξω πίσω του να το καβαλήσω και να πάρω το ταξίδι της επιστροφής. 

Ξαπλωμένη στην υγρή άμμο, νοιώθω την ήλιο να αρχίζει να στεγνώνει το σώμα μου.

Να καίει το δέρμα και την άμμο γύρω μου. 

Αφυδάτωση. 

Το έδαφος άρχισε πάλι να χαρακώνεται απο την ξεραϊλα. 

Να χαρακώνομαι κι εγώ μαζί του. 

Να σπάω, να τρίβομαι να θρυψαλιάζομαι. 

Μόνη.

Η παρουσία του άφαντη!!!

Η απουσία γέμισε πάλι τη ζωή μου!!!!!!!!!!