Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Η γειτονιά των αγγέλων και των δαιμόνων μου!!!!

Και βρέθηκα εκεί!!!
Στα γνώριμα μέρη!!!
Οχι από επιλογή αλλά από έκτακτη ανάγκη
Σαν να συνομώτησε η πορεία της καθημερινότητας
 με το σύμπαν για να μην ξεχαστώ

Κοντά πολύ κοντά μια ανάσα δρόμος με τα πόδια!!!
είχα χρόνο για περιπλάνηση
ασυνείδητη επιλογή

και δεν άντεξα
περπάτησα
περπάτησα στα σοκάκια
πέρασα από ερημωμένα μαγαζιά
που είπαν καλησπέρα στη ρημαγμένη μου ψυχή

και προχώρησα
πέρασα ρίχνοντας κλεφτές ματιές 
πέρασα και αναμνήσεις πλημύρισαν την καρδιά μου
και δάκρυα τα μάτια μου!!!
Πέρασα και προσπέρασα το αφημένο κομμάτι μου
Πέρασα και προσπέρασα 
τη γειτονιά των αγγέλων και των δαιμόνων μου!

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Αποτύπωμα ψυχής!!!!!!!

Ένα ηφαίστειο που κοιμάται είναι η ψυχή
Ένα ηφαίστειο που περιμένει ένα κραδασμό
και τότε αρχίζει να βράζει, να βρυχάται!!!!!!

Έκρηξη δυνατή, σαρωτική!!!

Εκτοξεύει πέτρες - λέξεις
που βρίσκουν σειρά και νόημα πάνω σε μια σελίδα χαρτί
ασπρόμαυρα λόγια!!!

Απ τα σωθικά βγαίνει πηχτή λάβα - χρώμα
που κυλάει και σχηματίζει μορφές πάνω σ' ένα καμβά

Εικόνες που ήθελε να δεί υλοποιημένες η ψυχή!!!
Πραγματικές!!!

Ένα αποτύπωμα ψυχής!!!
Ένα αποτύπωμα που καλεί σε αναγνώριση
Ένα αποτύπωμα μοναδικό χάρισμα στον μοναδικό κραδασμό που προκάλεσε την έκρηξη
'Ενα αποτύπωμα ψυχής, αναλλοίωτο στον εχθρό χρόνο!!!

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Κάθοδος στην άβυσσο......

Στροβιλίζομαι στη δίνη
Χάνεται η εικόνα γύρω
Ανεξέλεγκτο τρέμουλο σ' όλο το σώμα
Κανένας έλεγχος, καμιά αυτοσυγκράτηση

Οράματα εφιάλτες με χαστουκίζουν
κορμιά κυλισμένα πάνω στο κόκκινο του αίματος της καρδιάς
κορμιά γνωστά και άγνωστα 
παίζουν παιχνίδια αρρωστημένα στο μυαλό μου

Στροβιλίζομαι στη δίνη της αβύσσου που με καταπίνει
Χέρια δεμένα ψηλά, κρατημένα από ένα σχεδόν ξεφτυλισμένο σκοινί
Σαν μια πολυβομβαρδισμένη καρδιά
Δεν αντέχει στο βάρος
Κόβεται από λεπτό σε λεπτό

θέλω να κρατήσει το βάρος
θέλω να κοπεί να τελειώσω
θέλω να αντέξει αιώνια
θέλω να κοπεί και να πέσω

Στο κενό που έχει μείνει κάτω από τα πόδια μου
στο κενό της αβύσσου που είναι το μόνο δώρο 
που δόθηκε απλόχερα σ' αυτή την ΑΓΑΠΗ


slayer - seasons in the abyss


Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Αίθουσα αναμονής ενός μυαλού

Περιμένω!!!!!!
Οι μήνες, οι ώρες, τα λεπτά, περνούν βασανιστικά!!!
Τα μάτια νοερά καρφωμένα στην πόρτα
Περιμένω ν' ανοίξει
Να ακούσω το τρίξιμο της πόρτας που έχει να ανοιχτεί αιώνες
Αιώνες μοναξιάς!!!
Αιώνες αναμονής!!!

Η καλοκαιρινή ζέστη έδωσε τη θέση της στη φθινοπωρινή ψύχρα
Κρυώνω εδώ μέσα.
Πώς πέρασε ο καιρός!!!!
Ακίνητη
Περιμένοντας.......

Τι περιμένω άραγε;
Γιατί περιμένω;
Τι υπάρχει πίσω απ' αυτή την ερμητικά σφραγισμένη πόρτα;
Το όνειρο ή ο εφιάλτης;
Η λύτρωση, η απάθεια, η στιγμιαία ικανοποίηση,  η απαλλαγή από τις σκέψεις ή το τέλος;

Η ώρα που θα ανοίξει πλησιάζει
Η ώρα που θα αντικρύσω αυτό που περίμενα με τόση λαχτάρα, 
προσμονή, υποταγή, ανοχή, καρτερικότητα, υπομονή!!!
Και πάντα η αβεβαιότητα αν θα ανοίξει τελικά
Μέρα με τη μέρα παίζεται το άνοιγμα της κορώνα γράμματα
Θα ανοίξει επιτέλους;
Κι αν ανοίξει θέλω πια να μπω;
Κουράστηκα!!!
'Επληξα, αναστατώθηκα, έλιωσα, έκλαψα, τρέλανα το μυαλό
κι ήρθε η ώρα που αναρωτιέμαι.....

Μένω ή δραπετεύω για πάντα, 
χωρίς να περιμένω πια το άνοιγμα της πόρτας,
μέσα σ' αυτή την άχαρη μοναχική αίθουσα αναμονής του μυαλού μου;

What are you waiting for - Gwen Stephani

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

Η τρελή της γειτονιάς!!!!!!

Πρόσωπο σκαμμένο από ρυτίδες.
Κάθε μια έχει μια ιστορία να πει για βάσανα και στεναχώριες
Μαλλιά ξασπρισμένα, ρούχα καλοβαλμένα.

Σε κάθε τσιγάρο μου στο μπαλκόνι, μου κρατάει συντροφιά η παρουσία της. 
Σχεδόν όλες τις ώρες της μέρας.

Στέκι της το σκαλοπάτι έξω από το ερημωμένο, κλειστό πια, μίνι μάρκετ της γειτονιάς!
Απέναντί μου.

Πάντα με δυο νάυλον σακούλες ακουμπισμένες δίπλα της.
Μιλάει στον αόρατο συνομιλητή της ώρες ατέλειωτες.
Ενοχλείται από τις δυνατές εξατμίσεις και σταματά την κουβέντα για να βρίσει.
Και μετά κάθεται πάλι πιό ήρεμη.
Βγάζει ένα μπουκαλάκι νερό, πίνει μια γουλιά.
Βγάζει μια ντομάτα την πλένει με το νερό κι αρχίζει να τη μασουλάει με όσα δόντια της έχουν απομείνει.
Κόβει γωνιές από ψωμί μέσα απ' τη σακούλα και συνοδεύει τη ντομάτα της.
Γουλίτσα νεράκι, ψωμάκι, ντοματούλα.

Απ' τη δεύτερη σακούλα βγάζει μια χτένα κι αρχίζει με μανία να χτενίζει τα μαλλιά της.
 Με λύσσα!
Με μίσος! 
Σαν να θέλει να τα ξεριζώσει. 
Σαν να θέλει να ξεριζώσει αυτό που τυραννάει το μυαλό της.
Χτενίζεται προς όλες τις κατευθύνσεις. 
Τα ανακατεύει. 
Τα ισιώνει. 
Και ξανά αγωνία για ξεπάτωμα των αναμνήσεων.

Η ντομάτα έμεινε μισή,  την αποτελειώνει.
Συνεχίζει την συζήτηση και παίρνει ανάσα βρίζοντας.

Στο δεύτερο τσιγάρο μου περπατάει πάνω κάτω στο φαρδύ πεζοδρόμιο και ψάχνει κάτω.
 Τι να βρει;
Τη χαμένη της ζωή;

Κάθε μέρα η ίδια ιεροτελεστεία. Κάθε μέρα οι ίδιες κινήσεις. Κάθε μέρα οι ίδιες βρισιές
Και περνούν οι μέρες, παρακολουθώντας την στενά.  
Είναι η συντροφιά στη μοναξιά μου!!!!
 Ακολουθώ κι εγώ τη δική μου ιεροτελεστεία. Προσπαθώ να φανταστώ πώς, γιατί, τυχαία; έγινε έτσι;

Ενας φόβος φωλιάζει στην καρδιά μου!

Μη γίνω η επόμενη τρελή της γειτονιάς!!!!!!!!!!

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Για άλλη μια φορά

Η αναπνοή κοντή
για άλλη μια φορά
ουρλιάζω από πόνο
για άλλη μια φορά
Σιωπηρά, χωρίς δικαίωμα να ακουστώ
εσωτερικό κλάμα
χωρίς δικαίωμα να τρέξουν τα δάκρυα
Το αίμα κυλάει κάτω στα πόδια
και χάνεται
για άλλη μια φορά
Η ζωή πικρή το στόμα πικρό
για άλλη μια φορά


Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

Μιά παρτίδα πόκερ!!!!!!!



Η ζωή μου μιά παρτίδα πόκερ!
Μου μοιράζουν χαρτιά κι εγώ παίζω
Κρατάω ότι μούρχεται
δεν αλλάζω φύλλο
προσπαθώ να κάνω συνδυασμούς που να με ικανοποιούν
Και ποντάρω
Ποντάρω χωρίς να σκέφτομαι συνέπειες
Ποντάρω χωρίς να υπολογίζω τι χάνω
Ποντάρω την ευτυχία μου
Ποντάρω χωρίς να δείχνω τη λύπη μου όταν χάνω
Ποντάρω στο φύλλο που μοιράζει η μάνα

Προσπαθώ να διακρίνω στο πρόσωπο της μάνας,
στις κινήσεις της,
στις λιγοστές κουβέντες που βγαίνουν βεβιασμένα από το στόμα της,
το φύλλο που κρατάει.

Προσπαθώ να κρατήσω το poker face στο δικό μου πρόσωπο
να μη μαρτυρήσω το φύλλο μου
να μη δείξω τον προβληματισμό μου
να μη δείξω τη μπλόφα μου
Να είμαι cool!!!!

Kαι συνεχίζω να ποντάρω
και να παίζω τη ζωή μου κορώνα γράμματα!!!
Σε μια παρτίδα πόκερ, που ποτέ δεν ξέρω τι θα φέρει και δεν θέλω να τελειώσει!!!
Θα μαζέψω οτι περισσεύει από τους άλλους παίχτες ή θα τα χάσω όλα;;;;
Ε λοιπόν δεν με νοιάζει!!!!!!!!!!!!
Αρκεί να είμαι μέσα στο παιχνίδι  και να έχω τη μάνα απέναντί μου!!!
να ποντάρω και να την κοντράρω στα ίσα!

Μέχρι να πάρω τη ρεβάνς!!
Γιατί θα την πάρω, όπως κάθε άρρωστος χαρτοπαίχτης πιστεύει!!!!
ΤΑ ΡΕΣΤΑ ΜΟΥ!!!!!!!!!