Δευτέρα 13 Αυγούστου 2012

Παράνοια

Μια δίνη με τραβάει στα βαθιά. Η μεγάλη αναμονή, η απογοήτευση, η κατηγόρια του εαυτού μου έχουν φτιάξει ένα σκηνικό παραζάλης μέσα στο μυαλό μου.

'Ολα λυγίζουν, όλα πάλονται κι εγώ στη μέση τα κοιτάζω και προσπαθώ να περάσω ανάμεσα προστατεύοντας με με τα χέρια στο κεφάλι. 

Κρατάω το κεφάλι μου, για να κρατήσω το μυαλό μου μέσα, να μην χυθεί και ακολουθήσει την  πορεία του νερού προς τη θάλασσα. Κι εκεί, να διαλυθεί μέσα σε τεράστιες δίνες νερού που βγάζουν μάτια και με κοιτούν απειλητικά.

Βγαίνουν πλοκάμια που βεντουζάρουν πάνω μου και τραβούν με δύναμη μέσα στο χάος. Αντιστέκομαι. Βιδώνω τα πόδια στο πάτωμα και κρατάω κόντρα με όλη μου τη δύναμη. 

Τα λόγια, οι πράξεις με σπρώχνουν προς τις δίνες. 
Η αντίστασή μου είναι έτοιμη να υποχωρήσει. 
Πρέπει να τα καταφέρω. 
Πρέπει να σταθώ και να γυρίσω πίσω. 
Γλυστράω!!!!!!!
Φιλενάδα μη μ' αφήνεις. Θέλω το χέρι να με αγγίξει. 'Ενα δάχτυλο μόνο να κρατήσω είναι αρκετό. 
Μια ζωντανή εικόνα να δω είναι αρκετή. 
Μια ανάσα θα με τραβήξει πίσω. 
Είναι τόσο δύσκολο; Είναι τόσο απλό!!!!!

Ψάχνω ένα πεφταστέρι να κάνω ευχή.
Μια ευχή να προλάβω. Κρατιέμαι από την ουρά του, σκέφτομαι, χωρίς καθαρή σκέψη. Η ευχή δεν σχηματίζεται στο μυαλό. Πιασμένη από την ουρά του πέφτω κι εγω γρήγορα μαζί του. Το αφήνω να φύγει. 'Οπως αφήνω να φύγουν πράγματα και άνθρωποι από τη ζωή μου. 

Γιατί όλα πρέπει να τα κάνουμε τόσο δύσκολα και τόσο πολύπλοκα για να φαίνονται οι ζωές μας σημαντικές. 

Οι ζωές είναι έτσι κι αλλιώς σημαντικές. 
Το μόνο που χρειάζονται είναι πράξεις ευτυχίας.

 paranoid o.o.

1 σχόλιο: