Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

Ήσυχη βραδιά!

Ήσυχη βραδιά!!!!!
Δεν φυσάει, δεν κάνει κρύο
μόνο τα δάχτυλα παγώνουν
και νοιώθουν την ανάγκη
να χωθούν μέσα σε μια τρυφερή ζεστή σάρκα
να αρπαχθούν, να τη μαλάξουν, να βυθιστούν
να παρασύρουν και τα χείλη,
να πάρουν απ τη θέρμη της

Κι ίσως το μυαλό να παρακαλάει για ένα δυνατό αέρα,
έναν αέρα που στο φύσημα του το μανιασμένο,
σκεπάζει αυτά που δεν πρέπει ν' ακουστούν
και σχηματίζει φωνές, πλασματικές στα αυτιά,
αόριστες και ακαταλαβίστικες,
που παίρνουν τη μορφή απ' τα λόγια που θα θελαν
να ακούσουν,
που περιμένουν.......

Ήσυχη  βραδιά
'Αδεια βραδιά
ακόμα μία............

Αρλέτα - Τα ήσυχα βράδια


Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

Αποτυχημένες αποδράσεις

Ο καφές αχνίζει
Κι αυτή σαν μια Πυθία ρουφάει τους αχνούς και συλλογιέται
και γυρίζει πίσω.......

Πόσες αποτυχημένες αποδράσεις....
Χάνει το μέτρημα.......

Πόσες σκουριασμένες αλυσίδες άρπαξε......
κι η σκουριά λέρωσε τα χέρια
Πόσα μισοτριμμένα σκοινιά 
έσπασαν........
Πόσα γλιτσερά σκοινιά 
άφησαν τη αηδιαστική γλίτσα τους στα χέρια της
Πόσες φορές μάτωσαν τα χέρια 
στην προσπάθεια να κρατηθεί

κι αυτή εκεί.......

κάθε φορά κι άλλη απόδραση απ' την απόδραση την τελευταία
κι η κάθε τελευταία πιο οδυνηρή από την προηγούμενη

Αποτυχημένες αποδράσεις

Μόνα εφόδια.....  η απογοήτευση,
ο πανικός,
η ασφυξία,
Κι ακόμα εκεί...

Η πιο δύσκολη απόδραση από τον εαυτό της!!!!

" Ολα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν"
τουλάχιστον για κείνη.........



Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2014

Η πιό όμορφη βροχή........

Η βροχή......
ποτέ δεν μ' άρεσε!
Κι όσο περνούν τα χρόνια τη σιχαίνομαι ακόμα πιο πολύ
Οι λόγοι προστίθενται ο ένας πάνω στον άλλο και βαραίνουν.
Κι όμως κάποτε υπήρξε μια βροχή που δεν μ' ένοιαξε
Μάλλον μ' άρεσε και μ΄ άρεσε πολύ!

Η πόλη στολισμένη Χριστουγεννιάτικα...
το πλακόστρωτο βρεγμένο
τα κενά ανάμεσα στις πέτρες μικρές γιαλιστερές λιμνούλες
και δυο ζευγάρια πόδια...
δυο τακούνια να χτυπούν πάνω στις πέτρες
και δυο αρβυλάκια να πλατσουρίζουν
δυο ζευγάρια πόδια ...
κάτω από την ίδια μαύρη ομπρέλα

Ατέλειωτη ανούσια αμήχανη φλυαρία...
τάση για σταμάτημα, με την προσμονή ενός αγγίγματος πιο ζεστού
και ξαφνικά μια αναπάντεχη ερώτηση

- "μ' αγαπάς;"
- "ναι!!!!"
-"κι εγώ σ' αγαπώ!!!!!! τότε περπάτα"

Το μπράτσο με το μπράτσο μπλέχτηκαν σ' ένα σφιχτό αγκάλιασμα
κάτω από την ίδια ομπρέλα
τα βήματα χορευτικά πια
σαν πρωταγωνιστές ταινίας
τα πόδια χανόταν, πετούσαν με τα φτερά της αγάπης
ίσως ήταν και το κρύο... δεν ξέρω..... αναρωτιέμαι
Μέχρι που χώθηκαν σ' ένα ζεστό γλυκό περιβάλλον
για να δροσίσουν την κάψα τους με μια μπύρα

Η πιο όμορφη βροχή ..... της ζωής μου
'Οσο για την μαύρη ομπρέλλα ξέμεινε κάπου... στο καλοκαίρι..


Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2014

ένας μικρός θάνατος

Πόσες φορές μπορεί να πεθάνει 
και πόσες ν' αναστηθεί ένας άνθρωπος?

Ποτέ και τίποτα δεν τελειώνει.
Πάντα μια νέα αρχή κι ένα τέλος κολλημένα χωρίς ενδιάμεσο.
Προσπάθειες που τις ρίχνουμε πίσω μας.
Προσπάθειες που ματώσαμε γι αυτές.
Και πάντα είναι εκεί.
Εκεί που δεν θες να κοιτάξεις.
Εκεί που ξέρεις οτι θα πληγωθείς για άλλη μια φορά

Ελλαστικές αντοχές
Ανάγκη για το σήμερα, 
μίζερη τροφή για το αύριο,
αέρας δηλητήριο για ν' ανασάνεις,
νερό όξινο για να δροσισεις τα ξεραμένα χείλη

Κάθε αναζήτηση, κάθε λαχτάρα, κάθε βλέμμα
κάθε καλωσόρισμα κι αντίο...........

'Ενας μικρός θάνατος!!!!!



Με τι καρδιά /  Βίκυ Μοσχολιού   (γιατί κάπου κάπου τα ελληνικά τραγούδια μιλούν αντι για μάς)


Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Τέλος εποχής

Μέρες ζεστές κι ατέλειωτες......
Νύχτες απόλυτης προσμονής....

Ξερός δυνατός βοριάς
Υγρός νοτιάς με θολό κύμα
Ενας αέρας που άλλαζε συχνά
και που δεν ήξερα ποιός είναι ο σωστός, 
για να φέρει και να γεμίσει
τη ζωή μου στη σκιά της  παραλίας...

Η άρνηση εναλλάξ με την ευχή
Νοερά παρακάλια
Φανερές απομακρύνσεις
ψυχρά ψεύτικα προσωπεία
πλασματική βοήθεια σε μια πληγωμένη ψυχή

το σωστό και το λάθος πλεγμένα σφιχτά,
δεν ξεχώρισαν

εκφράσεις θολές
ματιές χωρίς ουσία
αγγίγματα διφορούμενα
συγκεχυμένα μηνύματα χωρίς  ουσία

άλλο ένα "καλοκαίρι" τέλειωσε...
άλλος ένας "χειμώνας" έρχεται...
Το τέλος μιας εποχής.



Σάββατο 5 Ιουλίου 2014

πιθανόν, ίσως, ενδέχεται, μπορεί......

"Αχ , τι βαρύ έγκλημα έκανα να μην πω πως 
σ' αγαπούσα πολύ, πολύ , όσο δε λέγεται, 
όσο δε γράφεται, όσο δεν αντέχεται.
Τότε μπορεί και να μην έφευγες."


Μενέλαος Λουντέμης

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2014




Όλα τα "σ΄αγαπώ" που μείναν κρεμασμένα στα χείλη
σαν ρώγες σμιχτες σ΄ένα τσαμπί σταφύλι

Η βροχή τις σαπίζει...
Ο αέρας τις στεγνώνει...
Ο ήλιος τις ζυμώνει,
σ' ένα κρασί μεθυστικό

που σε κάνει θα θέλεις να φωνάξεις...
να ξεσκίσεις το μέσα σου 
σ' ένα ακόμα...

Σ' ΑΓΑΠΩ



Κυριακή 18 Μαΐου 2014

Στενό ανήλιαγο σοκάκι

όμορφο να σε περιμένουν να φανείς
να ξεπροβάλεις στο στενό ανήλιαγο σοκάκι
να περπατάς και να χορεύουν τα βήματά σου
στο ρυθμό της καρδιάς

έτοιμη
πανέτοιμη για όλα

η σκιά να σκιάζει την κάψα που φουντώνει τα μάγουλα
στη σκέψη και μόνο
κι ο αέρας να σε σπρώχνει απαλά
να δίνει ώθηση στο φτάσιμο του σώματος
γιατί η ψυχή είναι ήδη εκεί
μόνιμα

στο στενό ανήλιαγο σοκάκι
χαρά, λύπη, ανυπομονησία, λαχτάρα, απογοήτευση
όλα εκεί έμειναν

και τώρα μόνο μια γαλάζια θάλασσα
ανοίγει στο βάθος την αγκαλιά της
απλώνεται πίσω απ' τα αραχνούφαντα φυλλώματα
ενός αρμυρικιού, προστάτη

Η μόνη που περιμένει πια!!!!!!


Πέμπτη 1 Μαΐου 2014

" ... μέσα απ' τα δικά μου παπούτσια..."

Μια έκφραση που δεν είχα ξανακούσει
"Αν μπορείς να δεις μέσα απ' τα δικά μου παπούτσια, δεν θα..."
Δεν θα έβλεπα; 
Δεν θα ένοιωθα;
Δεν θα πόναγα;
Δεν θα υπερεκτιμουσα;
Δεν θα ζούσα ....

Τα δικά μου παπούτσια τα φοράω χρόνια
Το δέρμα τους έχει γίνει ένα με το δικό μου
Το ξέρεις, το ξέρω, το ξέρουμε, 
προσπάθησα να τα βγάλω
Τα τράβηξα, τα χτύπησα, έχωσα μέσα τα δάχτυλά μου βίαια
τα πόδια μου πλήγιασαν
μάτωσαν,
πόνεσαν πολύ απ' την προσπάθεια
το ξέρεις...

πήρα μαχαίρι να τα σκίσω κι αντί γι αυτά έσκισα τα πόδια
κι η μαχαιριά έφτασε μέχρι τη καρδιά
που με διάταξε να σταματήσω
να τα αφήσω να με οδηγήσουν στο δρόμο που θέλουν αυτά
σ΄αυτά τα όμορφα, 
που με κάνουν να βλέπω μόνο εγώ φορώντας τα
σ' αυτά τα δύσκολα, 
που δεν παίρνουν καμιά μελλοντική ευκολία

Τα δικά σου παπούτσια δεν θα τα φορέσω ποτέ
 για να δω μέσα απ΄αυτά
Το μόνο που ελπίζω είναι να μικρύνουν, 
να ζαρώσουν τα πόδια μου κι οι προσδοκίες μου
για να βγούν μόνα τους, ανώδυνα, μέσα απ΄τα δικά μου!

Παρασκευή 11 Απριλίου 2014

Φτωχά τα λόγια

"πες μου" μου λες
τι να πω..........
"λέγε"
με ποια λόγια.... με ποιες λέξεις να το περιγράψω
πώς να εκφράσω όλα αυτά;
"λέγε" ξαναλές επιτακτικά

δεν μπορώ
τα λόγια είναι φτωχά
δεν φτάνουν να σου φτιάξω όλο αυτό που νοιώθω
είναι τόσο πλούσιο, τόσο πολύπλοκο, τόσο εξουθενωτικό

ένα μπουκέτο από συναισθήματα

δεν χωρίζεται,

δεν είναι μια αίσθηση που περιγράφεται το ερέθισμά της
αν ήταν χρώμα θα ήταν μολυβί με κάποιες κοκκινες φλόγες
αν ήταν τραγούδι θα ήταν μια λυπητερή μπαλάντα 
με ξεσπάσματα φωνής
αν ήταν γεύση θα ήταν γλυκιά με πικρό υπόλειμμα
αν ήταν μυρωδιά θα ήταν θαλασσινό αεράκι 
με τη μυρωδιά του ξερού νωτισμένου χόρτου
αν ήταν άγγιγμα θα ήταν ένα μετάξι τυλιγμένο σε κάκτο

όμως είναι κι άλλα πολλά 

κι εκεί φαίνεται πόσο ανεπαρκείς είναι οι λέξεις
μόνο νοιώθει κανείς, μέσα, βαθιά
μόνο νοιώθει
μόνος νοιώθει

μόνη μου νοιώθω....

κι έκφραση δεν είναι λόγια, είναι........
φτωχά τα λόγια..... 
μόνο να το δείξω μπορώ......

(κι απόψε τελικά τα λόγια ήταν μαχαίρια Ραμπο)

Κυριακή 6 Απριλίου 2014

Η παραμικρή αμφιβολία........

Η πιο μικρή αμφιβολία
που δεν δίνουμε τη σημασία που της πρέπει

που την καταχωνιάζουμε για να μην μεγαλώσει
που τα μικρά προειδοποιητικά της καμπανάκια που χτυπάνε
τα σκεπάζουμε με αφράτα μαξιλαράκια της προσωρινής
της πλασματικής ευτυχίας ίσως,
 της ευτυχίας που θα θέλαμε να ζήσουμε

Αν την είχαμε αφήσει να απλωθεί
να τρανέψει στην ώρα της
από πόσα λάθη ΖΩΗΣ θα μας είχε γλυτώσει

Η παραμικρή αμφιβολία
τελικά ......
είναι η πιο σημαντική!!!!!

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014

17 δρασκελιές!!!!!

Δυο ανάσες δρόμος!
Ο ήλιος με χτυπάει στα μάτια βγαίνοντας από τη σκοτεινή είσοδο.
Ανεβαίνω το τελευταίο σκαλοπάτι κι ο δρόμος ανοίγει.

Μια δρασκελιά, βαθιά ανάσα
Δεύτερη, τρίτη, η καρδιά χτυπάει χωρίς ρυθμό
τεταρτη, πέμπτη τα γόνατα κόβονται
ο αέρας δεν φτάνει
οι κοφτές αναπνοές κόβουν λες και τις αναμνήσεις

έβδομη δρασκελιά,
όγδοη, ρίγος σ' ολη τη ραχοκοκκαλιά, 
που κάνει το δέρμα να σαλεύει κάτω από το λεπτό μπλουζάκι,
έτσι βγήκα έξω σαν τη τρελή

ένατη, δέκατη, βλέπω τον προορισμό μου
ενδέκατη, .........προορισμό;;;;; 
αναρωτιέμαι τι με περιμένει εκεί

δωδέκατη, δέκατη τρίτη, 
αυτό που σε περιμένει κάθε φορά
ένας όγκος απογοήτευσης

δέκατη τέταρτη, θέλω να τρέξω να φτάσω μια ώρα αρχίτερα
να μυρίσω τις γνώριμες μυρωδιές, να νιώσω .....

δέκατη πέμπτη δρασκελιά, καθρεφτίζομαι στο τζάμι 
πού πάς;;;;;;;;;;

δέκατη έκτη το κεφάλι μου γυρίζει όπως οι τροχοί ενός ποδηλάτου
πού πάς;;;;;;; τα ξαφνικά το ξέρεις δεν είναι ποτέ αποδεκτά

δέκατη έβδομη η ανάσα κόβεται,
το πόδι μένει μετέωρο, αρνείται να πατήσει το μπέζ μάρμαρο
ένα πόδι με λογική;

οι δεκαεπτά δρασκελιές του πηγαιμού 
γίναν πέντε άλματα επιστροφής

Κι εγώ πάνω σ' ένα καναπέ να κοντανασαίνω 
με καρφωμένοο βλεμμα σε μια μακρινή θολή φωτογραφία
που ο φωτογράφος άργησε να την εμφανίσει ..........

Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

Τα "θέλω" που πέρασαν




Θέλω μια βόλτα δίπλα στο ποτάμι,
Να μυρίσουμε την υγρασία των πεσμένων φύλλων μαζί

Θέλω μια βόλτα σε μια κορφή,
να ενωθούν οι αύρες μας στο απέραντο του ουρανού 
και να ενωθούν όπως ο ουρανός γίνεται ένα με τη θάλασσα στο βάθος.....

Να κάνω πράγματα απλά μαζί σου.

Να φύτευα το δικό μου λουλούδι δίπλα στο δικό σου.
να αγγίζονται τα δάχτυλα μέσα από τα χώματα
ο ώμος τον ώμο
να τα βλέπαμε να πλέκαν τις ρίζες τους, τα φύλλα τους και να άνθιζαν σ' ένα πολύχρωμο μυρωδάτο λουλούδι

Να ανάσαινα την ίδια σκόνη που σηκώνεται από το σκάψιμο
να έπιανα την ίδια λάσπη
να ένοιωθα την ίδια ικανοποιήση την ίδια έξαψη
να ρουφαγα τον ίδιο αέρα
να κρύωνα απ΄το ίδιο αγιάζι και να καιγόμουν από τον ίδιο ήλιο
Να ήμουν μαζί σου.

Να πιάσω τα ίδια σκουπίδια και να τα απιθώσω δίπλα στα δικά σου
να κόψω ένα αγριολούλουδο να στο χαιδέψω στο μάγουλο και μετά στο δικό μου
Να πιτσιλιστώ από το ίδιο κύμα με σένα
Να χωθώ στα πετράδια δίπλα στα δικά σου πόδια

Κι ακόμα....   εγώ εδώ μακριά, απομονωμένη.....
'Ηθελα......'Ηθελα, Θέλω.... 
κι όλα τα "θέλω" πέρασαν... και χάθηκαν
όπως ο χρόνος στο διάβα του
σαρώνει σκληρά τα πάντα,
αφήνοντας ένα καλά αποψιλωμένο χέρσο χωράφι



Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Ποικιλόμορφο λιώσιμο

'Ενα τσιγάρο λιώνει στο τασάκι δίπλα μου,
 καθώς ξεδιπλώνουν τα δάχτυλά μου κάθε τσάκιση της ψυχής μου. 

Δίπλα δυο πακέτα, 
τό ένα πάνω στ' άλλο μισογεμάτα από τσιγάρα
και παραδίπλα ένα από καιρό πολύ,  
αδειανό,
μα γεμάτο εικόνες,"σ' αγαπώ", αγγίγματα, μυρωδιές κι αναμνήσεις,
που έχουν κρυφτεί εκεί μέσα, ζητώντας καταφύγιο, 
για να μην μπορέσω να τις ξεριζώσω απ' την καρδιά μου.

Κι όπως λιώνει το τσιγάρο,
 ο καπνός καίει τα μάτια μου. 
Κι αυτά αντιδρούν όπως ποτέ δεν μπόρεσα να αντιδράσω εγώ. 
Και ξεχειλίζουν,
όλα αυτά που θέλω να γράψω, 
να φωνάξω, 
να ψιθυρίσω, μα δεν το κάνω. 
Αυτά μπορούν. 'Οποιος τα δει θα τα διαβάσει, θα καταλάβει.

Τελειώνει το τσιγάρο κι αφήνει ένα κλαδί από γκρίζα στάχτη πάνω στο διάφανο του κρύσταλου.
'Ενα κουφάρι καμμένο.
Μια ιστορία διαλυμμένη.
Λόγια που δεν λέγονται μόνο καίγονται απ' τον καϋμό!
Μια ζωή που δεν την ρούφηξα,  και μού μεινε η στάχτη!

Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014

"Μόνοι είμαστε"




"Μόνοι είμαστε"
Μου το 'πες μιά, μου το 'πες δυό
Μου το 'πες για πρωϊνό,
μου το 'πες μετά το μεσημεριανό,
πίνοντας ένα καφέ με την απόσταση 
να μας χωρίζει
μου το 'πες και βράδια ατέλειωτα
απ' την άλλη άκρη 
Για μέρες!!! για μήνες!!!!!!
δεν μετράω πια!
σαν βάλσαμο, το θεωρούσες!

Σαν αντιβιoτικό
σαν φάρμακο
σαν φαρμάκι...

Πότισα!
Μόνοι είμαστε!!!
Γέμισε το αίμα μου
Συμπλήρωσε τα κενά της καρδιάς μου
θόλωσε το μυαλό μου από τις σκέψεις

Μόνοι είμαστε!!!
Μόνη είμαι!!!
Το χόρτασα!!!

Μα δεν μπορώ να χωθώ σ' αυτή τη σκληρή μοναξιά
Να την νοιώσω,
να με κατακτήσει και να την κατακτήσω
να την νικήσω...

Πολυτέλεια!!!
Τόσες  πολλές εξοντωτικές παρουσίες στη ζωή μου...



Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩΩΩ!!!!

Μια κραυγή χαράς ξέφυγε σήμερα από τα χείλη μου ελέγχοντας τα στατιστικά του μπλογκ
 

Μια ανάσα λοιπόν πριν από τις 10.000!!!!!!!!!! αναγνώσεις, θέλω να σας ευχαριστήσω για το χρόνο σας σε αναγνώσματα που δεν είναι και τα πιο ευχάριστα, ούτε γενικού ενδιαφέροντος.
 

'Ηταν πολύ τονωτικό για μένα και ελπίζω να μην απογοητεύσω στο μέλλον  (με τα αραιά και πού βέβαια γραπτά μου) κάποιους φίλους που από την αρχή ήταν τόσο μα τόσο ενθαρρυντικοί και ανυπόμονοι για το επόμενο που θα ανέβαζα
 

Ευχαριστώ! Ευχαριστώ! ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

Με το " έτσι θέλω"



Πολλές σκέψεις, πολλά όνειρα, πολλές λέξεις μαζεύτηκαν στο μυαλό μου σε μια σπάνια μεσημεριανή σιέστα.
Τρέχω γρήγορα ν' ανοίξω το μπλογκ να τα γράψω.
Είναι όλα στο τόσο όμορφα φτιαγμένα.
Και με το που φορτώνει κι αγγίζω το πληκτρολόγιο......
έφυγαν σαν νερό, κύλισαν, εξαφανίστηκαν.......

Με το "έτσι θέλω"

'Οπως συμβαίνουν καταστάσεις στη ζωή μας ..... με το "ετσι θέλω" κάποιων
'Οπως τρυπώνουν άνθρωποι στην καθημερινότητά μας με το "έτσι θέλω"
'Οπως κάνεις όνειρα που γκρεμίζονται μ' ένα "έτσι θέλω"
'Οπως σου παίρνουν το δικαίωμα να ζήσεις με το "έτσι θέλω"
'Οπως εξαφανίζονται αναγκαίες παρουσίες πάλι με ένα "έτσι θέλω"

"ετσι θέλω" τόσο εγωιστικό!
τόσο απάνθρωπο

Ετσι θέλουν κι αυτές οι λέξεις και έχουν κρυφτεί στην ποντικότρυπά τους, τις νοιώθω, παίζουν κρυφτούλι μαζί μου.
Μου δείχνουν αχνά οτι είναι εδώ, δίπλα μου, μέσα μου και θέλουν να τις ψάξω.
Δεν θέλω να ψάξω. Δεν θέλω δύσκολα. Δεν θέλω να βασανίζομαι.
Τα θέλω όλα εύκολα κι αβίαστα όπως παλιά.
ΟΛΑ όπως παλιά!
Βαρέθηκα!!!!!!!

Σταματάω γιατί επιτέλους κι εγώ ............ "ΕΤΣΙ ΘΕΛΩ"