Η πανσέληνος... του Αυγούστου

H πανσέληνος!

Χρειάζομαι να απομονωθώ.

Χρειάζομαι να μαζέψω τα τρίμματα της ψυχής μου.

Σουρουπώνει κι εγώ πρέπει κάπου να βρεθώ μόνη με τις σκέψεις μου.

Πρέπει να βρεθώ ανάμεσα σε άλλα συντρίμια, να νοιώσω οτι δεν είμαι μόνη σ' αυτή την παράνοια που ζω.

Οχι όμως ανθρώπινα συντρίμια.
 Αλλά αυτά που άντεξαν στο χρόνο, που έχουν μείνει να μας θυμίζουν πόσοι υπήρξαν πριν από μας, πόσοι θα έρθουν μετά από μας, κι αυτά θα στέκονται αγέρωχα σε όλα τα "χτυπήματα", σε όλους τους "σεισμούς" σε κάθε "σαρωτικό αέρα" σε κάθε "διαβρωτική βροχή", σε κάθε ανθρώπινη κακοβουλία.

Εκεί, πίσω από τα μάρμαρα αρχίζει η λάμψη να δυναμώνει.

Το έντονο λαμπερό κίτρινο του φεγγαριού ρίχνει σκιες πίσω από τα μαρμαρα και η γη σαλεύει.

 Το μεγαλείο!


Σαλεύει και το μυαλό μαζί, λειτουργεί, αναρωτιέται, φωτίζεται.


Μάρμαρο να γίνει η καρδιά και μόνο το φεγγάρι να τη φωτίζει και να τη ζωντανεύει.


Η πανσέληνος μπορεί να κάνει μια αρχή...........