Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

O ναός του έρωτά μου

Ασε με, άσε με και φύγε!
Με έφερες ώς εδώ με το αυτοκίνητο
σ' ευχαριστώ!!  όμως ...
Φύγε τώρα φιλενάδα
Θέλω να μείνω μόνη, εδώ
στον δικό μου ναό του έρωτά μου.
Μέσα στο χειμώνα τώρα.
Να ξαναζήσω στιγμές ονειρικές
στιγμές που δεν σβήνουν όσο κι άν προσπαθήσω
εικόνες, μυρωδιές, αγγίγματα.
'Ολα μοιάζουν να έχουν γίνει ένα πολύχρωμο,
πολύγευστο τατουάζ μέσα στο μυαλό μου
'ενας ναός για τον μοναδικό, ασύμβατο,
αταίριαστο έρωτα της ωριμότητας.
Θέλω ν΄αγγίξω τα μάρμαρα,
τους τοίχους, το χώμα,
τις πέτρες που ξεκολλούν γύρω γύρω και κυλούν μέχρι τα πόδια μου
μόνη!!!
εγώ και η ξεθυμασμένη μυρωδιά του
τα ξεπλυμένα από τις βροχές λόγια του
Εδώ είναι ο ναός του έρωτά μου
εδώ είναι ο μοναχικός παράδεισός μου.
Ασε με

Ερωτά μου, είμαι στο δικό μας ναό........... έλα σε περιμένω....... έστω για λίγο ....... για πολύ λίγο


Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

'Ισκιοι στη λιακάδα

Κάπως έτσι κι η ζωή!!!
Μιά όμορφη λιακάδα σαν τη σημερινή

Απλώνεσαι να την απολαύσεις
Την κυνηγάς!!!
Απλώνει το δέρμα, χαλαρώνει το σώμα
νοιώθεις τη θαλπωρή του  ήλιου

Κλείνεις τα μάτια και αφήνεις τις άλλες αισθήσεις να σε παρασύρουν
Κι ήλιος στην ουρανόστρατά του προχωράει

Κι εκεί που τα πόδια πατούσαν στο λιόζεστο έδαφος
ξαφνικά βρίσκονται στη σκιά
Τα νοιώθεις να παγώνουν κι η παγωνιά ανεβαίνει

Κάνεις ένα δυό βήματα για να προλάβεις 
να ξαναβρεθείς στη ζεστασιά
κι η σκιά προχωράει

Οι ίσκιοι απ' τα κτίρια, οι ίσκιοι απ' τα σύννεφα,
μεγαλώνουν, απλώνονται!!! 
Τα βήματα δεν προλαβαίνουν τις αλλαγές

Κι όταν σκιάσουν όλα....
...περιμένεις το  ξημέρωμα της νέας μέρας
με την ευχή να έχει ξανά λιακάδα
μέσα σ' αυτόν τον ατέλειωτο χειμώνα!!!

Ain't No Sunshine - Bill Withers

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012

Θυμάσαι;;;;

Το νερό κυλάει καυτό απ΄τα μαλλιά
στα μάτια, στη μύτη, στα χείλη!!!
Τεχνιτή αίσθηση του αφόρητα ζεστού
Αυγουστιάτικου μεσημεριανού ήλιου
όπως τότε που έκαιγε το κορμί μου
Όπως τότε.......

Θυμάσαι;;;

Κλεφτές ματιές πίσω απ' τα σκουρόχρωμα τζάμια
παιχνιδιάρικες!!!
έντονες ματιές που προσπαθούσαν να τρυπώσουν
να καταλάβουν το μυαλό του άλλου
ματιές που μαρτυρούσαν όσα δεν μπορούσαν 
να ειπωθούν απ΄τα χείλη

Θυμάσαι;;;

Τα χείλη που καιγονταν απ΄ την λαχτάρα 
να ενώσουν τις γεύσεις τους
Τα χείλη που δροσίζονταν μόνο από 
τις παγωμένες γουλιές του καφέ

Θυμάσαι;;;

'Ενα μικρό άγγιγμα
ένα απαλό διακριτικό χάδι
παλάμη με παλάμη!!!

Θυμάσαι;;;

Δυο δάχτυλα χεριών περίτεχνα πλεγμένα μεταξύ τους
σαν τα κορμιά των εραστών!!!
Πόδια χωμένα στην άμμο 
που πλησίαζαν το ένα το άλλο 
δειλά δειλά στην αρχή
άκρη με άκρη 
προχωρώντας επιθετικά το ένα στο άλλο
σε μια αγωνία κατάκτησης

Θυμάσαι;;

Πώς μπορείς και ξεχνάς;;;;
Πώς μπορώ να θυμάμαι ακόμα;;;

Θυμήσου!!!!!!!!!!!!!!!!!


Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2012

'Oταν ο έρωτας σκοτώνει!!!!!

Τόση γλύκα!!!
Τόση λαχτάρα!!!
Η  απόλυτη παράδοση!!!
Η σκέψη που μονοπωλείται απ' το άλλο πρόσωπο!!!
Τύφλωση ματιών!!!
Τύφλωση μυαλού!!!
Τυφλή υποταγή!!!

Δίνεται η χαρά απλόχερα
και εισπράτεται η πίκρα όμοια
Δίνεται η αγάπη με όλη της τη θέρμη
και εισπράτεται η ψυχρή αδιαφορία

Λίγα λόγια καυτά χαιδεύουν τ' αυτιά
για τόσο λίγες στιγμές
Πολλά λόγια πικρά συνοδεύουν
τις ατέλειωτες μέρες της προσμονής

Ο έρωτας που σκοτώνει!!!
Ψυχρός εκτελεστής στήνει τα θύματά του
στα πέντε μέτρα
και οπλίζει
και τραβάει σκανδάλη

Η σφαίρα εισβάλει σαν αρρώστια του μυαλού και του κορμιού
Ταρακουνάει το σώμα
ταρακουνάει το μυαλό
πονάει την ψυχή και διαλύει το κορμί

Κι εκεί η  αγωνία κορυφώνεται
εικόνες περνούν κινηματογραφικά μπροστά σου
και ξαναστήνεις όρθιο το κορμί
και περιμένεις τις επόμενες σφαίρες
να έρθουν να διαλύσουν ότι έμεινε αλώβητο!




Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Η γειτονιά των αγγέλων και των δαιμόνων μου!!!!

Και βρέθηκα εκεί!!!
Στα γνώριμα μέρη!!!
Οχι από επιλογή αλλά από έκτακτη ανάγκη
Σαν να συνομώτησε η πορεία της καθημερινότητας
 με το σύμπαν για να μην ξεχαστώ

Κοντά πολύ κοντά μια ανάσα δρόμος με τα πόδια!!!
είχα χρόνο για περιπλάνηση
ασυνείδητη επιλογή

και δεν άντεξα
περπάτησα
περπάτησα στα σοκάκια
πέρασα από ερημωμένα μαγαζιά
που είπαν καλησπέρα στη ρημαγμένη μου ψυχή

και προχώρησα
πέρασα ρίχνοντας κλεφτές ματιές 
πέρασα και αναμνήσεις πλημύρισαν την καρδιά μου
και δάκρυα τα μάτια μου!!!
Πέρασα και προσπέρασα το αφημένο κομμάτι μου
Πέρασα και προσπέρασα 
τη γειτονιά των αγγέλων και των δαιμόνων μου!

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Αποτύπωμα ψυχής!!!!!!!

Ένα ηφαίστειο που κοιμάται είναι η ψυχή
Ένα ηφαίστειο που περιμένει ένα κραδασμό
και τότε αρχίζει να βράζει, να βρυχάται!!!!!!

Έκρηξη δυνατή, σαρωτική!!!

Εκτοξεύει πέτρες - λέξεις
που βρίσκουν σειρά και νόημα πάνω σε μια σελίδα χαρτί
ασπρόμαυρα λόγια!!!

Απ τα σωθικά βγαίνει πηχτή λάβα - χρώμα
που κυλάει και σχηματίζει μορφές πάνω σ' ένα καμβά

Εικόνες που ήθελε να δεί υλοποιημένες η ψυχή!!!
Πραγματικές!!!

Ένα αποτύπωμα ψυχής!!!
Ένα αποτύπωμα που καλεί σε αναγνώριση
Ένα αποτύπωμα μοναδικό χάρισμα στον μοναδικό κραδασμό που προκάλεσε την έκρηξη
'Ενα αποτύπωμα ψυχής, αναλλοίωτο στον εχθρό χρόνο!!!

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Κάθοδος στην άβυσσο......

Στροβιλίζομαι στη δίνη
Χάνεται η εικόνα γύρω
Ανεξέλεγκτο τρέμουλο σ' όλο το σώμα
Κανένας έλεγχος, καμιά αυτοσυγκράτηση

Οράματα εφιάλτες με χαστουκίζουν
κορμιά κυλισμένα πάνω στο κόκκινο του αίματος της καρδιάς
κορμιά γνωστά και άγνωστα 
παίζουν παιχνίδια αρρωστημένα στο μυαλό μου

Στροβιλίζομαι στη δίνη της αβύσσου που με καταπίνει
Χέρια δεμένα ψηλά, κρατημένα από ένα σχεδόν ξεφτυλισμένο σκοινί
Σαν μια πολυβομβαρδισμένη καρδιά
Δεν αντέχει στο βάρος
Κόβεται από λεπτό σε λεπτό

θέλω να κρατήσει το βάρος
θέλω να κοπεί να τελειώσω
θέλω να αντέξει αιώνια
θέλω να κοπεί και να πέσω

Στο κενό που έχει μείνει κάτω από τα πόδια μου
στο κενό της αβύσσου που είναι το μόνο δώρο 
που δόθηκε απλόχερα σ' αυτή την ΑΓΑΠΗ


slayer - seasons in the abyss


Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Αίθουσα αναμονής ενός μυαλού

Περιμένω!!!!!!
Οι μήνες, οι ώρες, τα λεπτά, περνούν βασανιστικά!!!
Τα μάτια νοερά καρφωμένα στην πόρτα
Περιμένω ν' ανοίξει
Να ακούσω το τρίξιμο της πόρτας που έχει να ανοιχτεί αιώνες
Αιώνες μοναξιάς!!!
Αιώνες αναμονής!!!

Η καλοκαιρινή ζέστη έδωσε τη θέση της στη φθινοπωρινή ψύχρα
Κρυώνω εδώ μέσα.
Πώς πέρασε ο καιρός!!!!
Ακίνητη
Περιμένοντας.......

Τι περιμένω άραγε;
Γιατί περιμένω;
Τι υπάρχει πίσω απ' αυτή την ερμητικά σφραγισμένη πόρτα;
Το όνειρο ή ο εφιάλτης;
Η λύτρωση, η απάθεια, η στιγμιαία ικανοποίηση,  η απαλλαγή από τις σκέψεις ή το τέλος;

Η ώρα που θα ανοίξει πλησιάζει
Η ώρα που θα αντικρύσω αυτό που περίμενα με τόση λαχτάρα, 
προσμονή, υποταγή, ανοχή, καρτερικότητα, υπομονή!!!
Και πάντα η αβεβαιότητα αν θα ανοίξει τελικά
Μέρα με τη μέρα παίζεται το άνοιγμα της κορώνα γράμματα
Θα ανοίξει επιτέλους;
Κι αν ανοίξει θέλω πια να μπω;
Κουράστηκα!!!
'Επληξα, αναστατώθηκα, έλιωσα, έκλαψα, τρέλανα το μυαλό
κι ήρθε η ώρα που αναρωτιέμαι.....

Μένω ή δραπετεύω για πάντα, 
χωρίς να περιμένω πια το άνοιγμα της πόρτας,
μέσα σ' αυτή την άχαρη μοναχική αίθουσα αναμονής του μυαλού μου;

What are you waiting for - Gwen Stephani

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

Η τρελή της γειτονιάς!!!!!!

Πρόσωπο σκαμμένο από ρυτίδες.
Κάθε μια έχει μια ιστορία να πει για βάσανα και στεναχώριες
Μαλλιά ξασπρισμένα, ρούχα καλοβαλμένα.

Σε κάθε τσιγάρο μου στο μπαλκόνι, μου κρατάει συντροφιά η παρουσία της. 
Σχεδόν όλες τις ώρες της μέρας.

Στέκι της το σκαλοπάτι έξω από το ερημωμένο, κλειστό πια, μίνι μάρκετ της γειτονιάς!
Απέναντί μου.

Πάντα με δυο νάυλον σακούλες ακουμπισμένες δίπλα της.
Μιλάει στον αόρατο συνομιλητή της ώρες ατέλειωτες.
Ενοχλείται από τις δυνατές εξατμίσεις και σταματά την κουβέντα για να βρίσει.
Και μετά κάθεται πάλι πιό ήρεμη.
Βγάζει ένα μπουκαλάκι νερό, πίνει μια γουλιά.
Βγάζει μια ντομάτα την πλένει με το νερό κι αρχίζει να τη μασουλάει με όσα δόντια της έχουν απομείνει.
Κόβει γωνιές από ψωμί μέσα απ' τη σακούλα και συνοδεύει τη ντομάτα της.
Γουλίτσα νεράκι, ψωμάκι, ντοματούλα.

Απ' τη δεύτερη σακούλα βγάζει μια χτένα κι αρχίζει με μανία να χτενίζει τα μαλλιά της.
 Με λύσσα!
Με μίσος! 
Σαν να θέλει να τα ξεριζώσει. 
Σαν να θέλει να ξεριζώσει αυτό που τυραννάει το μυαλό της.
Χτενίζεται προς όλες τις κατευθύνσεις. 
Τα ανακατεύει. 
Τα ισιώνει. 
Και ξανά αγωνία για ξεπάτωμα των αναμνήσεων.

Η ντομάτα έμεινε μισή,  την αποτελειώνει.
Συνεχίζει την συζήτηση και παίρνει ανάσα βρίζοντας.

Στο δεύτερο τσιγάρο μου περπατάει πάνω κάτω στο φαρδύ πεζοδρόμιο και ψάχνει κάτω.
 Τι να βρει;
Τη χαμένη της ζωή;

Κάθε μέρα η ίδια ιεροτελεστεία. Κάθε μέρα οι ίδιες κινήσεις. Κάθε μέρα οι ίδιες βρισιές
Και περνούν οι μέρες, παρακολουθώντας την στενά.  
Είναι η συντροφιά στη μοναξιά μου!!!!
 Ακολουθώ κι εγώ τη δική μου ιεροτελεστεία. Προσπαθώ να φανταστώ πώς, γιατί, τυχαία; έγινε έτσι;

Ενας φόβος φωλιάζει στην καρδιά μου!

Μη γίνω η επόμενη τρελή της γειτονιάς!!!!!!!!!!

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Για άλλη μια φορά

Η αναπνοή κοντή
για άλλη μια φορά
ουρλιάζω από πόνο
για άλλη μια φορά
Σιωπηρά, χωρίς δικαίωμα να ακουστώ
εσωτερικό κλάμα
χωρίς δικαίωμα να τρέξουν τα δάκρυα
Το αίμα κυλάει κάτω στα πόδια
και χάνεται
για άλλη μια φορά
Η ζωή πικρή το στόμα πικρό
για άλλη μια φορά


Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

Μιά παρτίδα πόκερ!!!!!!!



Η ζωή μου μιά παρτίδα πόκερ!
Μου μοιράζουν χαρτιά κι εγώ παίζω
Κρατάω ότι μούρχεται
δεν αλλάζω φύλλο
προσπαθώ να κάνω συνδυασμούς που να με ικανοποιούν
Και ποντάρω
Ποντάρω χωρίς να σκέφτομαι συνέπειες
Ποντάρω χωρίς να υπολογίζω τι χάνω
Ποντάρω την ευτυχία μου
Ποντάρω χωρίς να δείχνω τη λύπη μου όταν χάνω
Ποντάρω στο φύλλο που μοιράζει η μάνα

Προσπαθώ να διακρίνω στο πρόσωπο της μάνας,
στις κινήσεις της,
στις λιγοστές κουβέντες που βγαίνουν βεβιασμένα από το στόμα της,
το φύλλο που κρατάει.

Προσπαθώ να κρατήσω το poker face στο δικό μου πρόσωπο
να μη μαρτυρήσω το φύλλο μου
να μη δείξω τον προβληματισμό μου
να μη δείξω τη μπλόφα μου
Να είμαι cool!!!!

Kαι συνεχίζω να ποντάρω
και να παίζω τη ζωή μου κορώνα γράμματα!!!
Σε μια παρτίδα πόκερ, που ποτέ δεν ξέρω τι θα φέρει και δεν θέλω να τελειώσει!!!
Θα μαζέψω οτι περισσεύει από τους άλλους παίχτες ή θα τα χάσω όλα;;;;
Ε λοιπόν δεν με νοιάζει!!!!!!!!!!!!
Αρκεί να είμαι μέσα στο παιχνίδι  και να έχω τη μάνα απέναντί μου!!!
να ποντάρω και να την κοντράρω στα ίσα!

Μέχρι να πάρω τη ρεβάνς!!
Γιατί θα την πάρω, όπως κάθε άρρωστος χαρτοπαίχτης πιστεύει!!!!
ΤΑ ΡΕΣΤΑ ΜΟΥ!!!!!!!!!

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Ενας καφές... ατέλειωτος!!!

'Ενας καφές ατέλειωτος έμεινε στο φλυτζάνι.
Μια γεύση παράξενη!!!
Πικρή!!!
Ενας καφές απρόσμενα σερβιρισμένος.
Μια γουλιά γλίστρησε στο στόμα και κάηκα.
Ηταν πικρή!!!
Με κόπο προχωρησε, με κόπο δοκίμασα και δεύτερη.
'Ηταν ο καφές;
'Ηταν η αγωνία;
'Ηταν η αμηχανία;
Ήταν η ανασφάλεια;
'Ηταν ο φόβος του άγνωστου;
'Ηταν που δεν μ' αρέσει ο εσπρέσσο;

Δεν μπόρεσα να τον τελειώσω!!!
Εμεινε εκεί, μέσα στο φλυτζάνι!!!

'Ενας καφές τι μπορεί να κρύβει;
'Ενας καφές τι μπορεί να γεννήσει στην ψυχή;
'Ενας απλός καφές μηχανής!!!
 
Κι όμως είναι ο μόνος καφές που αναπολώ!
Ο μόνος καφές που νοιώθω τη γεύση του στο στόμα μου ακόμα μετά από τόσο καιρό!!!
Ο μόνος καφές που θέλω να πιώ και να ξαναπιώ!!!
Ο μόνος καφές που δεν θέλω να τελειώσει ποτέ!!!
Να είναι εκεί στο ίδιο φλυτζάνι που να γεμίζει ξανά και ξανά και ξανά με λίγο παραπάνω "ζαχαρούλα" όμως!!!

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

Χαμένες ελπίδες!!!

hopelessly devoted to you - Olivia Newton John



Ελπίδες  γεννήθηκαν μέσα από λέξεις
που γράφτηκαν σε μια στιγμή τρέλας.
Ελπίδες που έζησαν  και θέριεψαν 
μεσ' του μυαλού μου την πολιτεία
Ελπίδες για την επόμενη πενταετία.

Χαμένες ελπίδες μεσ' το μυαλό μου
σαν φυσαλλίδες μεσ' το ποτό μου
βυθισμένες στον πάτο του ποτηριού
που δεν θα φτάσουν ποτέ στο χείλος του γκρεμού
να τσακιστούν ή να απογειωθούν

Χαμένες ελπίδες που ξεθωριάσαν 
μόλις τα λόγια για λίγο πάψαν να βγαίνουν
σαν χείμαρος ορμητικός

'Ισα που αχνοφαίνονται
δεν ψιλαφούνται πια

Χαμένες ελπίδες
μεσ' την καρδιά μου
που θέλουν να ξαναζωντανέψουν
μέσα απ΄το κύμα του πόθου
που άφησε το στίγμα του.

Ελπίδες που ζητάνε ελπίδα!

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

Καινούργιο φεγγάρι ανέτειλε....

Καινούργιο φεγγάρι ανέτειλε!!!
Πάνω από το βουνό, ανάμεσα από τις πολυκατοικίες
Καινούργιες αρχές, καινούργιες επιθυμίες!!!
Καινούργιοι άνθρωποι εισβάλουν.
Καινούργιες επιθυμίες!!!
Καινούργια όνειρα σχηματίζονται
Καινούργιες αγάπες, καινούργιοι έρωτες.

Κι αυτό ανεβαίνει σταθερά στην πορεία του στον ουρανό
Στο μαύρο σκοτεινό φόντο μια φωτεινή φλούδα πεπονιού
'Ετσι ήταν στο παιδικό μυαλό μου.
Μια λεπτή φλούδα που μεγάλωνε.

Καινούργιο φεγγάρι ανέτειλε!!!
Καινούργια Θέλω γεννιόνται
Καινούργιες ανάγκες έρχονται στην επιφάνεια
Ανάγκες για καινούργια πρόσωπα, καινούργια αγγίγματα
καινούργιες κλεφτές ματιές στην κρυφή ζωή σου
'Ολα καινούργια στο αχνό φώς του!!!

Καινούργιες οπτικές γωνίες για τα παλιά!!!

Και τα παλιά?
Στο βάθος του υπόγειου μυαλού υπάρχει ένα ντουλάπι
Υγρό, μουχλιασμένο, που μυρίζει κλεισούρα.
Εκεί πέτα μέσα βιαστικά όλα τα παλιά.
Κλείστο και γυάλισε το πόμολο με την άκρη του μανικιού σου.
Να φύγουν όλα τα αποτυπώματα.
Να δεις πόση σκόνη θα μαζευτεί μέχρι να ξανανοιχτεί.
Αν ξανανοιχτεί ποτέ!!!
Γιατί........... καινούργιο φεγγάρι ανέτειλε και για σένα!!!

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

Όταν κοιμάται ο έρωτας!!

Όταν κοιμάται ο έρωτας, προσπάθησε να τον ξυπνήσεις
Δώς του ένα φιλί, ένα χάδι
Δώς του έναν καφέ δυνατό από το αίμα της καρδιά σου
Δώς του ενέργεια, απ΄αυτή που χάνεις
Δώς του δύναμη απ' αυτή που μαζεύεις για να ζεις.

Όταν κοιμάται ο έρωτας, μην κάνεις ησυχία
Ξεσήκωσε το σύμπαν
κάνε την παρουσία σου εκκωφαντική
κάνε την απουσία σου βασανιστική
κάνε την παρουσία σου αναγκαία

Όταν κοιμάται ο έρωτας, μην τον αφήνεις να ονειρεύεται
τα όνειρα τον παίρνουν μακριά σου.
Δώστου πραγματικότητα, δώστου το σήμερα
Πάρτου μακριά το αύριο
Μπορεί να μην υπάρξει.

Όταν κοιμάται ο έρωτας και αρνείται να ξυπνήσει
άστον στους εφιάλτες του
Δραπέτευσε απ τους δικούς σου
Μάζεψε όσα του έδωσες και γύρνα τα σε σένα
Γέμισε την καρδιά σου ξανά
θα έρθει άλλος ξύπνιος.

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

Σήμερα!

Σήμερα έγινε η ανατροπή!
Σήμερα ήρθε η αποδοχή!
Τα λόγια σαν χάδιι πέρασαν από τ' αυτιά και τα μάτια και ρίζωσαν στην καρδιά!
Την τύλιξαν σαν μια ζεστή, απαλή αρωματισμένη μωρουδίστικη κουβερτούλα.

Σήμερα μετά από ατέλειωτα ξενύχτια ήρθε το χαλάρωμα.
Σήμερα το είδωλο στον καθρέφτη απάλυνε, γλύκανε!!!
Σήμερα η αγάπη ξεχείλησε απ' της βροχής τα λόγια.
Σήμερα η διαδοχή και η συνέχεια ξεπέρασαν κάθε προσδοκία.
Σήμερα είναι μια μέρα που πρέπει να έχει συνέχεια.

Πρέπει;

Υπάρχει ένα διάλειμμα!
Ένα διάλειμμα που κλείνουν τα μάτια, κλείνουν τ' αυτιά,
 αναδύεται το πνεύμα και πετάει σ' άλλες πολιτείες.
 Κάποια λεπτά που φτάνουν για να παγώσουν τη ζεστασιά που νοιώθεις.
Και με κλειστά μάτια ελπίζεις.
Με κλειστά μάτια παρακαλάς δυνατά μέσα σου.
Το    Σήμερα να συνεχίσει κι αύριο!
Το Σήμερα να συνεχίσει για κάθε επόμενη μέρα!!!!



Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

Βροχή!!!!!!!!!!

Ο ουρανός σκοτείνιασε!
Κοιτάζω τα σύννεφα που κατεβαίνουν, μαζεύονται, καλύπτουν.
Θα βρέξει; Ποτέ δεν μου άρεσε η βροχή!

Μια χοντρή σταγόνα πέφτει στην άκρη του ματιού μου.
Κρύα!
 Ενώνεται με τις άλλες που καίνε καθώς κατεβαίνουν στα μάγουλα.

Δροσίζομαι!!!

Κι άλλη!!! Κι άλλες!!!
Τις νοιώθω να ξεπλένουν το πρόσωπο μου.
Να διώχνουν τη φλόγα από τα μάγουλά μου!
Ανοίγω το στόμα μου σε μια προσπάθεια να τις κάνουν να πνίξουν τα λόγια που ανεβαίνουν μέχρι την άκρη και δεν μπορούν να βγούν.
Καταπίνω ότι κυλάει,  μαζί με ότι θέλει να βγεί.

Δυναμώνει!!!!!
Απ' τα μαλλιά μου κυλούν ρυάκια πια στο προσωπό μου!
Μίξη υγρών!
Δεν βλέπω καθαρά!
Μα δεν έβλεπα και ποτέ!
Ακόμα και με τον στεγνό καιρό, το βοριά, τη ζέστη του καλοκαιριού, πάλι θαμπωμένα ήταν τα μάτια.

Κι εγώ κάθομαι να ξεπλυθώ!
Να ξεπλυθεί ότι με βαραίνει!
Να λιώσει σαν τη ζάχαρη. Να εξαφανιστεί.

Να βραχώ μέχρι το κόκκαλο.
Να παγώσω ακόμα πιο πολύ!!!

Κρυώνει το σώμα μου κάτω από το βρεγμένο μακό μου.
Νοιώθω ανατριχίλα, κι όμως εγώ εκεί!
Περιμένω να κρυώσω ακόμα πιο πολύ!

Περιμένω την ισορροπία της παγωνιάς του κορμιού με την παγωνιά της ψυχής μου!


Here comes the rain - Eurythmics



Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

Κάγκελα λόγχες!!!!!



Προσπαθώ να διακρίνω πίσω από τις φυλλωσιές μια μορφή.
Πίσω από τα κάγκελα που υψώνονται και κρύβουν τη ζωή.
Πόσα παρεμβάλονται ανάμεσα σε μένα και στο "εκεί έξω"!!!

Ακούω να με καλούν να βγώ, να ακολουθήσω, να ζήσω !
Κάλεσμα για μένα!
Οι φυλλωσιές παραμερίζονται.
Βλέπω πιο ξεκάθαρα!
Πίσω από τα πράσινα κάγκελα η μορφή που με καλεί, χαμογελάει.
Διακρίνεται άνετα, με τις κάθετες ρίγες να σταματούν τη συνοχή της.

Αυτές οι κάθετες ρίγες που δεν μ΄αφήνουν να αγγίξω το έξω, να το σφίξω με το είναι μου, να το κάνω δικό μου..
Κρατιέμαι πάνω τους.
Τις τραβάω με δύναμη να τις ξεκολλήσω, να τις ανοίξω, να κάνω χώρο να βγώ εγώ, ή να μπει η ζωή μέσα!!!
Είμαι χειροδύναμη!!!
Σφίγγω τα δόντια.
Λίγη παραπάνω δύναμη χρειάζομαι.
Οι φλέβες πετιούνται στα χέρια, στο λαιμό!!!!
Προσπαθώ!!!
Τα κάγκελα, λόγχες, που βγάζουν τη χολή, τρυπώντας με.
Λίγη παραπάνω δύναμη χρειάζομαι για να τα λυγίσω!!!
Λίγη παραπάνω δύναμη, από ένα κάλεσμα που θα βγαίνει κατευθείαν από την καρδιά!!!
'Oμως το κάλεσμα δεν βγαίνει από την καρδιά! 
'Ενα κοινωνικό,  επιπόλαιο, αστόχαστο κάλεσμα!!!

Η δύναμη φεύγει, γλυστράει από τα χέρια, γλύφει το κορμί, τα πόδια και χάνεται στο στεγνό χώμα που πατάω.
Τα πράσινα κάγκελα μένουν εκεί. 
Nα λογχίζουν τα χέρια μου, το κορμί μου, το μυαλό μου, την καρδιά μου.
'Ακαμπτα, μισοσκουριασμένα, ίσως και λίγο πιο πυκνά τώρα πιά, να με χωρίζουν από τη μορφή και το  κάλεσμα της ζωής που πίστεψα οτι ήταν αποκλειστικά για μένα!!!!!!

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Συνταγή βραστού......



Μια και έρχονται μέρες παγωμένες, σκέφτηκα μια εύκολη συνταγή που μπορεί να "εκτελεστεί" με την ίδια άνεση από άντρες και γυναίκες!


Υλικά:

1) Καρδιά κατά προτίμηση αγνή, τρυφερή, καλοπροαίρετη με μεγάλη ικανότητα να αγαπάει.
2) Το ζουμί σας, ξέρετε αυτό που αναβλύζει από τα μάτια σας πότε πότε ή συχνά πυκνά!
3) Την πιο μεγάλη πατάτα που κάνατε
4) Χυλοπιτάκι κατά προτίμηση χωριάτικο


Εκτέλεση

Δίνουμε την καρδιά να μας την τσιτσιρίξουν!
tip:  στο ταψί που μας χόρεψαν πριν. Είναι ακόμα ζεστό και δεν αργεί να πάρει θερμοκρασία!
Αφού τσιτσιριστεί καλά απ' όλες τις μεριές, ζητάμε να μας την ζεματίσουν!
tip:  Το καλύτερο ζεμάτισμα γίνεται από το φλογοβόλο του στόματος και αυτά που ξερνάει.
Την παίρνουμε έτσι όπως είναι ψιλοκαμμένη και την βάζουμε σε μια ατσάλινη κατσαρόλα, που φτιάξαμε από την ατσάλινη πανοπλία που φυλούσαμε την καρδιά τόσα χρόνια.
Αρχίζουμε να ρίχνουμε το ζουμί μας, αυτό που αναβλύζει από τα μάτια μας είπαμε!
tip:  To ρίχνουμε σιγά-σιγά με το ρυθμό που βγαίνει, και το αφήνουμε να πέφτει μέσα στην κατσαρόλα.
Σιγοβράζουμε σε χαμηλή πια φωτιά και εκεί κάπου ρίχνουμε και την πατάτα που κάναμε ψιλοκομμένη για να χυλώσει ο ζωμός.

Σιγοβράζουμε αρκετές ώρες, μέρες, εβδομάδες, ή και μήνες αν χρειαστεί!!!

Το αποτέλεσμα μπορεί να διαφέρει από καρδιά σε καρδιά.

Κάποια μπορεί να λιώσει και να μην την βρίσκουμε μέσα στην κατσαρόλα, ενώ κάποια άλλη μπορεί να σκληρύνει τόσο πολύ που μπορεί να χρειαστεί ηλεκτρικό μαχαίρι για να την κόψετε φέτες.

'Οπως και να είναι εσείς θα έχετε ένα πιάτο που θα το σερβίρετε στον εαυτό σας συνοδεύοντάς το με χυλοπιτάκι. Κατά προτίμηση χωριάτικο.

Καλή επιτυχία και καλή χώνεψη!!!!!!!!!!!



Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

Τα ρετιρέ ... και τα υπόγεια!!!

Ψηλά, πολύ ψηλά!!!
Εκεί που ο αέρας αραιώνει.
Εκεί που βλέπεις όσα δεν έπρεπε να βλέπεις.
Εκεί που κανένας δεν μπορεί να σε δει. Κανένας δεν θα προσπαθήσει να δει κλεφτά τη ζωή σου.
Εκεί που η μοναξιά είναι η μόνη παρέα.

Τα ρετιρέ!!!

Μια φτιαχτή πολυτέλεια, μια ψευδαίσθηση!!!
Εκεί που δεν φτάνουν τα πόδια, που κουράζεται η καρδιά, που κόβεται η ανάσα.
Εκεί, σε μια απομόνωση και τιμωρία.
Από κει που η φωνή σου δεν ακούγεται μέχρι κάτω.
Πρέπει να φωνάζεις, να ουρλιάζεις δυνατά για να πεις τα αυτονόητα.

Κάτω!!! Στα χαμηλά!!!
'Ολα πιο προσιτά. Πιο εύκολα.
Ανοίγεις μια πόρτα και αμέσως όποια χαρά περνάει τρυπώνει μέσα και σε γεμίζει.
Τόσο εύκολα!!! Τόσο απλά.!!!

Στα υπόγεια!!!

'Οποιος περνάει απ΄έξω μπορεί να ρίξει μια κλεφτή ματιά μέσα από τις κλειστές γρίλιες των παραθύρων.
Όπου η μόνη θέα που έχεις είναι τα πόδια των περαστικών απ' τη ζωή σου.
Δεν βλέπεις κάτι άλλο. Δεν φτάνει το βλέμμα πιο ψηλά!!! Εκεί, γή και πόδια να την πατάνε.
Ακούς το ζωντανό χτύπο των τακουνιών και ξέρεις. 
Ερχεται!!! Μπαίνει!!! Είναι εκεί.
Τελικά την καλύτερη θέα την έχουν τα υπόγεια.
Τη θέα της ζωής!!!
'Οχι μόνο τη θέα απ' τα σύννεφα, που διαλύονται σε κάθε φύσημα του αέρα!!!


Τα υπόγεια έχουν τη θέα!!!

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

H βροχή και το σκουλήκι!!!

 
Απ΄το πρωί άρχισε μα σιγανή βροχούλα να πέφτει γύρω από το δεντράκι.
'Ενα δεντράκι με φύλλα ξεραμένα πάνω στα αδύνατα κλαδιά του.
Οι σταγόνες ποτίζουν το χώμα κι αυτό απλώνει τις ρίζες του για να ρουφήξει αχόρταγα το δροσερό νεράκι. 
Πότε σιγανά, σαν χάδι! 
Πότε δυνατά σαν κορύφωση!
Το νοιώθει να κυλάει ανάποδα προς τα πάνω στον κορμό του.
Η δροσιά του, του φέρνει ζεστασιά, γαλήνη, ρίγη ηδονής.
Κι ανεβαίνουν οι χυμοί.
Κι απλώνονται στα κλαδιά.
Και φτάνουν μέχρι τις άκρες.
Κι αυτό ανατριχιάζει, έτσι όπως σκάνε καινούργια φυλλαράκια, τρυφερά, έτοιμα για ζωή.
Ακόμα κι αυτά τα παλιά, τα ξεραμένα φύλλα, νωτίζονται από τις σταγόνες και ξεζαρώνουν.
Παίρνουν κι αυτά παράταση ζωής. Ξαναπρασινίζουν.
Κι η βροχή συνεχίζει το έργο της.
Κι αυτό θεριεύει!
Βγάζει νέα κλαδιά!
Νέα φύλλα!
'Oλα τόσο τρυφερά!!! Τόσο γυαλιστερά!!! Τόσο φρέσκα!!!
Βροχή και δέντρο σε μια λυτρωτική ερωτική σχέση.
Σχέση δημιουργική! Με άνθη και καρπούς!

'Ομως εκεί δίπλα ένα σκουλήκι ξεπροβάλει από το υγρό χώμα. 
Γλοιώδες! Πεινασμένο!
Το μάτι καρφωμένο στα νέα τρυφερά φυλλαράκια.
Αρχίζει να έρπει πάνω στον κορμό. Αφήνοντας σάλια στο πέρασμά του.
Το δεντράκι ανατριχιάζει. Τόσο διαφορετικό ρίγος απ' αυτό της βροχής!!!!!!!
Ξέρει τι το περιμένει.
Κι αυτό ανεβαίνει. Το σάλιο του καίει τον κορμό σαν οξύ.
Και προχωράει. Και κατατρώει τα πάντα στο διάβα του.
Τα παλιά ξανανοιωμένα φύλλα ξεραίνονται στην όψη του.
Και φτάνει στα τρυφερά. 
Αυτά που βγήκαν απ' την μυστική ένωση με τη βροχή.
Λιάνισμα!!!
Σιωπηρή εκτέλεση!!!
Ακόμα και το τελευταίο το πιο μικρό δεν γλυτώνει από την καταστροφική μανία!!! 
Τέλος της μέρας!!! Τέλος της σύντομης ευτυχίας του δέντρου.

Εκδίκηση στο δέντρο, που τόλμησε να ομορφύνει με την βροχή!!!


Here comes the rain!



Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

ανείπωτα λόγια - ανείπωτη ιστορία

Ο κόμπος εδώ και μέρες είναι καρφωμένος στο λαιμό μου.
Η φωνή ασθενής προσπαθεί να αρθρώσεις καθημερινές, απόλυτα αναγκαίες φράσεις.
Σχεδόν δεν ακούγεται.
Μια βραχνάδα, κόβει την αναπνοή.
Ξεροβήχω, προσπαθώ να το καθαρίσω, μα αυτό εκεί. Με πνίγει.

Προσπαθώ να μιλήσω, να μονολογήσω, να τραγουδήσω.
Η φωνή ηχεί στ' αυτιά αλλόκοτη.

Πνίγω αυτά που θέλω να πω πραγματικά.
Τα διακωμωδώ. Να τ' αλαφρύνω.
Κάνω αταίριαστες αντικαταστάσεις.
Τα καταπίνω.
Μπούκωσε ο λαιμός.
Μπούκωσε η ψυχή.

'Ολα αυτά που πραγματικά θέλω να φωνάξω για να ακουστούν μακριά τα σταματώ.
'Ολα αυτά που είμαι εγώ τα γυρίζω πίσω.
Φοβάμαι.
Φοβάμαι οτι οι αποδέκτες θα φοβηθούν.
Θα αποστασιοποιηθούν.
Θα με κοροϊδέψουν.
Θα εξαφανίσουν κάθε υποψία ύπαρξής τους στη ζωή μου.
Θα εξαφανίσουν τη ζωή μου.
Θα διαλύσουν την προσδοκία.
Θα διαλύσουν το όνειρο.


Ανείπωτα λόγια προσπαθούν να εκτοξευτούν.
Ανείπωτα λόγια μένουν στην αποθήκη του μυαλού.
Ανείπωτα λόγια δεν παραδίδονται.
Μετράνε μέρες, μετράνε βδομάδες, μήνες...
Ανείπωτα λόγια περιμένουν εκεί ....
την κατάλληλη στιγμή για να δοθούν απλόχερα στον απόλυτο παραλήπτη τους.


the story left untold!!!

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

Ενοχές!!!


Αυτός ο ήλιος είναι τόσο εκτυφλωτικός!!!!!!!!
Τα γυαλιά μου. Πού είναι τα γυαλιά μου;
Δεν μου καίει το πρόσωπο, ούτε το σώμα όμως!!!
Φωνές άχρωμες δίπλα μου.
'Ηχοι από μεταλλικά αντικείμενα με ενοχλούν. 
Τι παράξενη παραλία. 
Κρυώνω!!! Αλλά δεν φυσάει!!!

Κοιμάμαι;
Δεν με αφήνουν να κοιμηθώ, να βυθιστώ. 
Μου μιλάνε παρουσίες ακαθόριστες.

Γιατί;; ;
Δεν φταίω!!!

Μάτια με κοιτάζουν που δεν θα κοιτάξουν ποτέ τον κόσμο.
Μαλλιά με χαϊδεύουν που δεν θα χρυσίσουν ποτέ κάτω από τον ήλιο.
Χείλη μ' ακουμπάνε, που δεν θα ανοίξουν ποτέ. 
Χέρια προσπαθούν να με χαστουκίσουν και πόδια να με κλωτσίσουν. 
Ποτέ δεν θα το κάνουν. Είναι τόσο αδύναμα, σχεδόν ανύπαρκτα, ασχημάτιστα.

Γιατί;;;
Δεν φταίω εγώ!!! 
Δεν θέλατε να μείνετε!!!

Τα "γιατί" τους αρχίζουν να γίνονται ενοχλητικά!!!
Η λογική δεν τις ικανοποιεί. Ποιά λογική όταν υπάρχουν τόσα θέλω;
Η λογική είναι παράλογη, έτσι προσπαθούν να με πείσουν.
Δεν πείθομαι. Η λογική υπερίσχυσε. 
Ανείπωτα λόγια θα κρυφτούν, θα θαφτούν βαθιά μέσα στο χρόνο.
Τρελλές επιθυμίες θα μείνουν απραγματοποίητες.
'Ονειρα, όνειρα που τόλμησα να κάνω στιγμιαία, θα γίνουν μόνο ιστορίες, που θα τριβελίζουν το μυαλό!!!
Γνώσεις που πρέπει να μοιραστούν με άλλους, θα χαθούν στην άβυσσο της ψυχής.

Ενα δάκρυ από κάθε μάτι μου κυλάει προς τα πίσω στον κρόταφο και χώνεται μέσα στα μαλλιά μου. Κι ένα δεύτερο. Κι ένα τρίτο. 
Και ξαφνικά γίνεται αναφυλητό. 
Τράνταγμα δυνατό.
 Άδικο, τόσο άδικο!!! 
Μόνο εγώ θα  υποφέρω. 
Μόνο εγώ θα ξέρω. 
Μόνο εγώ!!!

Φύγετε τώρα.  Χαθείτε μέσα στον χρόνο. Αφήστε με!!!!!!!!
Κρυώνω!!! Ζαλίζομαι!!! Πονάω!!!

Γυρίζω κι αδειάζω τα σωθικά μου.
'Οχι όμως το μυαλό και την καρδιά μου!!!

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

To μονοπάτι μου....

Μέσα στη "ζούγκλα", χαμένη. 
Χαμένο κορμί ξαπλωμένο στο υγρό χώμα.
Οι πυκνές φυλλωσιές σκιάζουν τον ήλιο.
Το σκοτάδι της ψυχής απλώνει τη σκιά του και δημιουργεί φωτοσκιάσεις. 'Ολα παίρνουν την τερατώδη μορφή τους.
'Ολα ασπρόμαυρα. 
Το χρώμα χάθηκε. 
Αποχρώσεις του γκρι μόνο.

Ψάχνω ένα μονοπάτι.
Κλαδιά δέντρων παίρνουν μορφή φιδιού.
Τριγύρω αγκαθωτοί θάμνοι.
Τρυπιέμαι. Ματώνω.
 Προσπαθώ να βγώ.
Προσπαθώ να καθαρίσω το τοπίο γύρω μου.
Κάπου κάποιες ακτίδες του ήλιου μου φανερώνουν την ύπαρξή του.
Πρέπει να πάω προς τα κεί.
Διαφορετικά η κινούμενη άμμος θα έρθει προς τα μένα και θα με καταπιεί.

'Ενα μονοπάτι!
Δεν έχω τσεκούρι, δεν έχω μαχαίρι.
Μόνο τα γυμνά μου χέρια.
Παραμερίζω χοντρά κλαδιά.
Ξεσκίζω τις σάρκες μου.

Διακοπή!!!!!!

Σε κάθε τέτοια διακοπή, βίαιη, καινούργια πιο άγρια, πιο δυνατά κλαδιά βγαίνουν από το πουθενά και μου δένουν τα χέρια. Το μυαλό. Την ψυχή μου.
Καταραμένη "ζούγκλα"¨!!! Στοιχειωμένη "ζούγκλα"!!!
Ανοιξε μαγικά ένα μονοπάτι για μένα!!!

Πρέπει να βγώ!!!
Στείλε ένα αλυσοπρίονο να λιανίσω τα πάντα στο διάβα μου!!!!
Να ανοίξω εγώ το μονοπάτι, το δικό μου μονοπάτι, το σωστό μονοπάτι και να απελευθερωθώ!!! 
Να αντικρύσω τον ήλιο ξανά!!! 
Να μπει το χρώμα πάλι στη ζωή μου!!!
Αύριο;  'Ισως!!!!!  Περιμένω!!!



Marilyn Manson - Overneath The Path Of Misery