Πονάω!!!!!!!!!!!

Πονάω!!!!!!!!!!!!!

Πονάω πολύ φιλενάδα!!!! 

Πονάει κάθε σπονδυλος, κάθε μυς, το δέρμα, τα χείλη!!!

Η ψυχή, η καρδιά!!!!!

Πώς μου ζητάς να διαχωρίσω σώμα από μυαλό και ψυχή?

Δεν χωρίζονται! Προσπαθώ αλλά το μυαλό είναι μια γέφυρα ανάμεσα στο σώμα και την ψυχή μου που δεν γκρεμίζεται. 

Παίρνω καλέμι, παίρνω βαριά, το δουλεύω. Κάτι γίνεται κατά τη διάρκεια της μέρας, το βράδυ όμως όλα τα γκρεμίδια σαν να ξαναπαίρνουν τη θέση τους ακόμα πιο ισχυρά, με μεγαλύτερες αντοχές.

Το πρωί είναι όλα στη θέση τους.

Και προσπαθώ να βρώ άλλο κομμάτι να αρχίσω να γκρεμίζω λίγο πιο σαθρό. Κουράστηκα!

'Ενα άγγιγμα, μια ζωντανή ζεστή κουβέντα ίσως να κάλμαρε λίγο τον πόνο.

'Ομως ο μονόπλευρος αυτοπροσδιορισμός, ο αυθαίρετος, ο χωρίς βάθος, έχει κόψει κάθε ελπίδα και προσμονή.

Η κάθε μέρα βαριά, εκτός από κάποιες ελάχιστες, μετρημένες στιγμές.

Πώς είναι δυνατόν να διαχωρίσω τα πράγματα?

Πάντα έδινα μέρος της ψυχής μου. Πάντα έπαιρνα μέρος της ψυχής του άλλου.

Κι η ψυχή ξαναγεννιέται, δεν χάνεται, δεν αποδυναμώνεται, θεριεύει κι έχει να δώσει κι άλλα κι άλλα πολλά.

Αρκεί να υπάρχει ψυχή!!!!!!!!!!

Κι ας πονάει!!!!!!!!!!!!