Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

Καλως όρισες κι αντίο!!!!!!!



Ενα πηγαιν' έλα η ζωή μας.

Χαρές και λύπες σ ένα διαρκή χορό, 
πηγαινοέρχονται μας ξεσηκώνουν, μας ρίχνουν, 
μας ανεβάζουν στα ουράνια, μας βουτάνε στη στεναχώρια.

Ανθρωποι εμφανίζονται από το πουθενά, 
κάνουν μια θεαματική είσοδο στη ζωή μας και κάποιοι μένουν,
κάποιοι το ίδιο ξαφνικά κάνουν μια ήσυχη και ανούσια, 
ή μια επεισοδιακή έξοδο.

Εναλλαγές!!!!! 'Ετσι για να μην βαριόμαστε.

'Ενα διαρκές καλωσόρισμα. 
Μια διαρκής προσμονή. 
Μια άσβεστη ελπίδα  για το υπέροχο που αναζητάμε.
Μια αναλαμπή μέσα στο ουδέτερο γκρι.

'Ενα διαρκές αντίο.
'Ενα διαρκές ξερίζωμα αισθημάτων.
Μια απογοήτευση που ήταν αναμενόμενη 
κάπου βαθιά στο μυαλό μας.

Καλώς όρισες! 
Μια χαρά που δεν ξέρεις πόσο θα κρατήσει.
Προσπαθείς να ζήσεις το κάθε δευτερόλεπτο που διαρκεί
Προσπαθείς να αρμέξεις και την τελευταία σταγονα ευτυχίας 
που σου προσφέρεται.
Η προσπάθεια απορροφά κάθε αίσθηση του χρόνου.

Και ξαφνικά έρχεται η ώρα του αποχωρισμού.
Σε χαστουκίζει να σε επαναφέρει στην πραγματικότητα.
Η ώρα του αντίο!!!

¨Οσο διαρκεί μια αστραπή στον ουρανό.
Η πιο σύντομη και περιεκτική θεατρική παράσταση.
Καλώς όρισες....... κι αντίο!!!!!!

Αυλαία.......

Comment te dire Adieu - Francoise Hardy





Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Βόλτα με ποδήλατο


Αυτό το παιδί που ήμουν, αυτό το παιδί που έχει φωλιάσει μέσα μου και δεν ενηλικιώνεται ποτέ.
Το ευκολόπιστο, το αγαπησιάρικο, το ανόητο και σκανταλιάρικο πολλές φορές
Αυτό το παιδί ξεφεύγει, ανεβαίνει σ΄ένα ποδήλατο και ταξιδεύει
Παρέα με τη μοναξιά, παρέα με τη φαντασία, παρέα με μια πλασματική παρέα
Ξεκινάει για μια βόλτα πάνω σ΄ένα ποδήλατο.
Το βλέμμα καρφωμένο στο τροχό που γυρνάει γρήγορα λειαίνοντας κάθε κάθε αυλάκι κάθε ανωμαλία που υπάρχει στο λάστιχο.
Δίπλα περνούν τα όρια, οι κίτρινες γραμμές με φόρα. 
Δεν τα πλησιάζω. Δεν τα αγγίζω.
Επιταχύνω, λαχανιάζω.
Ο αέρας ανακατεύει τα μαλλιά.
Δε με νοιάζει.
Το πρόσωπο σκληραίνει και συσπάται, τσαλακώνεται στην προσπάθεια.
Δε με νοιάζει.
Πρέπει να φτάσω στην "κολώνα". Πρέπει.
Απ' την αριστερή πλευρά η μυρωδιά της θάλασσας με μεθάει.
Απ΄τη δεξιά το ξερό νοτισμένο χόρτο από την υγρασία βγάζει το άρωμα που καλμάρει τη μοναξιά μου.
Απλώνω το χέρι να πιαστώ απ' το χέρι του νοερού συνποδηλάτη.
Επιταχύνω κι άλλο. Μέχρι να κοπεί η αναπνοή μου.
Και μετά αφήνομαι. 
Η φόρα με πάει μόνη της. 
'Οσο πάει.
Δεν με νοιάζει.
Η "κολώνα" !!!!! Τι νόημα έχει η "κολώνα" . Ας μην φτάσω ποτέ!!!!
Σταματώ, ξεπεζεύω και βουλιάζω στα βότσαλα.
Παίρνω βαθιές ανάσες και κρατώντας το φανταστικό χέρι κοιτάζω την θάλασσα. 
Αυτή δεν έχει όρια. 
Δεν έχει δεσμεύσεις. 
Κοιτάζοντας το γαλάζιο της, ακούγοντας τον ήχο της, είσαι ότι θές, όπου θες, με όποιον θες.
Για πόσο?
Ανεβαίνω πάνω στο ποδήλατο και επιστρέφω με την πιο αργή κίνηση. 
Να μην τελειώσει ποτέ αυτή η βόλτα!!!
Και στην "κολώνα" δεν έφτασα ποτέ!!!
Δε με νοιάζει!!!!!!!!

you do something to me - 



Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013

Μιά πτήση με μπαλόνι (requiem for nothing)



'Ενα γυαλιστερό έντονα χρωματιστό μπαλόνι χάιδεψε το μάγουλό μου κι άρχισε να ανεβαίνει!!!
Μπροστά από τα μάτια μου πέρασε το κορδόνι του και το άρπαξα.
Ενοιωθα να με παίρνει μαζί του πάνω από τα συνηθισμένα, πάνω από τα βαρετά τα γήινα.

Το άρπαξα και το τύλιξα γερά στον καρπό μου.
Αφέθηκα να με ανεβάσει, να με ταξιδέψει.
Σε μιά πτήση με άγνωστη πορεία.
Μιά πτήση που καθόριζε ένα απλό μπαλόνι, φουσκωμένα με αέρα, που παρασυρόταν από αέρα και που ταξίδευε με την δύναμη του αέρα.

Πότε ανέβαινε με δύναμη ψηλά, κι όλα φαινόταν να ξεμακραίνουν, να γίνονται τόσο ασήμαντα.
Πότε ο αέρας κόπαζε και ένοιωθα να πλησιάζω κοντά στη γή σε σημείο πρόσκρουσης με αδιάφορα αποτελέσματα.
Κι εκεί που θα γινόταν η μεγάλη σύγκρουση με το έδαφος το αεράκι δυνάμωνε πάλι και ξανά η ανοδική πορεία έπαιρνε τα πάνω της.

Τι πτήση κι αυτή!

Τι έμπνευση !!! τι απομάκρυνση από τα ανούσια!!!

'Ομως το αεράκι φύσηξε από τη θάλασσα και το μπαλόνι παρασύρθηκε και έπεσε πάνω στ' αγκάθια ενός κάκτου. Δηλητηριώδη αγκάθια που το χιλιοτρύπησαν.
Τέρμα η ανοδική πορεία. 
Μόνο κάθοδος.
Πρόσκρουση. 
Σύγκρουση. 
Συντρίμια. 
Σημείο μηδέν!!!

Στο χέρι έμεινε δεμένο σφιχτά το κορδόνι του και στην άκρη του κορδονιού ένα λαστιχένιο ξεχειλωμένο, χιλιοζαρωμένο, ξεθωριασμένο... κάτι που ήταν μπαλόνι.

Μιά άδοξη πτήση τελείωσε. Ενα μπαλόνι ξεφούσκωσε!

Και θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που για ένα χρόνο παρά ένα μήνα με ακολουθήσατε, με διαβάσατε,  με κοροϊδέψατε πιθανόν, με τιμήσατε με τα σχόλιά σας, με γνωρίσατε κάπως διαφορετικά, με καταλάβατε κάποιοι, με αγαπήσατε ίσως....

Ευχαριστώ πολύ πολύ 

οι άκαιρες και χωρίς προορισμό πτήσεις κάποτε τελειώνουν!!!

με την ελπίδα οτι η επόμενη πτήση θα είναι με ανθεκτικό αερόστατο......

Παράλληλοι δρόμοι

δυο παραλληλοι δρόμοι
που ποτέ δεν συναντιούνται

δυό κορμιά ξαπλωμένα
που ποτέ δεν ακουμπιούνται

δυο καρδιές που χτυπάνε
και καίνε μες σε χέρσα χωράφια
σε παράλληλο σύμπαν

κι όλης της γης τα χρυσάφια
δεν μπορούν να χαρίσουν
ότι αυτές επιθυμούν.

Δυο παράλληλοι δρόμοι
που χωρίζουν αγκάθια

δυο πορείες γραμμένες
και καλά χαραγμένες

δυο καρδιές διψασμένες
που ποτέ δεν θα συναντηθούν.

Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

ΧΑΡΑ!!!!!!! Η αρχή... του τέλους

Το τέλος
αυτό τριγυριζε από την αρχή στο μυαλό
Αύριο, σήμερα, τώρα
αναμονή για ένα τέλος που έγραψε απ' την αρχή
ένα τέλος που ήταν, είναι, η κεντρική ιδέα
ένα τέλος που κράτησε, άντεξε και στήριξε, όσο τίποτα άλλο,
 ένα ολόκληρο παραμύθι
Ερχεται... καθημερινή σκέψη
ήρθε; ... καθημερινή αγωνιώδης ερώτηση
θα έρθει... σιγουριά
Η μόνη σίγουρη κατάσταση
θα έρθει!!!!!!!!!
Άρχισε!!!!
Ήρθε η χαρά που σημαίνει  σαν εκνευριστική καμπάνα εκκλησίας
και σε ξεσηκώνει ένα Κυριακάτικο πρωινό.
'Ηρθε η χαρά..... 
Η αρχή του τέλους χτυπάει την πόρτα._

Δευτέρα 10 Ιουνίου 2013

Αστραπές μεσ τα σκοτάδια

εξαιρετικά αφιερωμένο στον "ΔΙΑ" που φέρνει σ' επαφή τα σύννεφα

Αστραπές μεσ τα σκοτάδια
λόγια σα χάδια
μάτια στριφογυρίζουν
αλήθειες ζητούν
μάτια μαυρίζουν 
δεν μπορούν να κρατηθούν
και πλημυρίζουν

Αστραπές μεσ τα σκοτάδια 
λόγια σα χάδια
ποιοί φακοί φράγματα 
θα κρύψουν τα ψέματα
τα κρυφά αναστενάγματα
να μη φανούν τα αίματα

Απέραντα σκοτάδια 
καλύπτουν τα βράδια
ζητούν να φωτιστούν
με αστραπές που πετούν
χείλια αγαπημένα
κορμιά απομονωμένα

Αστραπές στα σκοτάδια
λόγια σα χάδια
Αστραπές που ανάβουν και σβήνουν
ανοίγουν και κλείνουν
καρδιές κι αγκαλιές

Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Το άγνωστο

Σχέδια, όνειρα χορεύουν με ξέρφρενους ρυθμούς
για ένα άγνωστο που έρχεται,
 κι όμως είναι τόσο γνωστό

Προσπαθείς να βάλεις φρένο
να ανακόψεις την πορεία που μπορεί να οδηγήσει στο πουθενά

βάζεις άρνηση
βάζεις αμφισβήτηση
βάζεις ότι μπορείς για να μην παρασύρεσαι
για να μην μπεις στο χορό

προσπαθείς να φανταστείς έναν άλλο ρυθμό
πιο ήπιο πιο χαλαρό
τα ακούσματα όμως δεν σ' αφήνουν
είναι αυτά που αγαπάς
είναι αυτά που έχεις ακούσει 
αυτά που ακουμπούν στο είναι σου όλοκληρο
είναι εκεί και υπενθυμίζουν την παρουσία τους
σειρήνες που καλύπτουν τα πάντα με τη φωνή τους
αυτή η γλύκα που σε αποκοιμίζει και σου επιβάλει 
το όνειρο

Ομως το άγνωστο περιμένει στη γωνία
αγνωστο θα παραμείνει μέχρι να το ζήσεις
μέχρι να το εξαντλήσεις
μέχρι να το νοιώσεις να το χορτάσεις

και να ξαναγυρίσεις πάλι στο όνειρο 
για το επόμενο άγνωστο (καλοκαίρι :) )


Μακάρι να ξέραμε τι μας επιφυλάσει το καλοκαίρι, το επόμενο φθινόπωρο, ο επόμενος χειμώνας ..... τα επόμενα χρόνια...
'Αγνωστο!!!!!!!

 shadows fall - the unknown

Πέμπτη 2 Μαΐου 2013

'Ενα άδειο πακέτο τσιγάρα.....



Νάτο πια εκεί που έπρεπε να είναι εδώ και μήνες.
Κοίτεται ατόφιο μέσα στα σκουπίδια,
πάνω από τα κατακάθια του καφέ.
Σαν κατακάθι κι αυτό συναισθημάτων που έβγαλαν το άρωμά τους και ξεθύμαναν.
Κι όμως είναι σαν να άδειασε πριν μιά ώρα!!!!!!!!

Άδειο, όμως εδώ και μήνες
Φυλαγμένο  με φροντίδα.
Τρυφερότητα κι αγάπη όταν το άγγιζαν τα δάχτυλα,
πάνω στα χνάρια που είχαν αφεθεί χωρίς σκέψη,
με αυθορμητισμό και  με υπόνοιες φροντίδας
Φαντασία και παραμύθι συνοδοιπόροι στο πέρασμα του χρόνου

Ανάπαυση καρδιάς όταν ακουμπούσε στο μάγουλο
πλασματική αναπλήρωση κενού.


Μια ειδωλολατρεία ενός ψεύτικου θεού
που το μυαλό γεννάει κι η σκέψη κολλάει

Άδειο, εδώ και μήνες
'Αδεια κι ψυχή
δεν υπάρχουν ανταλλακτικά για να ξαναγεμίσουν...

... μόνο το περίπτερο στη γωνία που μένει ανοιχτό
με πολλά, γεμάτα, πολύχρωμα, λογιών λογιών, πακέτα
διαθέσιμα στα μάτια σου, στα χέρια σου, στο στόμα σου...
... που σου κλείνουν το μάτι για να πάρουν τη θέση τους
στο τσεπάκι που είναι στο μέρος της καρδιάς.


Πέμπτη 11 Απριλίου 2013

Kάτι αλλάζει........

Κάτι αλλάζει.......
Κάτι που το μυρίζω εδώ και καιρό
Κάτι που δεν μπορώ να προσδιορίσω ή δεν θέλω
Είναι φανερό, η στάση, ο λόγος, η απάθεια, η απαξίωση
η απουσία που γίνεται όλο και εντονότερη

Κάτι αλλάζει....
Κάτι που μου φαίνεται τόσο οικείο
όσο αυτό που άλλαξε κι εμένα τότε...

Αποτέλεσμα όμορφο, τρυφερό, αισθαντικό
αλλά η διχάλα μεγαλώνει
τα δυο άκρα αποχωρίζονται σπαρακτικά
Το ένα ανθίζει, το άλλο γίνεται πιο ξύλο κι απ το ξύλο

Με φοβίζει αυτό το "κάτι"
Το τρέμω, αλλά το παρακαλούσα
Δεν το θέλω, αλλά με ανακουφίζει
γλυκαίνει, αλλά με πικραίνει

Αν σ' αυτό το "κάτι"... ήμουν εγώ!!!!!!

P.S. Μόνο για ξεχωριστούς ανθρώπους!

ακριβώς αυτό!!!!!!!!!!
Ελευθερία Αρβανιτάκη - Ζωή κλεμμένη

Τρίτη 2 Απριλίου 2013

Μιά μαγική γομολάστιχα

Κάποιες υπέροχες στιγμές γράφονται 
σαν με μολύβι μέσα στην καρδιά
νομίζεις οτι είναι ανεξίτηλες
ότι δεν θα σβηστούν ποτέ
χαράζουν αυλάκια σα να θέλουν έδρα
να μείνουν εκεί για πάντα

Αλοίμονο
Ανακαλύπτεις την ύπαρξη μιας μαγικής γομολάστιχας
που αρχίζει από την άκρη και φτάνει στο κέντρο
τα ροκανίζει όλα σαν τρωκτικό
τα τρίβει και τα λιανίζει όλα σαν χοντροκομένη ράσπα
τα σβήνει!!!!!!!
το μόνο που αφήνει είναι γρέζια άγρια
που ματώνουν και πονούν

Κάποιοι είναι βιρτουόζοι στη χρήση της
Εμπειροι και μεθοδικοί
τη δουλεύουν μέρες, μήνες, κάνουν πειράματα
να βρούν τα πιο αχνά σημεία
Τα σημεία που θα αρχίσουν να ματώνουν πιο πολύ
και συνεχίζουν ...  

Σβήστικαν όλα μαγικά.... όπως ακριβώς ξεκίνησαν να γράφονται!!! 

Μπράβο μαγική γομολάστιχα..... το πέτυχες!!!!

Παύλος Σιδηρόπουλος - Η ΓΟΜΟΛΑΣΤΙΧΑ

Σα γομολάστιχα τα σβήσανε μια μέρα
τα σβήσαν όλα οι κουβέντες που'πες χθες
Τα σβήσαν όλα σαν το φύσημα του αγέρα
μα είχες τον τρόπο κι αυτά ωραία να τα λες

Είχες το βλέμμα της αγάπης που'χει σβήσει
μα εγώ κοιτούσα δυο ματάκια νευρικά
Αχ, κι έλεγα Θεέ μου, πριν την πόρτα μου να κλείσει
να τα φιλούσα γι'άλλη ακόμα μια φορά

Γιατί δεν ήτανε για μας τους δυο ετούτη η αγάπη
σαν τους τσιγγάνους τριγυρνάμε εδώ κι εκεί
Άλλη μια ακόμα ιστορία στο ντουλάπι,
τώρα με άλλη θα'μαι εγώ και με άλλον εσύ

Ο έρωτάς μας, το νήμα πρώτος ποιος θα κόψει
Ο έρωτάς μας ήταν εξοντωτικός
κι όμως την ξέραμε κι οι δυο την άλλη όψη
πως κάποια μέρα θα τελείωνε κι αυτός


Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

To γκρέμισμα της ουτοπίας


Utopia - by Anuj Malhotra

Πάνω στα παχιά, αφράτα, λευκά σύννεφα, 
στο χώρο που έχουν το θρόνο τους οι ουτοπίες,
είχες στήσει τη δική σου ονειρεμένη

Την είχες θωρακίσει με αέρινα λόγια
της φόρεσες στολισμένες παρωπίδες,
έσβηνες κάθε τι άσχημο και της είχες χαρίσει ένα βασίλειο

Πλεγμένες προσδοκίες γύρω της, την αγκάλιαζαν 
και την συντηρούσαν όπως η φορμόλη κάθε τι  νεκρό

Τα σύννεφα την κρατούσαν ψηλά, πολύ ψηλά, 
πάνω από τον ορίζοντα του ματιού
εκεί που οι γήινες καθημερινές ασχήμιες γίνονται αόρατες, δυσδιάκριτες.
Εκεί όπου όλα είναι ιδανικά

'Εμπαινες μέσα στο ανέγγιχτο περιβάλλον κι αμέσως μια αχνή ελπίδα
φώλιαζε και έδινε δύναμη
'Ισως και μια αμυδρή πραγματικότητα να υπήρξε σ' όλο το θεατρικό σκηνικο

'Ενα σκληρό βράδυ όμως, ο καυτός αέρας που φύσηξε μέσα απ' τις λέξεις,
σ' έκαψε,
έλιωσε τα σύννεφα
κι η ουτοπία ξεκίνησε ένα γρήγορο καθοδικό ταξίδι προς τη γη
Δεν είχε πια από που να κρατηθεί

'Επεφτε... έπεφτε, μέχρι που με το ξημέρωμα της νέας μέρας
τσακίστηκε, σε χίλια κομμάτια, πάνω στο βράχο της καρδιάς

Στο πέσιμό της δεν άφησε τίποτα αλώβητο.
Διαλυμένη στο χώμα, σε χίλια συντρίμια, 
έχασε κάθε αίγλη που την φώτιζε εκεί ψηλά
έχασε το βασίλειό της για πάντα.......
Γκρεμίστηκε κι ένα απατηλό όνειρο μαζί της




Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Μεταμεσονύχτιο ουρλιαχτό

  Edvard Munch


Τα μάτια κλείνουν
το μυαλό δεν τ' αφήνει.
Τα δάχτυλα πάνω στο πληκτρολόγιο σέρνονται
Οι λέξεις βγαίνουν και γυρνάνε πίσω, διαγράφονται
Το μόνο που έχει θέση είναι ένα ουρλιαχτό
Να φτάσει μέχρι εκεί που πρέπει
Να ταράξει μέσα στον ύπνο που σκεπάζει και διαλύει τα πάντα

Το ουρλιαχτό δεν πληκτρολογείται

Σε λίγες ώρες ξημερώνει
Όμως χθες ήρθε η αξημέρωτη νύχτα
Εριξε το μαύρο πέπλο και το κόλλησε
με τις λέξεις και τα λόγια που δεν πρέπει να λέγονται
Τα ανόητα και άσκοπα λογια
Τα λόγια που διέφεραν από τα αναμενώμενα
Τα λόγια που σκόρπισαν τη θλίψη και την αγανάκτηση
στη κενή θέση της θαλπωρής

Μη κοιμάσαι!!!!!!
επιτάσσει το μυαλό
σκέψου
σκέψου και αποτραβήξου
ούρλιαξε να ξεσπάσεις αλλά δραπέτευσε
κάνε τη μεγάλη απόδραση

Μεταμεσονύχτιο άηχο ουρλιαχτό, αντιλαλεί,
στην έρημο ενός ανύπαρκτου μυαλού

Κυριακή 17 Μαρτίου 2013

Μια μόνιμη μάσκα....

 Έργα τέχνης οι μάσκες στη Βενετία

Κι ενώ τελειώνουν οι Απόκριες,
ενώ τα  ξεφαντώματα πίσω από τις μάσκες φτάνουν στο τέλος,
ενώ οι αλλαγές διαδέχονται η μία την άλλη,
ενώ οι μάσκες αρχίζουν να πέφτουν 
για να φανεί ένα πρόσωπο γεμάτο από ξεκούραση, χαρά, ανεμελιά...

... μιά μάσκα μένει.

Κολλημένη στο πρόσωπο.
Εμποδίζοντας τις συσπάσεις, εμποδίζοντας την βαθιά αναπνοή,
εμποδίζοντας τον βαθύ αναστεναγμό και το δάκρυ να κυλήσει

Μια μάσκα κολλημένη χωρίς να υπολογίζει, Απόκριες, 'Ανοιξη
Χειμώνα, Καλοκαίρι
Μια μάσκα κολλημένη σε γιορτές και καθημερινές
Σκληρή, άκαμπτη
Μια μάσκα που δεν έχει μάθει από χαρές και ξεφαντώματα
απλά μπήκε και κόλλησε
απλά για να κρύβει πίσω της το χάος

Μια μάσκα που ο καθένας που την αντικρίζει βλέπει κάτι διαφορετικό
Αυτό που θέλει να δει, αυτό που τον βολεύει

Μια μάσκα μόνιμα κολλημένη στο πρόσωπο 
στην ατέλειωτη μασκαράτα μιας ζωής.

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

Ενα "γεμάτο" μυαλό!!!

Πώς σπάσανε ξαφνικά τα σκουριασμένα λουκέτα 
που απομόνωναν τις πύλες του μυαλού!
Και δίαυλους έφτιαξαν οι απελευθερωμένες αισθήσεις.
Δίαυλους που μετέφεραν τόσα δεδομενα και το γέμισαν

Εικόνες, απίστευτες λεπτομέρειες, στιγμιότυπα, η όραση.
Μικρές ανάσες, λεξούλες, εκφράσεις, χροιά φωνής, η ακοή.
Η γεύση μου δίνει τη γλύκα της σοκολάτας 
και του ποτού που το νοιώθω να κυλάει στο λαιμό μου.
Στα ακροδάχτυλα ακόμα η αίσθηση...... 
κι αυτή η αφή πώς χτίζει τις γέφυρές της!
Οι μυρωδιά του τσιγάρου, οι μυρωδιά του χώρου,
ζωγραφίζουν ένα δωμάτιο που θέλω να κλειστώ και να ζεσταθώ.

Και βέβαια η έκτη αίσθηση που έχει ενεργοποιηθεί 
και φτιάχνει τα δικά της σκηνικά για μια παράσταση ερήμην μου. 

Πόσο γεμάτο πια το μυαλό!!!!!!!!
Δεν χορταίνει.

Φουσκώνει, επεκτείνεται, ξεδιπλώνεται, διπλασιάζεται, 
για να δεχτεί, να χωρέσει κι άλλο, κι άλλο .......
μέχρι να ........ δεν έχω καταλάβει ακόμα.
Αδάμαστο άλογο που τίποτα δεν το σταματά να χορτάσει την πείνα του.



Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Στη χάση του φεγγαριού

'Αλλος ένα περίπατος στον ίδιο δρόμο
Στο δρόμο που περπάτησα σε χρόνια όμορφα, περασμένα
Το φεγγάρι στη χάση του αχνοφωτίζει τη θάλασσα
Μια λεπτή φωτεινή φέτα πεπονιού στον ουρανό
που γλυκαίνει τη νύχτα.

Τη σκοτεινή κρύα νύχτα.

'Οπως τότε
Τότε που έχοντας ακόμα τη βουή των ηχείων στο κεφάλι, βάδιζα την ίδια φρεσκοστρωμένη άσφαλτο
Που το μόνο που μπορούσα να ακούσω
ήταν το σφύριγμα του δυνατού αέρα, του λατρεμένου τόπου,
ίσως και λίγο το κύμα που έσκαγε δίπλα στο δρόμο
Γοργό βήμα και κομμένη ανάσα.

Βιάση για να φτάσω στο καταφύγιό μου
Φόβος μέσα στο σκοτάδι του δρόμου, που σήμερα πια φωτίζουν σειρές από λάμπες
Αόρατα χέρια νόμιζα θα ξεπροβάλλουν από την άκρη με τα αγριόχορτα και τα βράχια
και θα με τραβούσαν, να κατρακυλήσω στις πέτρες,
να με κρατήσουν εκεί μέχρι την αυγή
Ενα βουβό παρακαλετό μέσα στο μυαλό μου
για ένα περαστικό αυτοκίνητο
Να φωτίσει το δρόμο που πατούσα
Να δω πού πάω.
Κι όταν έφεγγε, κάποτε, 
δεκάδες σκορπιοί με τα κεντριά τους σηκωμένα 
ακολουθούσαν μια κάθετη πορεία προς τη δική μου
Ανατριχίλα!!!!!
Πώς δεν πάτησα πάνω τους;
Πώς δεν ένοιωσα το κεντρί τους να με τρυπάει;

Πού πήγαινα τότε;

Πού πάω ακόμα τώρα, κάτω απ' το αχνό φώς της χάσης του φεγγαριού;

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

Hλιοπαιχνιδίσματα!

 φωτο: Πετρούλα Κουστένη (ευχαριστώ)

Μέσα σ' ένα μουντο χειμωνιάτικο ουρανό, 
με μαύρα σύννεφα που ταξιδεύουν γρήγορα ακολουθώντας τον άνεμο
που ασταμάτητα περνούν πάνω από το μυαλό, πάνω απ' τη ψυχή
που στο πέρασμά τους ψύχουν, 
κάνουν άκαμπτο το σώμα και το θέλω,
μικρά κενά φωτίζουν δειλά, διακριτικά, ευγενικά, γλυκά 

Ηλιοπαιχνιδίσματα

Εκεί που ξεχνιέται το φώς του
Εκεί που η απελπισία της μουντάδας του χειμώνα διαλύεται
μια ζεστή αχτίνα περνάει

Ηλιοπαιχνιδίσματα

Ενθαρρυντικά, βάλσαμο σε πληγή
παιχνίδι με όρους κατανοητούς
γλυκιά ζεστασιά απλώνεται
ότι χρειάζεται
ότι ζητιέται
ότι ήταν απαραίτητο για να περάσει η βαρυχειμωνιά

Ηλιοπαιχνιδίσματα

από ένα 'Ηλιο, ζεστό, ευγενικό, 
καθόλους επιθετικό σαν το καλοκαιρινό

'Ενας Ηλιος που ζεσταίνει αλλά παίρνει κι ο ίδιος φλόγα απ' τη φλόγα σου,
ζεστασιά από τη ζεστασιά σου
και σε καλεί στα παιχνιδίσματά του με ίσους όρους,
μέχρι να φτάσει  η ώρα του καλοκαιριού της ψυχής.

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

Πλασματική παρουσία

Πώς αλλιώς να γίνει άραγε;
Ο κόσμος σου έτσι έχει χτιστεί.
Φίλοι αγαπημένοι, μια φωτεινή φωτογραφία έχουν γίνει.
Ξυπνάς το πρωί τους καλημερίζεις, το βράδυ τους καληνυχτίζεις
και κάπου στο ενδιάμεσο ανταλλάσεις και καμιά φράση,
έτσι, για να σπάσει η ακινησία της οθόνης.
Περιμένεις κάποιους με λαχτάρα να απαντήσουν, να γράψουν μια λέξη,
μια χαζή φατσούλα, έτσι,
για να νοιώσεις την υπαρξή τους, την παρουσία τους στη ζωή σου.
Διαβάζεις ότι διαβάζουν.
Ακούς ότι ακούν.
Αγαπάς ότι αγαπούν
Κοροϊδεύεις ότι χλευάζουν
Μια πλασματική παρουσία στη ζωή σου.
Μια παρουσία που θες να γίνει ζωντανή, ενεργή
Μα μόνο εσύ.
Τους αγκαλιάζεις και τους φιλάς με μιά ματιά
Τους μιλάς και περιμένεις απάντηση, μέσα απ΄τη ματιά
Τους δίνεις κι εσύ με τη σειρά σου τα δικά σου θέλω,
τις δικές σου επιλογές, ότι σ΄αρέσει και περιμένεις να γίνεις αποδεκτός,
με την έκφραση της αρέσκειάς τους.
Και μια χιλιοαγαπημένη μουσική γίνεται ήχος κλησης στο κινητό
και περιμένεις να την ακούσεις να σε καλεί

Μια κλήση απ' την πλασματική παρουσία,που παρακαλάς να γίνει πραγματική.

Το κείμενο αυτό έχει γραφτεί πάνω από μήνα. Κάποια δεδομένα άλλαξαν. Τώρα το θυμήθηκα ξεχασμένο!  Τώρα είναι η αποφόρτιση!!

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

Φωτογραφίες μνήμης!!!!!!

Μια τόσο σύντομη ζωή, την ρούφηξες με λαχτάρα
Εζησες το κάθε δευτερόλεπτο σαν να ήταν το τελευταίο της ζωής σου
Νοιώθεις ευγνωμοσύνη που το όνειρο έγινε πραγματικότητα.
Πόσοι άνθρωποι μπορούν να το κάνουν;
Απέραντη ευγνωμοσύνη, τραγική νοσταλγία
Στιγμές που συντροφεύουν τις μέρες και τις νύχτες που έρχονται και φεύγουν
και δεν αφήνουν τίποτα πιά

'Εχεις όμως το άλμπουμ το ολοδικό σου,
αυτό που δεν βλέπει κανείς παρά μόνο εσύ με το μυαλό σου.
Γεμάτο με φωτογραφίες μνήμης.

Φωτογραφίες που καλύπτουν όλες τις αισθήσεις
Φωτογραφίες που αποτυπώνουν όλα τα συναισθήματα

Η απαλότητα, η μυρωδιά, η αναπάντεχη τρυφερότητα,
 το σφίξιμο, η χαλάρωση, τα αστεία, η φροντίδα,
η γεύση της σοκολάτας, ακόμα στο στόμα.

Κάδρα κοντινά, κάδρα μακρινά, κάδρα πολυπληθή, καδρα μοναδικά!!!

Ζωντανεύουν κάθε στιγμή, κάθε λεπτό και σε παρασύρουν,
στη υπέροχη σύντομη ζωή και την ξαναζείς, έτσι,
 "φυλλομετρώντας" την κάθε σελίδα του αλμπουμ, την κάθε φωτογραφία μνήμης
και νοιώθεις εκείνη την απέραντη ζεστασιά να απλώνεται πάλι στο κορμί σου,
από το λαιμό μέχρι τα πόδια.
'Οπως ένοιωσες μετά από πολλούς μήνες το σώμα σου να χαλαρώνει
 και να μην τρέμει από το κρύο.
'Οπως ένοιωσες τα πόδια σου να μην είναι παγωμένα πια,
 είχες ξεχάσει την αίσθηση, πόσα χρόνια πέρασαν.
Μόνο εκείνη η γλυκιά ανατριχίλα να απλώνεται
και να σε γεμίζει με μια αίσθηση μωρουδίστικου ύπνου.

Φωτογραφίες μνήμης από δω και μπρος, φυλαγμένες με λατρεία,
εκεί που δεν φτάνουν άλλα μάτια

Τυλιγμένες μέσα στο σελοφάν της καρδιάς
για να μην ξεθωριάσουν και χαθούν στον χρόνο.

Μια φορά βγαίνουν, για πάντα μένουν!!!!!!!


Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

Αλλού!!!!!!

Αλλού το μυαλό, να φτιάχνει ζωντανά παραμύθια, 
για το ξερό εδώ
Αλλού η καρδιά να σκιρτάει, 
για να χτυπάει μέσα σ' άψυχο σώμα

Αλλού τ' αστέρια να τρεμοπαίζουν, σ' ένα χορό που καλεί να χορέψεις
Αλλού το φεγγάρι ν' ανοίγει ασημένιους δρόμους στη θάλασσα, που σου χαμογελά από μακριά

Αλλού οι ανατολές που γεμίζουν τα μάτια και την ψυχή, 
εδώ το απόλυτο σκοτάδι μετά τη βίαιη δύση

Αλλού  οι φωνές, οι μουσικές, τα γέλια
Μόνο νεκρική σιγή στο εδώ

Σφιγμένο στομάχι, σφιγμένα δόντια, σφιγμένα χέρια σε γροθιά,
για να διαλύσουν το τίποτα!

Φευγάτες σκέψεις προσπαθούν να πλησιάσουν στο χωροχρόνο.
Να γίνουν δίαυλοι μεταφοράς, του μυαλού αντί της ύλης.

Να φυσήξει ο Ανατολικός άνεμος!!!! 
Να παρασύρει μυρωδιές, ήχους, χώμα, υλικό και να το αφήσει στο εδώ
Γιατί εδώ ... κενό.

Αλλού τα όλα, αλλού τα πάντα, το αλλού πονάει!!! 


   

Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2013

'Ενα σεντούκι για το μυαλό

Σίγουρα έχεις δίκιο γλυκιά μου!!!!!
Πρέπει να το αδειάζω πού και πού
Εχει βαρύνει, ασήκωτο!
Τόσες σκέψεις, τόσες έγνοιες

Αυτό που μόλις είπες, είναι αυτό που χρειάζομαι

'Ενα σεντούκι για το μυαλό

Να το φυλάω εκεί μέσα
Να το κλειδώνω μ΄ενα μικρό κλειδάκι κρεμασμένο σε χρυσή καδένα,
ν΄ακουμπάει απ΄ εξω την καρδιά
και να φεύγω...
Να μην το κουβαλάω όπου πάω
Να με μη ακολουθούν οι ασήκωτες σιδερένιες μπάλες
με τις χοντρές σκουριασμένες αλυσίδες που σέρνονται
ανατριχιαστικά πίσω από κάθε βήμα μου

'Ενα σεντούκι για το μυαλό μου

Κλειδωμένο εκεί μέσα να πάλεται  μόνο του,  χωρίς να νοιώθω κραδασμούς
Να σκέφτεται, χωρίς να με ταλαιπωρεί
Να αναπολεί,  χωρίς να με βαραίνει
Να νοιώθει τη μοναξιά του,  χωρίς να τη νοιώθω εγώ
Να υπάρχει,  χωρίς την υπαρξή μου

Κι εγώ ελεύθερη απ΄αυτό
Να ζω χωρίς επεξεργασία
Να νοιώθω,  χωρίς να αισθάνομαι
Να υπάρχω,  χωρίς να ζω
Να παίρνω,  χωρίς να έχω να δίνω
Να τρέφομαι,  χωρίς να γεύομαι
Κι όταν θελήσω να γυρίσω, εκεί που το άφησα,
 να μπορώ να το ξεκλειδώσω,
με το ζεστό απ΄ το στήθος μου περίτεχνο κλειδάκι,
όπως στα παραμύθια, που μου σκαρώνει, χωρίς να με ρωτάει,
Να το ξεκλειδώσω το σωτήριο σεντούκι 
και να ξαναφορέσω το μυαλό μου
όπως φοράω ένα κόσμημα...  Στη θέση του!

where is my mind - PLACEBO

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

Ξημερώνει.......

Ξημερώνει..... επιτέλους!!!
Μια νύχτα γεμάτη εφιάλτες,
μια νύχτα με τεντωμένους μυες και νεύρα τελειώνει

Επιτέλους!!!

Το ρολόι γράφει έξι
όσο μπορώ να διακρίνω με τα μάτια τα ταλαιπωρημένα,
με τα μάτια που καρφωμένα μέσα στο σκοτάδι,
ζητάνε ένα φώς

'Ενα φως που σημαίνει ελπίδα
''Ενα φώς που σημαίνει αγάπη
'Ενα φώς που σημαίνει σκέψη
κι έρχεται ένα φώς που σημαίνει .... τίποτα!

Κι αυτό το τίποτα είναι καθημερινό
και στη θέα του ξεσηκώνεται το μέσα μου,
με την ελπίδα οτι μπορεί να είναι ΟΛΑ!

Ξημερώνει ... μια νέα μέρα
Ξημερώνει ... μια καινούργια εβδομάδα
Ας ξημερώσει επιτέλους η ομορφιά!

Νυχτώνει ακόμα μια φορά στην καρδιά μου...

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

Πόση λογική;;;;;;;;;;;;;

Λογική, Λογική, Λογική
Πόση λογική μπορεί να βάλεις στη ζωή
Πόση λογική μπορεί να χωρέσει μέσα σε μια καρδιά
Λογική είναι η άρνηση;
Λογική είναι το πνίξιμο;
Λογική είναι η αποχώρηση;
Λογική είναι η παράδοση χωρίς όρους;
Ανούσια λέξη
Φρικτό νόημα
Ακροβασία σε τεντωμένο σκοινί,
από τη λογική στην ευτυχία και πίσω!!!
  
Τι επινόηση;
Λογικός άνθρωπος με ποιά κριτήρια;
Λογική ζωή με τι αντίτιμο;
Λογικός θάνατος της ψυχής;
Λογικής λόγια
Πόση λογική ακόμα να βάλω;
Πόση λογική χωράει στον παράλογο μας κόσμο;;;;

The logical song (Supertramp)

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2013

Σημείο ... μηδέν

Και νάμαι πάλι στο σημείο μηδέν
Εκεί που ξεκίνησαν όλα
Εκεί που άρχισα με τέτοια λαχτάρα, να κατακτήσω,
να αγωνιστώ, να ζήσω, να παραδοθώ, να εκτεθώ

Πόσες πυξίδες ακύρωσα!
Πόσα επίπεδα άλλαξα και πέρασα!
Ολες οι μοίρες πάντα στη μοίρα τους, αδιέξοδο

Και πάλι υποχωρώ και αποχωρώ απο το πεδίο μάχης
Αφήνω την έξαψη της μάχης σ' αυτούς που αγάπησα πολύ!!!
Ετσι έχω μάθει
Στους μονομάχους
μοναχικούς καβαλάρηδες
να έχουν τη χαρά του αγώνα
την άγρια χαρά της νίκης τους
Και γω ... απλός θεατής
Θεατής της μάχης τους χωρίς παρεμβάσεις
Θεατής του θριάμβου τους με παγωμένη ματιά
Θέλω να νικήσουν
Θέλω να βρούν τη στρατηγική  να πετύχουν το στόχο τους
να ρουφήξω το θρίαμβό τους
να καταλαγιάσει η αντάρα της ψυχής

και πάλι ανοιχτή και σε ετοιμότητα για το κάλεσμα
να πολεμήσω μαζί τους
να απαλύνω πιθανές πληγές 
ή κουρασμένους μύες από την ένταση
 

Χωρίς αναστολές
χωρίς επιδιώξεις
χωρίς απαιτήσεις
χωρίς βλέψεις πια!!!

Σημείο ... μηδέν

Μια συνειδητή επιλογή, με μια καρδιά γεμάτη
με αναμνήσεις πολύτιμες
Αξιζε η δική μου αγωνιώδης μάχη μέχρι εδώ
απλά δεν με "πάνε" οι πυξίδες κατάλαβα

Οδηγός μου μόνο τ' αστέρια από δω και μπρός
Στρέφω τα μάτια  μου στον ουρανό
Χάνομαι στην πληθώρα
Είστε τόσα πολλά!
ψάχνω το ένα το μοναδικό δικό μου αστέρι
αυτό που θα με οδηγήσει μακριά απ' το σημείο μηδέν
μέσα απ' τον αχανή λαβύρινθο της ψυχής μου...

Here we go again

Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2013

Σχεδόν 24 ώρες

Σχεδόν 24 ώρες
κάθε λεπτό κι ένα όνειρο που είχε γραφτεί στο μυαλό
κάθε λεπτό και μια πλημμύρα συναισθημάτων που δικαιώθηκε
η αναζήτηση που έφερε καρπούς
καρπούς με γεύση ξεχασμένη κάπου βαθιά στη ψυχή
ξεχείλισε το άρωμα
ξεχείλισε η νοστιμάδα
κάλυψε ότι είχε μείνει κενό και παραπονεμένο

Σχεδόν 24 ώρες
σοδειά πλούσια μετά από εποχές άγονες
γέμισαν τα χέρια
γέμισαν τα μάτια
γέμισε το στόμα
γέμισε η καρδιά

Η χαρά απλώθηκε μετά από την προσμονή
το κάθε λεπτό κάρπισε κι έδωσε ζωή σ' ότι ζωγραφίστηκε
μονο με τη φαντασία
έδωσε χρώμα, φώς

Σχεδόν 24 ώρες...
που το μυαλό τις μετατρέπει........σε μια σχεδόν ολόκληρη ζωή!!!!!!!