Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Ενας καφές... ατέλειωτος!!!

'Ενας καφές ατέλειωτος έμεινε στο φλυτζάνι.
Μια γεύση παράξενη!!!
Πικρή!!!
Ενας καφές απρόσμενα σερβιρισμένος.
Μια γουλιά γλίστρησε στο στόμα και κάηκα.
Ηταν πικρή!!!
Με κόπο προχωρησε, με κόπο δοκίμασα και δεύτερη.
'Ηταν ο καφές;
'Ηταν η αγωνία;
'Ηταν η αμηχανία;
Ήταν η ανασφάλεια;
'Ηταν ο φόβος του άγνωστου;
'Ηταν που δεν μ' αρέσει ο εσπρέσσο;

Δεν μπόρεσα να τον τελειώσω!!!
Εμεινε εκεί, μέσα στο φλυτζάνι!!!

'Ενας καφές τι μπορεί να κρύβει;
'Ενας καφές τι μπορεί να γεννήσει στην ψυχή;
'Ενας απλός καφές μηχανής!!!
 
Κι όμως είναι ο μόνος καφές που αναπολώ!
Ο μόνος καφές που νοιώθω τη γεύση του στο στόμα μου ακόμα μετά από τόσο καιρό!!!
Ο μόνος καφές που θέλω να πιώ και να ξαναπιώ!!!
Ο μόνος καφές που δεν θέλω να τελειώσει ποτέ!!!
Να είναι εκεί στο ίδιο φλυτζάνι που να γεμίζει ξανά και ξανά και ξανά με λίγο παραπάνω "ζαχαρούλα" όμως!!!

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

Χαμένες ελπίδες!!!

hopelessly devoted to you - Olivia Newton John



Ελπίδες  γεννήθηκαν μέσα από λέξεις
που γράφτηκαν σε μια στιγμή τρέλας.
Ελπίδες που έζησαν  και θέριεψαν 
μεσ' του μυαλού μου την πολιτεία
Ελπίδες για την επόμενη πενταετία.

Χαμένες ελπίδες μεσ' το μυαλό μου
σαν φυσαλλίδες μεσ' το ποτό μου
βυθισμένες στον πάτο του ποτηριού
που δεν θα φτάσουν ποτέ στο χείλος του γκρεμού
να τσακιστούν ή να απογειωθούν

Χαμένες ελπίδες που ξεθωριάσαν 
μόλις τα λόγια για λίγο πάψαν να βγαίνουν
σαν χείμαρος ορμητικός

'Ισα που αχνοφαίνονται
δεν ψιλαφούνται πια

Χαμένες ελπίδες
μεσ' την καρδιά μου
που θέλουν να ξαναζωντανέψουν
μέσα απ΄το κύμα του πόθου
που άφησε το στίγμα του.

Ελπίδες που ζητάνε ελπίδα!

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

Καινούργιο φεγγάρι ανέτειλε....

Καινούργιο φεγγάρι ανέτειλε!!!
Πάνω από το βουνό, ανάμεσα από τις πολυκατοικίες
Καινούργιες αρχές, καινούργιες επιθυμίες!!!
Καινούργιοι άνθρωποι εισβάλουν.
Καινούργιες επιθυμίες!!!
Καινούργια όνειρα σχηματίζονται
Καινούργιες αγάπες, καινούργιοι έρωτες.

Κι αυτό ανεβαίνει σταθερά στην πορεία του στον ουρανό
Στο μαύρο σκοτεινό φόντο μια φωτεινή φλούδα πεπονιού
'Ετσι ήταν στο παιδικό μυαλό μου.
Μια λεπτή φλούδα που μεγάλωνε.

Καινούργιο φεγγάρι ανέτειλε!!!
Καινούργια Θέλω γεννιόνται
Καινούργιες ανάγκες έρχονται στην επιφάνεια
Ανάγκες για καινούργια πρόσωπα, καινούργια αγγίγματα
καινούργιες κλεφτές ματιές στην κρυφή ζωή σου
'Ολα καινούργια στο αχνό φώς του!!!

Καινούργιες οπτικές γωνίες για τα παλιά!!!

Και τα παλιά?
Στο βάθος του υπόγειου μυαλού υπάρχει ένα ντουλάπι
Υγρό, μουχλιασμένο, που μυρίζει κλεισούρα.
Εκεί πέτα μέσα βιαστικά όλα τα παλιά.
Κλείστο και γυάλισε το πόμολο με την άκρη του μανικιού σου.
Να φύγουν όλα τα αποτυπώματα.
Να δεις πόση σκόνη θα μαζευτεί μέχρι να ξανανοιχτεί.
Αν ξανανοιχτεί ποτέ!!!
Γιατί........... καινούργιο φεγγάρι ανέτειλε και για σένα!!!

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

Όταν κοιμάται ο έρωτας!!

Όταν κοιμάται ο έρωτας, προσπάθησε να τον ξυπνήσεις
Δώς του ένα φιλί, ένα χάδι
Δώς του έναν καφέ δυνατό από το αίμα της καρδιά σου
Δώς του ενέργεια, απ΄αυτή που χάνεις
Δώς του δύναμη απ' αυτή που μαζεύεις για να ζεις.

Όταν κοιμάται ο έρωτας, μην κάνεις ησυχία
Ξεσήκωσε το σύμπαν
κάνε την παρουσία σου εκκωφαντική
κάνε την απουσία σου βασανιστική
κάνε την παρουσία σου αναγκαία

Όταν κοιμάται ο έρωτας, μην τον αφήνεις να ονειρεύεται
τα όνειρα τον παίρνουν μακριά σου.
Δώστου πραγματικότητα, δώστου το σήμερα
Πάρτου μακριά το αύριο
Μπορεί να μην υπάρξει.

Όταν κοιμάται ο έρωτας και αρνείται να ξυπνήσει
άστον στους εφιάλτες του
Δραπέτευσε απ τους δικούς σου
Μάζεψε όσα του έδωσες και γύρνα τα σε σένα
Γέμισε την καρδιά σου ξανά
θα έρθει άλλος ξύπνιος.

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

Σήμερα!

Σήμερα έγινε η ανατροπή!
Σήμερα ήρθε η αποδοχή!
Τα λόγια σαν χάδιι πέρασαν από τ' αυτιά και τα μάτια και ρίζωσαν στην καρδιά!
Την τύλιξαν σαν μια ζεστή, απαλή αρωματισμένη μωρουδίστικη κουβερτούλα.

Σήμερα μετά από ατέλειωτα ξενύχτια ήρθε το χαλάρωμα.
Σήμερα το είδωλο στον καθρέφτη απάλυνε, γλύκανε!!!
Σήμερα η αγάπη ξεχείλησε απ' της βροχής τα λόγια.
Σήμερα η διαδοχή και η συνέχεια ξεπέρασαν κάθε προσδοκία.
Σήμερα είναι μια μέρα που πρέπει να έχει συνέχεια.

Πρέπει;

Υπάρχει ένα διάλειμμα!
Ένα διάλειμμα που κλείνουν τα μάτια, κλείνουν τ' αυτιά,
 αναδύεται το πνεύμα και πετάει σ' άλλες πολιτείες.
 Κάποια λεπτά που φτάνουν για να παγώσουν τη ζεστασιά που νοιώθεις.
Και με κλειστά μάτια ελπίζεις.
Με κλειστά μάτια παρακαλάς δυνατά μέσα σου.
Το    Σήμερα να συνεχίσει κι αύριο!
Το Σήμερα να συνεχίσει για κάθε επόμενη μέρα!!!!



Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

Βροχή!!!!!!!!!!

Ο ουρανός σκοτείνιασε!
Κοιτάζω τα σύννεφα που κατεβαίνουν, μαζεύονται, καλύπτουν.
Θα βρέξει; Ποτέ δεν μου άρεσε η βροχή!

Μια χοντρή σταγόνα πέφτει στην άκρη του ματιού μου.
Κρύα!
 Ενώνεται με τις άλλες που καίνε καθώς κατεβαίνουν στα μάγουλα.

Δροσίζομαι!!!

Κι άλλη!!! Κι άλλες!!!
Τις νοιώθω να ξεπλένουν το πρόσωπο μου.
Να διώχνουν τη φλόγα από τα μάγουλά μου!
Ανοίγω το στόμα μου σε μια προσπάθεια να τις κάνουν να πνίξουν τα λόγια που ανεβαίνουν μέχρι την άκρη και δεν μπορούν να βγούν.
Καταπίνω ότι κυλάει,  μαζί με ότι θέλει να βγεί.

Δυναμώνει!!!!!
Απ' τα μαλλιά μου κυλούν ρυάκια πια στο προσωπό μου!
Μίξη υγρών!
Δεν βλέπω καθαρά!
Μα δεν έβλεπα και ποτέ!
Ακόμα και με τον στεγνό καιρό, το βοριά, τη ζέστη του καλοκαιριού, πάλι θαμπωμένα ήταν τα μάτια.

Κι εγώ κάθομαι να ξεπλυθώ!
Να ξεπλυθεί ότι με βαραίνει!
Να λιώσει σαν τη ζάχαρη. Να εξαφανιστεί.

Να βραχώ μέχρι το κόκκαλο.
Να παγώσω ακόμα πιο πολύ!!!

Κρυώνει το σώμα μου κάτω από το βρεγμένο μακό μου.
Νοιώθω ανατριχίλα, κι όμως εγώ εκεί!
Περιμένω να κρυώσω ακόμα πιο πολύ!

Περιμένω την ισορροπία της παγωνιάς του κορμιού με την παγωνιά της ψυχής μου!


Here comes the rain - Eurythmics



Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

Κάγκελα λόγχες!!!!!



Προσπαθώ να διακρίνω πίσω από τις φυλλωσιές μια μορφή.
Πίσω από τα κάγκελα που υψώνονται και κρύβουν τη ζωή.
Πόσα παρεμβάλονται ανάμεσα σε μένα και στο "εκεί έξω"!!!

Ακούω να με καλούν να βγώ, να ακολουθήσω, να ζήσω !
Κάλεσμα για μένα!
Οι φυλλωσιές παραμερίζονται.
Βλέπω πιο ξεκάθαρα!
Πίσω από τα πράσινα κάγκελα η μορφή που με καλεί, χαμογελάει.
Διακρίνεται άνετα, με τις κάθετες ρίγες να σταματούν τη συνοχή της.

Αυτές οι κάθετες ρίγες που δεν μ΄αφήνουν να αγγίξω το έξω, να το σφίξω με το είναι μου, να το κάνω δικό μου..
Κρατιέμαι πάνω τους.
Τις τραβάω με δύναμη να τις ξεκολλήσω, να τις ανοίξω, να κάνω χώρο να βγώ εγώ, ή να μπει η ζωή μέσα!!!
Είμαι χειροδύναμη!!!
Σφίγγω τα δόντια.
Λίγη παραπάνω δύναμη χρειάζομαι.
Οι φλέβες πετιούνται στα χέρια, στο λαιμό!!!!
Προσπαθώ!!!
Τα κάγκελα, λόγχες, που βγάζουν τη χολή, τρυπώντας με.
Λίγη παραπάνω δύναμη χρειάζομαι για να τα λυγίσω!!!
Λίγη παραπάνω δύναμη, από ένα κάλεσμα που θα βγαίνει κατευθείαν από την καρδιά!!!
'Oμως το κάλεσμα δεν βγαίνει από την καρδιά! 
'Ενα κοινωνικό,  επιπόλαιο, αστόχαστο κάλεσμα!!!

Η δύναμη φεύγει, γλυστράει από τα χέρια, γλύφει το κορμί, τα πόδια και χάνεται στο στεγνό χώμα που πατάω.
Τα πράσινα κάγκελα μένουν εκεί. 
Nα λογχίζουν τα χέρια μου, το κορμί μου, το μυαλό μου, την καρδιά μου.
'Ακαμπτα, μισοσκουριασμένα, ίσως και λίγο πιο πυκνά τώρα πιά, να με χωρίζουν από τη μορφή και το  κάλεσμα της ζωής που πίστεψα οτι ήταν αποκλειστικά για μένα!!!!!!