Και τώρα πιά .... πώς το βουλώνω;

'Ομορφο πρωινό ξύπνημα!
Μετά από πολλές εβδομάδες που ο βοριάς με ξέρανε, με εκνεύρισε, με ενόχλησε, ξυπνάω και ρουφάω το άρωμα των ξεραμένων χόρτων που έχουν υγρανθεί από τον νοτιά. 

Επιτέλους ηρεμία.

Επιτέλους κοιμήθηκα. 

Δεν σφυρίζει πια ο αέρας μέσα από τις γρίλλιες.

Κι εγώ μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο κλείνω τα μάτια, και μυρίζω όπως τα λαγωνικά.

 'Οπως μυρίζω κάθε πράγμα που με αγγίζει. 

'Οπως μυρίζω την ανθρώπινη αύρα. Που μένει μέσα μου σαν μια φωτογραφία ανθρώπου, στο άλμπουμ της ψυχής μου.

Ρουφάω τον υγρό δροσερό αέρα και θέλω να φωνάξω από άγρια χαρά.

 Θέλω να μπορέσω να ξαναμιλήσω χωρίς να σκέφτομαι αντιδράσεις των άλλων. 

Θέλω να μιλάω όπως παλιά, χωρίς τη λογική που κόβει το συναίσθημα.

 Θέλω να με ακούσουν χωρίς να τρομάξουν.

 Θέλω να με ακούσουν χωρίς να μου γυρίσουν την πλάτη. 

Θέλω να με ακούσουν χωρίς να με κοροϊδεψουν. 

Και το πιο σημαντικό, θέλω να με ακούσουν και να ανταποκριθούν, να με αγκαλιάσουν και να με φιλήσουν. Να με κανακέψουν και να ευχαριστηθούν.

Η κάθε μέρα που περνάει αφήνει κείμενα μέσα στο μυαλό μου συναισθημάτων. Κείμενα με συγκεκριμένους αποδέκτες. Πρέπει να τους τα διαβάσω. Πρέπει να τους τα πω κοιτώντας τους στα μάτια.  Πρέπει να μάθουν, να καταλάβουν, να δεχτούν, να χαρούν και να το δείξουν.

Αυτή η πρωϊνή μυρωδιά, πώς με κάνει να ξεφεύγω!!!!!

Πώς μου δίνει αισιοδοξία και ώθηση για πράγματα που διστάζω!!! 

Να τολμήσω να πω!!!! 

Θέλω να ξέρουν!!!

Και τώρα πια.... πώς το βουλώνω;

 La confession: