Τα ρετιρέ ... και τα υπόγεια!!!

Ψηλά, πολύ ψηλά!!!
Εκεί που ο αέρας αραιώνει.
Εκεί που βλέπεις όσα δεν έπρεπε να βλέπεις.
Εκεί που κανένας δεν μπορεί να σε δει. Κανένας δεν θα προσπαθήσει να δει κλεφτά τη ζωή σου.
Εκεί που η μοναξιά είναι η μόνη παρέα.

Τα ρετιρέ!!!

Μια φτιαχτή πολυτέλεια, μια ψευδαίσθηση!!!
Εκεί που δεν φτάνουν τα πόδια, που κουράζεται η καρδιά, που κόβεται η ανάσα.
Εκεί, σε μια απομόνωση και τιμωρία.
Από κει που η φωνή σου δεν ακούγεται μέχρι κάτω.
Πρέπει να φωνάζεις, να ουρλιάζεις δυνατά για να πεις τα αυτονόητα.

Κάτω!!! Στα χαμηλά!!!
'Ολα πιο προσιτά. Πιο εύκολα.
Ανοίγεις μια πόρτα και αμέσως όποια χαρά περνάει τρυπώνει μέσα και σε γεμίζει.
Τόσο εύκολα!!! Τόσο απλά.!!!

Στα υπόγεια!!!

'Οποιος περνάει απ΄έξω μπορεί να ρίξει μια κλεφτή ματιά μέσα από τις κλειστές γρίλιες των παραθύρων.
Όπου η μόνη θέα που έχεις είναι τα πόδια των περαστικών απ' τη ζωή σου.
Δεν βλέπεις κάτι άλλο. Δεν φτάνει το βλέμμα πιο ψηλά!!! Εκεί, γή και πόδια να την πατάνε.
Ακούς το ζωντανό χτύπο των τακουνιών και ξέρεις. 
Ερχεται!!! Μπαίνει!!! Είναι εκεί.
Τελικά την καλύτερη θέα την έχουν τα υπόγεια.
Τη θέα της ζωής!!!
'Οχι μόνο τη θέα απ' τα σύννεφα, που διαλύονται σε κάθε φύσημα του αέρα!!!


Τα υπόγεια έχουν τη θέα!!!