Η τρελή της γειτονιάς!!!!!!

Πρόσωπο σκαμμένο από ρυτίδες.
Κάθε μια έχει μια ιστορία να πει για βάσανα και στεναχώριες
Μαλλιά ξασπρισμένα, ρούχα καλοβαλμένα.

Σε κάθε τσιγάρο μου στο μπαλκόνι, μου κρατάει συντροφιά η παρουσία της. 
Σχεδόν όλες τις ώρες της μέρας.

Στέκι της το σκαλοπάτι έξω από το ερημωμένο, κλειστό πια, μίνι μάρκετ της γειτονιάς!
Απέναντί μου.

Πάντα με δυο νάυλον σακούλες ακουμπισμένες δίπλα της.
Μιλάει στον αόρατο συνομιλητή της ώρες ατέλειωτες.
Ενοχλείται από τις δυνατές εξατμίσεις και σταματά την κουβέντα για να βρίσει.
Και μετά κάθεται πάλι πιό ήρεμη.
Βγάζει ένα μπουκαλάκι νερό, πίνει μια γουλιά.
Βγάζει μια ντομάτα την πλένει με το νερό κι αρχίζει να τη μασουλάει με όσα δόντια της έχουν απομείνει.
Κόβει γωνιές από ψωμί μέσα απ' τη σακούλα και συνοδεύει τη ντομάτα της.
Γουλίτσα νεράκι, ψωμάκι, ντοματούλα.

Απ' τη δεύτερη σακούλα βγάζει μια χτένα κι αρχίζει με μανία να χτενίζει τα μαλλιά της.
 Με λύσσα!
Με μίσος! 
Σαν να θέλει να τα ξεριζώσει. 
Σαν να θέλει να ξεριζώσει αυτό που τυραννάει το μυαλό της.
Χτενίζεται προς όλες τις κατευθύνσεις. 
Τα ανακατεύει. 
Τα ισιώνει. 
Και ξανά αγωνία για ξεπάτωμα των αναμνήσεων.

Η ντομάτα έμεινε μισή,  την αποτελειώνει.
Συνεχίζει την συζήτηση και παίρνει ανάσα βρίζοντας.

Στο δεύτερο τσιγάρο μου περπατάει πάνω κάτω στο φαρδύ πεζοδρόμιο και ψάχνει κάτω.
 Τι να βρει;
Τη χαμένη της ζωή;

Κάθε μέρα η ίδια ιεροτελεστεία. Κάθε μέρα οι ίδιες κινήσεις. Κάθε μέρα οι ίδιες βρισιές
Και περνούν οι μέρες, παρακολουθώντας την στενά.  
Είναι η συντροφιά στη μοναξιά μου!!!!
 Ακολουθώ κι εγώ τη δική μου ιεροτελεστεία. Προσπαθώ να φανταστώ πώς, γιατί, τυχαία; έγινε έτσι;

Ενας φόβος φωλιάζει στην καρδιά μου!

Μη γίνω η επόμενη τρελή της γειτονιάς!!!!!!!!!!