Κάγκελα λόγχες!!!!!

μέρος ενός πίνακα

Προσπαθώ να διακρίνω πίσω από τις φυλλωσιές μια μορφή.
Πίσω από τα κάγκελα που υψώνονται και κρύβουν τη ζωή.
Πόσα παρεμβάλονται ανάμεσα σε μένα και στο "εκεί έξω"!!!

Ακούω να με καλούν να βγώ, να ακολουθήσω, να ζήσω !
Κάλεσμα για μένα!
Οι φυλλωσιές παραμερίζονται.
Βλέπω πιο ξεκάθαρα!
Πίσω από τα πράσινα κάγκελα η μορφή που με καλεί, χαμογελάει.
Διακρίνεται άνετα, με τις κάθετες ρίγες να σταματούν τη συνοχή της.

Αυτές οι κάθετες ρίγες που δεν μ΄αφήνουν να αγγίξω το έξω, να το σφίξω με το είναι μου, να το κάνω δικό μου..
Κρατιέμαι πάνω τους.
Τις τραβάω με δύναμη να τις ξεκολλήσω, να τις ανοίξω, να κάνω χώρο να βγώ εγώ, ή να μπει η ζωή μέσα!!!
Είμαι χειροδύναμη!!!
Σφίγγω τα δόντια.
Λίγη παραπάνω δύναμη χρειάζομαι.
Οι φλέβες πετιούνται στα χέρια, στο λαιμό!!!!
Προσπαθώ!!!
Τα κάγκελα, λόγχες, που βγάζουν τη χολή, τρυπώντας με.
Λίγη παραπάνω δύναμη χρειάζομαι για να τα λυγίσω!!!
Λίγη παραπάνω δύναμη, από ένα κάλεσμα που θα βγαίνει κατευθείαν από την καρδιά!!!
'Oμως το κάλεσμα δεν βγαίνει από την καρδιά! 
'Ενα κοινωνικό,  επιπόλαιο, αστόχαστο κάλεσμα!!!

Η δύναμη φεύγει, γλυστράει από τα χέρια, γλύφει το κορμί, τα πόδια και χάνεται στο στεγνό χώμα που πατάω.
Τα πράσινα κάγκελα μένουν εκεί. 
Nα λογχίζουν τα χέρια μου, το κορμί μου, το μυαλό μου, την καρδιά μου.
'Ακαμπτα, μισοσκουριασμένα, ίσως και λίγο πιο πυκνά τώρα πιά, να με χωρίζουν από τη μορφή και το  κάλεσμα της ζωής που πίστεψα οτι ήταν αποκλειστικά για μένα!!!!!!