Ενοχές!!!

Αυτός ο ήλιος είναι τόσο εκτυφλωτικός!!!!!!!!
Τα γυαλιά μου. Πού είναι τα γυαλιά μου;
Δεν μου καίει το πρόσωπο, ούτε το σώμα όμως!!!
Φωνές άχρωμες δίπλα μου.
'Ηχοι από μεταλλικά αντικείμενα με ενοχλούν. 
Τι παράξενη παραλία. 
Κρυώνω!!! Αλλά δεν φυσάει!!!

Κοιμάμαι;
Δεν με αφήνουν να κοιμηθώ, να βυθιστώ. 
Μου μιλάνε παρουσίες ακαθόριστες.

Γιατί;; ;
Δεν φταίω!!!

Μάτια με κοιτάζουν που δεν θα κοιτάξουν ποτέ τον κόσμο.
Μαλλιά με χαϊδεύουν που δεν θα χρυσίσουν ποτέ κάτω από τον ήλιο.
Χείλη μ' ακουμπάνε, που δεν θα ανοίξουν ποτέ. 
Χέρια προσπαθούν να με χαστουκίσουν και πόδια να με κλωτσίσουν. 
Ποτέ δεν θα το κάνουν. Είναι τόσο αδύναμα, σχεδόν ανύπαρκτα, ασχημάτιστα.

Γιατί;;;
Δεν φταίω εγώ!!! 
Δεν θέλατε να μείνετε!!!

Τα "γιατί" τους αρχίζουν να γίνονται ενοχλητικά!!!
Η λογική δεν τις ικανοποιεί. Ποιά λογική όταν υπάρχουν τόσα θέλω;
Η λογική είναι παράλογη, έτσι προσπαθούν να με πείσουν.
Δεν πείθομαι. Η λογική υπερίσχυσε. 
Ανείπωτα λόγια θα κρυφτούν, θα θαφτούν βαθιά μέσα στο χρόνο.
Τρελλές επιθυμίες θα μείνουν απραγματοποίητες.
'Ονειρα, όνειρα που τόλμησα να κάνω στιγμιαία, θα γίνουν μόνο ιστορίες, που θα τριβελίζουν το μυαλό!!!
Γνώσεις που πρέπει να μοιραστούν με άλλους, θα χαθούν στην άβυσσο της ψυχής.

Ενα δάκρυ από κάθε μάτι μου κυλάει προς τα πίσω στον κρόταφο και χώνεται μέσα στα μαλλιά μου. Κι ένα δεύτερο. Κι ένα τρίτο. 
Και ξαφνικά γίνεται αναφυλητό. 
Τράνταγμα δυνατό.
 Άδικο, τόσο άδικο!!! 
Μόνο εγώ θα  υποφέρω. 
Μόνο εγώ θα ξέρω. 
Μόνο εγώ!!!

Φύγετε τώρα.  Χαθείτε μέσα στον χρόνο. Αφήστε με!!!!!!!!
Κρυώνω!!! Ζαλίζομαι!!! Πονάω!!!

Γυρίζω κι αδειάζω τα σωθικά μου.
'Οχι όμως το μυαλό και την καρδιά μου!!!