Μιά πτήση με μπαλόνι (requiem for nothing)

'Ενα γυαλιστερό έντονα χρωματιστό μπαλόνι χάιδεψε το μάγουλό μου κι άρχισε να ανεβαίνει!!!
Μπροστά από τα μάτια μου πέρασε το κορδόνι του και το άρπαξα.
Ενοιωθα να με παίρνει μαζί του πάνω από τα συνηθισμένα, πάνω από τα βαρετά τα γήινα.

Το άρπαξα και το τύλιξα γερά στον καρπό μου.
Αφέθηκα να με ανεβάσει, να με ταξιδέψει.
Σε μιά πτήση με άγνωστη πορεία.
Μιά πτήση που καθόριζε ένα απλό μπαλόνι, φουσκωμένα με αέρα, που παρασυρόταν από αέρα και που ταξίδευε με την δύναμη του αέρα.

Πότε ανέβαινε με δύναμη ψηλά, κι όλα φαινόταν να ξεμακραίνουν, να γίνονται τόσο ασήμαντα.
Πότε ο αέρας κόπαζε και ένοιωθα να πλησιάζω κοντά στη γή σε σημείο πρόσκρουσης με αδιάφορα αποτελέσματα.
Κι εκεί που θα γινόταν η μεγάλη σύγκρουση με το έδαφος το αεράκι δυνάμωνε πάλι και ξανά η ανοδική πορεία έπαιρνε τα πάνω της.

Τι πτήση κι αυτή!

Τι έμπνευση !!! τι απομάκρυνση από τα ανούσια!!!

'Ομως το αεράκι φύσηξε από τη θάλασσα και το μπαλόνι παρασύρθηκε και έπεσε πάνω στ' αγκάθια ενός κάκτου. Δηλητηριώδη αγκάθια που το χιλιοτρύπησαν.
Τέρμα η ανοδική πορεία. 
Μόνο κάθοδος.
Πρόσκρουση. 
Σύγκρουση. 
Συντρίμια. 
Σημείο μηδέν!!!

Στο χέρι έμεινε δεμένο σφιχτά το κορδόνι του και στην άκρη του κορδονιού ένα λαστιχένιο ξεχειλωμένο, χιλιοζαρωμένο, ξεθωριασμένο... κάτι που ήταν μπαλόνι.

Μιά άδοξη πτήση τελείωσε. Ενα μπαλόνι ξεφούσκωσε!

Και θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που για ένα χρόνο παρά ένα μήνα με ακολουθήσατε, με διαβάσατε,  με κοροϊδέψατε πιθανόν, με τιμήσατε με τα σχόλιά σας, με γνωρίσατε κάπως διαφορετικά, με καταλάβατε κάποιοι, με αγαπήσατε ίσως....

Ευχαριστώ πολύ πολύ 

οι άκαιρες και χωρίς προορισμό πτήσεις κάποτε τελειώνουν!!!

με την ελπίδα οτι η επόμενη πτήση θα είναι με ανθεκτικό αερόστατο......