Στη χάση του φεγγαριού

'Αλλος ένα περίπατος στον ίδιο δρόμο
Στο δρόμο που περπάτησα σε χρόνια όμορφα, περασμένα
Το φεγγάρι στη χάση του αχνοφωτίζει τη θάλασσα
Μια λεπτή φωτεινή φέτα πεπονιού στον ουρανό
που γλυκαίνει τη νύχτα.

Τη σκοτεινή κρύα νύχτα.

'Οπως τότε
Τότε που έχοντας ακόμα τη βουή των ηχείων στο κεφάλι, βάδιζα την ίδια φρεσκοστρωμένη άσφαλτο
Που το μόνο που μπορούσα να ακούσω
ήταν το σφύριγμα του δυνατού αέρα, του λατρεμένου τόπου,
ίσως και λίγο το κύμα που έσκαγε δίπλα στο δρόμο
Γοργό βήμα και κομμένη ανάσα.

Βιάση για να φτάσω στο καταφύγιό μου
Φόβος μέσα στο σκοτάδι του δρόμου, που σήμερα πια φωτίζουν σειρές από λάμπες
Αόρατα χέρια νόμιζα θα ξεπροβάλλουν από την άκρη με τα αγριόχορτα και τα βράχια
και θα με τραβούσαν, να κατρακυλήσω στις πέτρες,
να με κρατήσουν εκεί μέχρι την αυγή
Ενα βουβό παρακαλετό μέσα στο μυαλό μου
για ένα περαστικό αυτοκίνητο
Να φωτίσει το δρόμο που πατούσα
Να δω πού πάω.
Κι όταν έφεγγε, κάποτε, 
δεκάδες σκορπιοί με τα κεντριά τους σηκωμένα 
ακολουθούσαν μια κάθετη πορεία προς τη δική μου
Ανατριχίλα!!!!!
Πώς δεν πάτησα πάνω τους;
Πώς δεν ένοιωσα το κεντρί τους να με τρυπάει;

Πού πήγαινα τότε;

Πού πάω ακόμα τώρα, κάτω απ' το αχνό φώς της χάσης του φεγγαριού;