Βόλτα με ποδήλατο

Αυτό το παιδί που ήμουν, αυτό το παιδί που έχει φωλιάσει μέσα μου και δεν ενηλικιώνεται ποτέ.
Το ευκολόπιστο, το αγαπησιάρικο, το ανόητο και σκανταλιάρικο πολλές φορές
Αυτό το παιδί ξεφεύγει, ανεβαίνει σ΄ένα ποδήλατο και ταξιδεύει
Παρέα με τη μοναξιά, παρέα με τη φαντασία, παρέα με μια πλασματική παρέα
Ξεκινάει για μια βόλτα πάνω σ΄ένα ποδήλατο.
Το βλέμμα καρφωμένο στο τροχό που γυρνάει γρήγορα λειαίνοντας κάθε κάθε αυλάκι κάθε ανωμαλία που υπάρχει στο λάστιχο.
Δίπλα περνούν τα όρια, οι κίτρινες γραμμές με φόρα. 
Δεν τα πλησιάζω. Δεν τα αγγίζω.
Επιταχύνω, λαχανιάζω.
Ο αέρας ανακατεύει τα μαλλιά.
Δε με νοιάζει.
Το πρόσωπο σκληραίνει και συσπάται, τσαλακώνεται στην προσπάθεια.
Δε με νοιάζει.
Πρέπει να φτάσω στην "κολώνα". Πρέπει.
Απ' την αριστερή πλευρά η μυρωδιά της θάλασσας με μεθάει.
Απ΄τη δεξιά το ξερό νοτισμένο χόρτο από την υγρασία βγάζει το άρωμα που καλμάρει τη μοναξιά μου.
Απλώνω το χέρι να πιαστώ απ' το χέρι του νοερού συνποδηλάτη.
Επιταχύνω κι άλλο. Μέχρι να κοπεί η αναπνοή μου.
Και μετά αφήνομαι. 
Η φόρα με πάει μόνη της. 
'Οσο πάει.
Δεν με νοιάζει.
Η "κολώνα" !!!!! Τι νόημα έχει η "κολώνα" . Ας μην φτάσω ποτέ!!!!
Σταματώ, ξεπεζεύω και βουλιάζω στα βότσαλα.
Παίρνω βαθιές ανάσες και κρατώντας το φανταστικό χέρι κοιτάζω την θάλασσα. 
Αυτή δεν έχει όρια. 
Δεν έχει δεσμεύσεις. 
Κοιτάζοντας το γαλάζιο της, ακούγοντας τον ήχο της, είσαι ότι θές, όπου θες, με όποιον θες.
Για πόσο?
Ανεβαίνω πάνω στο ποδήλατο και επιστρέφω με την πιο αργή κίνηση. 
Να μην τελειώσει ποτέ αυτή η βόλτα!!!
Και στην "κολώνα" δεν έφτασα ποτέ!!!
Δε με νοιάζει!!!!!!!!

you do something to me -