To γκρέμισμα της ουτοπίας

Utopia - by Anuj Malhotra

Πάνω στα παχιά, αφράτα, λευκά σύννεφα, 
στο χώρο που έχουν το θρόνο τους οι ουτοπίες,
είχες στήσει τη δική σου ονειρεμένη

Την είχες θωρακίσει με αέρινα λόγια
της φόρεσες στολισμένες παρωπίδες,
έσβηνες κάθε τι άσχημο και της είχες χαρίσει ένα βασίλειο

Πλεγμένες προσδοκίες γύρω της, την αγκάλιαζαν 
και την συντηρούσαν όπως η φορμόλη κάθε τι  νεκρό

Τα σύννεφα την κρατούσαν ψηλά, πολύ ψηλά, 
πάνω από τον ορίζοντα του ματιού
εκεί που οι γήινες καθημερινές ασχήμιες γίνονται αόρατες, δυσδιάκριτες.
Εκεί όπου όλα είναι ιδανικά

'Εμπαινες μέσα στο ανέγγιχτο περιβάλλον κι αμέσως μια αχνή ελπίδα
φώλιαζε και έδινε δύναμη
'Ισως και μια αμυδρή πραγματικότητα να υπήρξε σ' όλο το θεατρικό σκηνικο

'Ενα σκληρό βράδυ όμως, ο καυτός αέρας που φύσηξε μέσα απ' τις λέξεις,
σ' έκαψε,
έλιωσε τα σύννεφα
κι η ουτοπία ξεκίνησε ένα γρήγορο καθοδικό ταξίδι προς τη γη
Δεν είχε πια από που να κρατηθεί

'Επεφτε... έπεφτε, μέχρι που με το ξημέρωμα της νέας μέρας
τσακίστηκε, σε χίλια κομμάτια, πάνω στο βράχο της καρδιάς

Στο πέσιμό της δεν άφησε τίποτα αλώβητο.
Διαλυμένη στο χώμα, σε χίλια συντρίμια, 
έχασε κάθε αίγλη που την φώτιζε εκεί ψηλά
έχασε το βασίλειό της για πάντα.......
Γκρεμίστηκε κι ένα απατηλό όνειρο μαζί της