Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

ανείπωτα λόγια - ανείπωτη ιστορία

Ο κόμπος εδώ και μέρες είναι καρφωμένος στο λαιμό μου.
Η φωνή ασθενής προσπαθεί να αρθρώσεις καθημερινές, απόλυτα αναγκαίες φράσεις.
Σχεδόν δεν ακούγεται.
Μια βραχνάδα, κόβει την αναπνοή.
Ξεροβήχω, προσπαθώ να το καθαρίσω, μα αυτό εκεί. Με πνίγει.

Προσπαθώ να μιλήσω, να μονολογήσω, να τραγουδήσω.
Η φωνή ηχεί στ' αυτιά αλλόκοτη.

Πνίγω αυτά που θέλω να πω πραγματικά.
Τα διακωμωδώ. Να τ' αλαφρύνω.
Κάνω αταίριαστες αντικαταστάσεις.
Τα καταπίνω.
Μπούκωσε ο λαιμός.
Μπούκωσε η ψυχή.

'Ολα αυτά που πραγματικά θέλω να φωνάξω για να ακουστούν μακριά τα σταματώ.
'Ολα αυτά που είμαι εγώ τα γυρίζω πίσω.
Φοβάμαι.
Φοβάμαι οτι οι αποδέκτες θα φοβηθούν.
Θα αποστασιοποιηθούν.
Θα με κοροϊδέψουν.
Θα εξαφανίσουν κάθε υποψία ύπαρξής τους στη ζωή μου.
Θα εξαφανίσουν τη ζωή μου.
Θα διαλύσουν την προσδοκία.
Θα διαλύσουν το όνειρο.


Ανείπωτα λόγια προσπαθούν να εκτοξευτούν.
Ανείπωτα λόγια μένουν στην αποθήκη του μυαλού.
Ανείπωτα λόγια δεν παραδίδονται.
Μετράνε μέρες, μετράνε βδομάδες, μήνες...
Ανείπωτα λόγια περιμένουν εκεί ....
την κατάλληλη στιγμή για να δοθούν απλόχερα στον απόλυτο παραλήπτη τους.


the story left untold!!!

1 σχόλιο:

  1. Κι όμως όσο τα κρατάμε μέσα μας, θεριεύουν κι αυγατίζουν τα διαολεμένα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή