Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

αρχής συνέχεια


‘Όλα αρχίζουν να παίρνουν μια θέση στη ζωή σου. Εκεί που πρώτα υπήρχε μόνο ένα μεγάλο θέμα που σάρωνε τη σκέψη σου, ξαφνικά αρχίζει να κάνει κενά. ‘Όπως το νερό που χύνεται σε γυαλιστερή επιφάνεια και μετά μαζεύει τόπους  τόπους, ενώ αφήνει στεγνά κενά.
Αυτά τα στεγνά κενά, ζητάνε γέμισμα!!!!!!! 
Το απαιτούν!!!!!!!!!! 
Κι εσύ άμαθη προσπαθείς να αρπαχτείς από κάπου για να βρεις να τα γεμίσεις. Κι αυτά ζητάνε και ζητάνε επιτακτικά. Κι εσύ προσπαθείς. Μπαίνεις σ’ ένα αγώνα δρόμου με πολλά εμπόδια. Ενώ νομίζεις ότι το τέρμα είναι κοντά , αυτό απομακρύνεται και σου βγάζει τη γλώσσα (ξέρετε :P).  
 Κι εσύ προσπαθείς , ακούς τα χειροκροτήματα ψεύτικα ή αληθινά δεν έχει σημασία κι αγωνίζεσαι για να αποδείξεις πόσο δυνατός παίκτης είσαι.
Πάλι αφήνεις απέξω τον εαυτό σου, που βαθιά μέσα σου φωνάζει «Κίνδυνος»!!!!!!!!!!!!
‘Όμως η ματαιοδοξία, η ανάγκη για επιβεβαίωση και  η ανάγκη να νοιώσεις  γυναίκα πριν το τέλος είναι πολύ ισχυρές.
Οι ορμόνες χορεύουν θαρρείς πιο ξέφρενα από την εφηβεία που έζησες. ‘Η μήπως την έχεις ξεχάσει; Μήπως είναι πια τόσο μακρινή;
Κι όμως βλέπεις ότι υπάρχουν άνθρωποι (δεν θα πω άνδρες γιατί οι άνθρωποι μετράνε όχι τα φύλα) που δείχνουν ενδιαφέρον για σένα. Ενδιαφέρον που το έχεις ξεχάσει, που έχει σβηστεί από τα απόνερα της καθημερινότητας, της ρουτίνας, της οικονομικής κρίσης, των οικογενειακών προβλημάτων.
Κι αυτό το ενδιαφέρον φουντώνει. Και μαζί φουντώνεις κι εσύ. Φουντώνει η φαντασία, η επιθυμία, η λαχτάρα για ζωή, η τρέλα, η απόγνωση.
Πρέπει να τα καταφέρεις. Πρέπει να τα φέρεις όλα στα μέτρα σου έτσι όπως μόνο εσύ ξέρεις και κάνεις τόσα χρόνια.
Λίγο διαφορετικά βέβαια, αλλά πρέπει……………..

1 σχόλιο:

  1. "Πρέπει"... τι μισητή λέξη!!! Πώς αφήσαμε να μας καθορίσει τη ζωή;; Ποιος έχει το δικαίωμα να τη λέει σε κάποιον;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή