17 δρασκελιές!!!!!

Δυο ανάσες δρόμος!
Ο ήλιος με χτυπάει στα μάτια βγαίνοντας από τη σκοτεινή είσοδο.
Ανεβαίνω το τελευταίο σκαλοπάτι κι ο δρόμος ανοίγει.

Μια δρασκελιά, βαθιά ανάσα
Δεύτερη, τρίτη, η καρδιά χτυπάει χωρίς ρυθμό
τεταρτη, πέμπτη τα γόνατα κόβονται
ο αέρας δεν φτάνει
οι κοφτές αναπνοές κόβουν λες και τις αναμνήσεις

έβδομη δρασκελιά,
όγδοη, ρίγος σ' ολη τη ραχοκοκκαλιά, 
που κάνει το δέρμα να σαλεύει κάτω από το λεπτό μπλουζάκι,
έτσι βγήκα έξω σαν τη τρελή

ένατη, δέκατη, βλέπω τον προορισμό μου
ενδέκατη, .........προορισμό;;;;; 
αναρωτιέμαι τι με περιμένει εκεί

δωδέκατη, δέκατη τρίτη, 
αυτό που σε περιμένει κάθε φορά
ένας όγκος απογοήτευσης

δέκατη τέταρτη, θέλω να τρέξω να φτάσω μια ώρα αρχίτερα
να μυρίσω τις γνώριμες μυρωδιές, να νιώσω .....

δέκατη πέμπτη δρασκελιά, καθρεφτίζομαι στο τζάμι 
πού πάς;;;;;;;;;;

δέκατη έκτη το κεφάλι μου γυρίζει όπως οι τροχοί ενός ποδηλάτου
πού πάς;;;;;;; τα ξαφνικά το ξέρεις δεν είναι ποτέ αποδεκτά

δέκατη έβδομη η ανάσα κόβεται,
το πόδι μένει μετέωρο, αρνείται να πατήσει το μπέζ μάρμαρο
ένα πόδι με λογική;

οι δεκαεπτά δρασκελιές του πηγαιμού 
γίναν πέντε άλματα επιστροφής

Κι εγώ πάνω σ' ένα καναπέ να κοντανασαίνω 
με καρφωμένοο βλεμμα σε μια μακρινή θολή φωτογραφία
που ο φωτογράφος άργησε να την εμφανίσει ..........