Η εμπιστοσύνη που εξανεμίζεται

 

Ήταν κάποτε ένα παιδί απομονωμένο, με κάποιες ιδιαιτερότητες χαρακτήρα που είχε, και δεν το έπαιζαν τα άλλα παιδιά. Πάντα μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού του!

Η μάνα δεν άντεχε την γκρίνια του και την μιζέρια του κι αποφάσισε να του φέρει ο ΄»Αγιος Βασίλης» ένα παιχνίδι καινούργιο, ομαδικό, που ήταν ο πόθος πολλών άλλων παιδιών. Έτσι ώστε να βρεί κι αυτή λίγο χρόνο για τον εαυτό της και να δει το βλαστάρι της να χαμογελά όντας μέρος ενός συνόλου.

Το παιδάκι όταν άνοιξε το πακέτο του την Πρωτοχρονιά άφησε ένα δάκρυ ενθουσιασμού, ανακούφισης κι ευγνωμοσύνης να κυλήσει στο ωχρό του μάγουλου.

Αγκάλιασε την μάνα και την χιλιοευχαρίστησε με την υπόσχεση ότι θα ήταν ένα παιδί τύπος και υπογραμμός.

‘Όταν τα παιδιά στο σχολείο έμαθαν για το πολυπόθητο παιχνίδι που είχε στην κατοχή του, άρχισαν να το καλούν σε πάρτυ, σε όμάδες και να γίνονται φίλοι του. Αρχισαν να μπαινοβγαίνουν στο σπίτι τους, που έγινε ένας τόπος χαράς και παιδικού γέλιου.

Όμως μερικά παιδάκια δεν ήταν και τόσο υπάκουα. Κάποια ήταν αντιδραστικά. Κάποια τσαπατσούλικα, κάποια εριστικά, κάποια βρωμιάρικα με αποτέλεσμα να διαταραχθεί το ιδανικό, καθαρό, ήσυχο σπίτι που ήθελε η μάνα.

Κάποια στιγμή μέσα στην απελπισία της πήρε το παιχνίδι και το πέταξε στα σκουπίδια !

Όταν επέστρεψε το παιδί από το σχολείο με παρέα φίλων για να παίξουν λίγο και μετά να πάει το καθένα στο σπίτι του, το παιχνίδι δεν υπήρχε πουθενά!

Ρωτώντας την μάνα του, που είναι το παιχνίδι του, αποσβωλώθηκε από την απάντησή της ότι το πέταξε γιατί δεν άντεχε άλλο την φασαρία και την βρωμιά μέσα στο σπίτι της.

Κι εκει ήταν που η παιδική καρδούλα έσπασε σε χίλια κομμάτια και πήρε την θέση της σακατεμένη μέσα στα σκουπίδια επίσης.

Ξαναγύρισε στο δωμάτιό του κι έσφιξε τα δόντια. Με μια υπόσχεση στον εαυτό του.

Ποτέ μα ποτέ δεν θα εμπιστευόταν ότι του πρόσφερε η μητέρα του που θα του άρεσε και θα του έκανε πιο εύκολη την ζωή.

Γιατί με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε να το ξαναπετάξει στα σκουπίδια!

Η αγάπη πληρωνεται με μίσος

 

Αγαπάς! 

Μια καρδιά γεμάτη αγάπη που ξεχειλίζει κι απλώνεται σαν το κύμα της καλοκαιρινής θάλασσας 

Που χαϊδεύει ευαίσθητα την άμμο για να μην την διαλύσει, ίσα να της δώσει ενδιαφέρον και κίνηση 

Που αγκαλιάζει με δροσιά τα σκληρά βράχια και τα κάνει να δημιουργούν ζωή, από φύκια και όστρακα 

Αγάπη δίνεις απλόχερα 

Και ναι θες να πάρεις και κάτι πίσω απ αυτή για να μην στερέψεις

Λίγη ώθηση για να συνεχίσεις πιο πολύ απ ότι αντέχει η ψυχή σου

Τα μάτια όμως και τα λόγια που σου διαλύουν τ' αυτιά, δεν την φανερώνουν 

Κι η αίσθηση ότι η αγάπη πληρώνεται με μίσος,  μόνο θανατηφόρο δηλητήριο χύνει στις φλέβες, με στόχο την καρδιά 

Αποχωρισμός

 Σεπτέμβρης μια αγκαλιά παρηγοριάς στη σκέψη του άγνωστου χειμώνα που φαντάζει τρομακτικός μπροστά 

Όμως...

Η θάλασσα μ ένα χάδι ζεστού  πλακούντα που σε γυρνά στην ασφάλεια την βρεφική 

Η αυθεντική μυρωδιά της που θυμάσαι από τότε που την ανάσαινες ανάμεικτη με την μυρωδιά της πλαστικής κουλούρας με το αλογάκι,  που σε κράταγε στην επιφάνεια όταν ακόμα δεν αντεχες να κρατηθείς μόνη 

Μια απλωσιά του χεριού σαν να ανοίγει μια τεράστια φτερούγα και πετάς σχεδόν πάνω από το λείο νερό.

Η αύρα που σε δροσίζει και στεγνώνει το αλμυρό κορμί μαζί με έναν ευγενικό και καυτό ήλιο

Η τελειότητα σου φοράει τις χειροπέδες της  στην ψυχή...

 Για να θυμάσαι.... να μην ξεχνάς... να γυρνάς 

Καλοκαιρινή βραδιά κι απόηχοι απ' τα παλιά

Τα σεντόνια, ζεστά κάτω απ' το καλοκαιρινό φεγγάρι
Λες κι έχει ζηλέψει  την κάψα του ήλιου 
κι έχει βαλθεί να γίνει ακόμα πιο ζεστό!

Οι παλάμες έρπουν δεξιά αριστερά, ψαχουλεύουν στα τυφλά, για να ακουμπήσουν 
το πιο δροσερό μέρος και να μεταφερθεί το κουρασμένο κορμί
να ανακουφιστεί, να αφεθεί και να γαληνέψει!

'Αηχη η νύχτα!
Δυναμώνει αυτή η σιωπή την υπερένταση της μέρας.
Ίσως μια μουσική, μια ομιλία να γλύκαινε αυτή την οξεία σιωπή.

Οχι μια οποιαδήποτε μουσική, 
όχι μια οποιαδήποτε ομιλία.
Μια μονότονη ομιλία με ειρμό, 
με εναλλασσόμενες φωνές...
πότε έντονες, πότε χαμηλές!

Μια μουσική που να μπαίνει σφήνα ανάμεσα στις ομιλίες
και να κλείνει απαλά την ιστορία........

Σαν τον απόηχο του θερινού κινηματογράφου της γειτονιάς, που νανούριζε την παιδική ψυχή
κι έριχνε τον βαθύ ύπνο στα μάτια

Όπως τότε!
Όπως παλιά!

Best before: Unknown Date

Best before: Unknown Date

Λήξη!
Καθημερινοί καταναλωτές είμαστε προϊόντων κατασκευασμένων από άλλους για μας και από μας για τους ίδιους!
Καταναλώνουμε φαγητό, αναγνώσεις, συναισθήματα, σχέσεις.......
'Ολα λήγουν κάποια μέρα! Είτε από μόνα τους ή προκαλώντας τα εμείς οι ίδιοι.
Τροφή για το σώμα, για το μυαλό, για τη καρδιά, για την ψυχή μας.
 'Οτι προλάβουμε πρiν την λήξη!

Γιατί η τροφή λήγει,
οι αγάπες κι οι έρωτες δυνατοί ή χλιαροί, λήγουν
σχέσεις και γάμοι λήγουν κι αυτοί
τα όνειρα που κάνουμε λήγουν τις περισσότερες φορές ημιτελή
καριέρες που χτίστηκαν με κόπο θα λήξουν

κι όλα αυτά έχουν μια επικινδυνότητα μετά τη λήξη τους όταν μένουν.
Επηρεάζουν εμάς, το είναι μας, τους γύρω μας, τη ζωή μας ολόκληρη!

Κάποτε τελειώνει κι αυτή σε μια άγνωστη ημερομηνία λήξης
Κι είναι καλύτερα να την καταναλώνουμε αχόρταγα φρέσκια Best before.......... 

πού να σε ψάξω;

Πού να σε ψάξω;

Στους δρόμους γυρίζω.

Πότε φορτωμένη ψώνια, αλλά πάντα φορτωμένη με τη σκέψη σου. 

Βαριά στην καρδιά μου.

Πότε με τα χέρια στις τσέπες να σφίγγονται σε με γροθιά. Να ιδρώνουν και τα νύχια να ματώνουν την χούφτα μου.

Πού να σε ψάξω;

Στο τυχαίο, πάνω στις πλάκες του πεζοδρομίου; 

Στα περαστικά γρήγορα αυτοκίνητα, προσπαθώντας να σχηματίσω τη μορφή σου, μέσα από τα βρωμισμένα τζάμια από την κοσκινισμένη γύρη; 'Η όταν η αντανάκλαση του ήλιου θολώνει το ήδη θολωμένο βλέμμα μου;

Στους καφενέδες που είναι αραδιασμένοι στη σειρά;

Ψάχνοντας να διακρίνω μια μορφή που ξεθωριάζει μέσα στον ατέλειωτο χρόνο μακριά σου;

Πού να σε ψάξω;
Μακριά από το απειλητικό για μένα, πλήθος, που σε περιτριγυρίζει;
Πού να σε βρω;

Μα να 'σαι!  Κάπου σε μια γωνιά. Μ΄ένα καφέ κι ένα γλυκό μπροστά σου. Με χέρια και κινήσεις να δίνουν έμφαση στον λόγο σου. Να κρατάς το ακροατήριο πάντα σε εγρήγορση.

Κι έρχομαι κατά πάνω σου! Να χωθώ στην αγκαλιά σου. Να σε μυρίσω όπως το πεινασμένο σκυλί το φαγητό της ψυχής του. Να μυρίσει το όλο μου με το άρωμά σου.

Ομως σε κοιτάζω από μακριά! Κλεφτά! Αστραπιαία!
Το τιμόνι γλιστράει κάτω από τις ιδρωμένες μου παλάμες.
Το φανάρι πρασινίζει. Πρώτη ταχύτητα.... Σ' έχασα για άλλη μια φορά!

'Αλλη μια παραίσθηση στην άχρωμη πραγματικότητά μου.

Που να σε ψάξω για να σε βρώ ουσιαστικά; Αποκλειστικά! 

Αυτή τη βραδιά

Είναι αυτή η βραδιά.....

Η μοναξιά χορεύει προκλητικά μέσα στο κορμί

πειράζει το μυαλό και το σπρώχνει

να γυρίσει σε μέρες που στάλαζαν μέλι

Κι όμως ...η πικράδα είναι έντονη στην άκρη της γλώσσας

τολμάει να σπρώξει κουβέντες βαριές

να ξεπεταχτούν σαν φίδια που δίνουν το θανάσιμο δάγκωμα

Το μέλι δεν χαλάει ποτέ στους αιώνες λένε....

Πάντα νιώθεις τη γεύση του και κείνο το άρωμα 

που σε στέλνει να φτιάξεις εικόνες νοερές,

 με πολύχρωμα λουλούδια,

με καταπράσινες πευκοβελόνες,

 που κρύβουν τον καλοκαιρινό ήλιο

και σταματάνε την κάψα του πάνω στο δέρμα και στα μάτια

Κι όμως....Αυτή τη βραδιά

Η γεύση γύρισε σε πίκρα

Ο καλοκαιρινός ήλιος σε παγωνιά

κι η κάθε ελπίδα σε απογοητευτική απελπισία

Αυτή τη βραδιά... ο χειμώνας είναι τόσο δυνατός

που σβήνει κάθε ανάμνηση καλοκαιριού

Αυτή τη βραδιά.... και κάθε βραδιά....

Γιατί;

Βάσανο όλα τα "γιατί" που έρχονται και φεύγουν.
Κάποια φεύγουν απαντημένα ή όχι. Μας κάνουν τη χάρη και εγκαταλείπουν το χώρο που καταλαμβάνουν στο μυαλό
Μερικά όμως έρχονται και μένουν. 
Εδραιώνονται χωρίς την άδειά μας.
Με το έτσι θέλω.

Όσες εξώσεις κι αν αναγκάζεσαι να τους κάνεις καταλήγουν σ' ένα τεράστιο συμπαγή τοίχο που αποτελείται από ΓΙΑΤΙ

Ανήμπορο το μυαλό να τα απαντήσει
Ανήμπορη η καρδιά να απαιτήσει τις απαντήσεις
Μόνο οι άνθρωποι που τα δημιουργούν μπορούν να τα λύσουν
αλλά δεν έχουν διάθεση

Μόνο αδιαφορία

Κι έτσι μένουν να τρώνε τα σωθικά
να αρρωσταίνουν σώματα και ψυχές

Γιατί επιτρέψαμε τη δημιουργία τους;
Γιατί δεν μπορούμε να τα αφανίσουμε;


Γιατί;

και τώρα. .... ΤΙ;

Τι κοιτάς;
Τι πονας;
Αφου ήξερες πού πας!
Βουτιά σε βαθιά, σκοτεινά κι άγνωστα νερά
Απνευστί
Χαμένος προσανατολισμός
Χαμένος εαυτός
Και τώρα. ....ΤΙ;

δυο κεριά λιωμένα. ...

Δυο κεριά στο τραπέζι πάνω
Τα ονοματίζω
Το όνομα σου, το όνομά μου
Το κορμί σου, το κορμί μου
Σιγολιώνουν....

Μάτια καρφωμένα πάνω στις φλόγες
Που έσβησαν τα πάντα γύρω τους

Μόνο αυτές υπάρχουν
Δυναμώνουν ...
Μικραίνουν
Πετούν ανεπαίσθητες σπίθες
Σε κάθε τους τσακ τσακίζω

Λιώνουν τα κεριά
Ρυάκια που ενώνονται διπλώνουν κι αγκαλιάζονται σαν κορμιά καμμένα

Σαν τα κορμιά μας

Ενωμένα με μια χημεία έντονη και αφανή στο πλήθος
Μια μάζα μαλακή και εύπλαστη

Μόνο σ'αυτή μπορώ να δώσω σχήμα
Να την πλάσω δική μου
Να της δώσω μορφή
Να την φυλάξω κάτω απ το μαξιλάρι μου
Να σ ονειρευτώ γι άλλη μια φορά
Γι άλλη μια νύχτα
Μονη μου

κάθε φορά που έφευγες.......

Το σήμερα!!!!!  Δυνατό τράνταγμα 
Με κάνει να ξαναζώ και να αναπολώ και να αναζητώ....
Εμένα; Εσένα;

Αναμνήσεις ζωντανές ακόμα 
Μυρωδιές και αγγίγματα  ζαλίζουν το μυαλό  μου
'Ενα παγκάκι σωτήριο βρέθηκε στο δρόμο μου,
απάγκιο της ψυχής και του άδειου κουφαριού που λέω σώμα

Γιατί...

Κάθε φορά που έφευγες έπαιρνες κι ένα κομμάτι μου
Κάθε φορά που έφευγες άδειαζε το μυαλό και το σώμα μου
μόνο μια αχνή μυρωδιά με συνόδευε 
και ζούσα για την επόμενη

Κάθε φορά που έφευγες δεν ήμουν εγώ
μια έντονη αύρα με αγκάλιαζε 
μια ελαφριά παρουσία δική σου
ένα κομμάτι δικό μου λιγότερο

Πού πήγες;
Πού πήγα;

Είμαι εδώ και δεν είμαι ταυτόχρονα

Η σκιά της σκέψης σου με ταξιδεύει στο χάος,
ακόλουθος, σιωπηρή, στη ζωή σου!

Γιατί κάθε φορά που έφευγες γινόμουν ΕΣΥ ...
μέχρι που έχασα ΕΜΕΝΑ....

Paul Young - Every time you go away

Κάποιοι δεν θα μάθουν ποτέ πόσο πολύ αγαπήθηκαν.......

'Ανθρωποι ψυχροί
'Ανθρωποι με το ΕΓΩ τους να ξεπερνάει το μπόι τους
'Ανθρωποι που ψάχνουν πάντα το νέο και διαφορετικό
'Ανθρωποι που δεν ικανοποιούνται ποτέ
'Ανθρωποι που δεν ακούν τα "θέλω" και τις ανάγκες των άλλων
'Ανθρωποι που το μυαλό τους, η καρδιά τους και το σώμα τους δεν συγχρονίζονται
'Ανθρωποι που πήραν αλλά έδωσαν το ελάχιστο
'Ανθρωποι που τσαλάκωσαν ψυχές και καρδιές
'Aνθρωποι με στραγγιγμένο το μέσα τους από αισθήματα
'Ανθρωποι του δήθεν και του φαίνεσθαι

Δεν μπόρεσαν
ή δεν θέλησαν 
να ανοίξουν τα αυτιά τους και να αφουγκραστούν το ψυθίρισμα, την κραυγή,
να μυρίσουν τη μυρωδιά, 
να γευτούν το αρμυρό δάκρυ, 
να νοιώσουν το χάδι
μιας μεγάλης αγάπης...........

Κι έτσι......τραγικό ίσως..... αλλά για ποιόν;

....Δεν έμαθαν ποτέ πόσο πολύ αγαπήθηκαν

Της ζήλιας τα καμώματα....

Κομματάκι κομματάκι έρχεται και δένει
κάθε μέρα
κάθε ώρα και κάθε λεπτό
στοιχεία αληθινά;  στοιχεία πλασματικά του μυαλού;
αναλύσεις συμπεριφορών που δεν ικανοποιούν;
λόγια ειπωμένα και αναλυμένα στραβά;
σατανικές συμπτώσεις;

Μιά μόνο σκέψη που απορροφά
σαν στεγνό σφουγγάρι όλες τις άλλες σκέψεις

Που αδρανοποιεί κάθε όμορφο
που ζωντανεύει σκοτεινά σκουλήκια
που μασάνε κάθε τι στο διάβα τους
και αφήνουν ρημαγμένες αναμνήσεις
μισοζώντανες.... που φωλιάζουν και θεριεύουν
σαν ζόμπι που τρέφονται
από τις σκαμμένες πληγές που ματώνουν ασταμάτητα

Αποφάσεις αθέμιτες κι όμως ηθελημένες
αποτελέσματα μοιραία και δηλητηριώδη

Δηλητηριασμένες καρδιές
δηλητηριασμένα μυαλά
δηλητηριώδης σκέψεις
χαμένα "εγώ"
μοναξιά ατέλειωτη...
προσμονή ανατροπής... Ανέλπιδη...

Στα ψέματα.....

Μέσα στη παραζάλη μου 
Νιώθω οτι......

Στα ψέματα ... αγκαλιαζόμαστε!
Στα ψέματα ... φιλιόμαστε!
Στα ψέματα .... δινόμαστε
κι όλα γυρίζουν πίσω! 

Ψέματα τα λόγια μας
ψέματα τα βλέματά μας
ψέματα τ' άγγιγμα το τρυφερό
ψέματα οι ψίθυροι 

Στα ψέματα ...θηρία που παλεύουν
στου πόθου το ρίγκ
Στα ψέματα ... κεριά που λιώνουν 
σε θεϊκά μανουάλια της αγάπης
Στα ψέματα ... οι σφιχτές αγκαλιές


Προσπάθειες.... στα ψέματα κι αυτές
για να γίνουν όλα στ' αλήθεια..... 

ΣΑΝ ΨΕΜΑΤΑ ΛΟΓΙΖΕΤΑΙ ΑΚΟΜΑ ΚΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ!

Να ήταν όλα τα ψέματα... "Στα ψέματα"! ....
Λαθεμένα βαλμένα!....  μέσα σ' ένα αληθινό κορμί
σ' ενα αληθινό μυαλό..... σε μια αληθινή ψυχή!

ψέματα - Ν. Πορτοκάλογλου

Η φίλη μου η Ιωαννούλα!

Μια ιστορία  να σας πω, για συνοδεία του Κυριακάτικου καφέ......
βγαλμένη απ' τα παραμύθια που σχεδιάζει το μυαλό....... 
ή μήπως η πραγματικότητα ερήμην μας;

Για τη φίλη μου την Ιωαννούλα.
Καλό κορίτσι κι αυτό. Νησιώτικο.
Με ένα γερό καπετάνιο στη γέφυρα της ζωής της εδώ και χρόνια.
Ευαίσθητο. Αγαπησιάρικο. 'Εξυπνα αφελές!

Μόνο που στη "γέφυρα" ανέβηκε ένας λάθρος καπετάνιος. Θρασύς.
Κι η Ιωαννούλα έχασε τα πασχάλια.

'Εχασε τον ύπνο της, έχασε τη ζωή της!
Εχασε τη διάθεση για διασκέδαση, 
τη διάθεση για παρέα, για καλαμπούρι
και κάθεται ΕΚΕΙ ... 

να είναι πάντα παρούσα στην στιγμιαία εμφάνισή του
να αποχωρεί με την αναχώρησή του ....
και να επανέρχεται πάλι σύντομα,  με προσμονή..
προσπάθειες εντυπωσιασμού πολλές.....
που πάντα δεν έχουν την αποδοχή που περίμενε ...
γιατί η αποδοχή ...... προδίδει.... κι ανοίγει τα μάτια των άλλων

και απογοητεύεται και τις παίρνει πίσω..
και περιμένει αφίξεις κι αναχωρήσεις μακρινών ταξιδιών.... 
και περιμένει ένα μήνυμα ή ένα κλεφτό τηλέφωνο.....
και ξενυχτάει για μια καληνύχτα .... 
και λυκοφέρνει μέχρι την "καλημέρα".... 

Οι λάθροι καπεταναίοι Ιωαννούλα μου έχουν πολλά καράβια, 
μαούνες, κότερα, ανεμότρατες, φρεγάτες... που θέλουν να κυβερνήσουν. 
Ετσι για την ποικιλία. 
Στόχος τους το πολυτελές υπερωκεάνιο .... 
Δεν είσαι.... Δεν είμαι...

Είμαι κοντά πολύ κοντά σου,  
μια ανηφορική ανάσα δρόμος από σένα!!!!!!!!!!!!!! 
Δισταγμός.
Γιατί ότι μας ενώνει.... μας χωρίζει κιόλας........

Αλλαγή,  αναθεώρηση, λήθη,
Έρωτας  ειναι αυτος!!!!!

Μάθημα για τις ανθρώπινες οντότητες

Ανθρώπινη οντότητα!
Τόσο ιερή
Τόσο πολύπλοκη και πολυδιάστατη
Τόσο δύσκολη να ερευνηθεί σε βάθος και  να κατανοηθεί
Και τόσο γοητευτική σαν σύνολο

'Ενα σύνολο που έμαθα πάντα να σέβομαι 
και να αποδέχομαι ή να απορρίπτω εξ ολοκλήρου στη ζωή μου

Ποτέ δεν διαμέλισα μια ανθρώπινη οντότητα!
Ποτέ δεν την χώρισα σε μέλη σαρκικά ή πνευματικά
Ποτέ δεν διάλεξα ποιό απ' όλα τα μέλη εξυπηρετεί τους σκοπούς μου
και να ονοματίσω τον κάθε άνθρωπο μ' αυτό το μέλος

Ποτέ δεν έδωσα ρόλους τιποτένιους
και ποτέ δεν θα παίξω κάποιο τέτοιο φτηνό ρόλο
σε μια ακόμα πιο φτηνή παράσταση

Κάθε άνθρωπος είναι σημαντικός για όσο το αποδεικνύει,
το πιστεύει, το υποστηρίζει και το συντηρεί

Μετά έρχεται η σαπίλα και το τέλος μιας 
αποτυχημένης παράστασης

HAPPY VALENTINE'S DAY.....
 λοιπόν για οσους χαίρονται τα κόκκινα και πιστεύουν οτι τους λυτρώνει, και φωτίζει τα σκοτάδια της ψυχήςτους

Ήσυχη βραδιά!

Ήσυχη βραδιά!!!!!
Δεν φυσάει, δεν κάνει κρύο
μόνο τα δάχτυλα παγώνουν
και νοιώθουν την ανάγκη
να χωθούν μέσα σε μια τρυφερή ζεστή σάρκα
να αρπαχθούν, να τη μαλάξουν, να βυθιστούν
να παρασύρουν και τα χείλη,
να πάρουν απ τη θέρμη της

Κι ίσως το μυαλό να παρακαλάει για ένα δυνατό αέρα,
έναν αέρα που στο φύσημα του το μανιασμένο,
σκεπάζει αυτά που δεν πρέπει ν' ακουστούν
και σχηματίζει φωνές, πλασματικές στα αυτιά,
αόριστες και ακαταλαβίστικες,
που παίρνουν τη μορφή απ' τα λόγια που θα θελαν
να ακούσουν,
που περιμένουν.......

Ήσυχη  βραδιά
'Αδεια βραδιά
ακόμα μία............

Αρλέτα - Τα ήσυχα βράδια

Αποτυχημένες αποδράσεις

Ο καφές αχνίζει
Κι αυτή σαν μια Πυθία ρουφάει τους αχνούς και συλλογιέται
και γυρίζει πίσω.......

Πόσες αποτυχημένες αποδράσεις....
Χάνει το μέτρημα.......

Πόσες σκουριασμένες αλυσίδες άρπαξε......
κι η σκουριά λέρωσε τα χέρια
Πόσα μισοτριμμένα σκοινιά 
έσπασαν........
Πόσα γλιτσερά σκοινιά 
άφησαν τη αηδιαστική γλίτσα τους στα χέρια της
Πόσες φορές μάτωσαν τα χέρια 
στην προσπάθεια να κρατηθεί

κι αυτή εκεί.......

κάθε φορά κι άλλη απόδραση απ' την απόδραση την τελευταία
κι η κάθε τελευταία πιο οδυνηρή από την προηγούμενη

Αποτυχημένες αποδράσεις

Μόνα εφόδια.....  η απογοήτευση,
ο πανικός,
η ασφυξία,
Κι ακόμα εκεί...

Η πιο δύσκολη απόδραση από τον εαυτό της!!!!

" Ολα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν"
τουλάχιστον για κείνη.........

Η πιό όμορφη βροχή........

Η βροχή......
ποτέ δεν μ' άρεσε!
Κι όσο περνούν τα χρόνια τη σιχαίνομαι ακόμα πιο πολύ
Οι λόγοι προστίθενται ο ένας πάνω στον άλλο και βαραίνουν.
Κι όμως κάποτε υπήρξε μια βροχή που δεν μ' ένοιαξε
Μάλλον μ' άρεσε και μ΄ άρεσε πολύ!

Η πόλη στολισμένη Χριστουγεννιάτικα...
το πλακόστρωτο βρεγμένο
τα κενά ανάμεσα στις πέτρες μικρές γιαλιστερές λιμνούλες
και δυο ζευγάρια πόδια...
δυο τακούνια να χτυπούν πάνω στις πέτρες
και δυο αρβυλάκια να πλατσουρίζουν
δυο ζευγάρια πόδια ...
κάτω από την ίδια μαύρη ομπρέλα

Ατέλειωτη ανούσια αμήχανη φλυαρία...
τάση για σταμάτημα, με την προσμονή ενός αγγίγματος πιο ζεστού
και ξαφνικά μια αναπάντεχη ερώτηση

- "μ' αγαπάς;"
- "ναι!!!!"
-"κι εγώ σ' αγαπώ!!!!!! τότε περπάτα"

Το μπράτσο με το μπράτσο μπλέχτηκαν σ' ένα σφιχτό αγκάλιασμα
κάτω από την ίδια ομπρέλα
τα βήματα χορευτικά πια
σαν πρωταγωνιστές ταινίας
τα πόδια χανόταν, πετούσαν με τα φτερά της αγάπης
ίσως ήταν και το κρύο... δεν ξέρω..... αναρωτιέμαι
Μέχρι που χώθηκαν σ' ένα ζεστό γλυκό περιβάλλον
για να δροσίσουν την κάψα τους με μια μπύρα

Η πιο όμορφη βροχή ..... της ζωής μου
'Οσο για την μαύρη ομπρέλλα ξέμεινε κάπου... στο καλοκαίρι..

ένας μικρός θάνατος

Πόσες φορές μπορεί να πεθάνει 
και πόσες ν' αναστηθεί ένας άνθρωπος?

Ποτέ και τίποτα δεν τελειώνει.
Πάντα μια νέα αρχή κι ένα τέλος κολλημένα χωρίς ενδιάμεσο.
Προσπάθειες που τις ρίχνουμε πίσω μας.
Προσπάθειες που ματώσαμε γι αυτές.
Και πάντα είναι εκεί.
Εκεί που δεν θες να κοιτάξεις.
Εκεί που ξέρεις οτι θα πληγωθείς για άλλη μια φορά

Ελλαστικές αντοχές
Ανάγκη για το σήμερα, 
μίζερη τροφή για το αύριο,
αέρας δηλητήριο για ν' ανασάνεις,
νερό όξινο για να δροσισεις τα ξεραμένα χείλη

Κάθε αναζήτηση, κάθε λαχτάρα, κάθε βλέμμα
κάθε καλωσόρισμα κι αντίο...........

'Ενας μικρός θάνατος!!!!!



Με τι καρδιά /  Βίκυ Μοσχολιού   (γιατί κάπου κάπου τα ελληνικά τραγούδια μιλούν αντι για μάς)

Τέλος εποχής

Μέρες ζεστές κι ατέλειωτες......
Νύχτες απόλυτης προσμονής....

Ξερός δυνατός βοριάς
Υγρός νοτιάς με θολό κύμα
Ενας αέρας που άλλαζε συχνά
και που δεν ήξερα ποιός είναι ο σωστός, 
για να φέρει και να γεμίσει
τη ζωή μου στη σκιά της  παραλίας...

Η άρνηση εναλλάξ με την ευχή
Νοερά παρακάλια
Φανερές απομακρύνσεις
ψυχρά ψεύτικα προσωπεία
πλασματική βοήθεια σε μια πληγωμένη ψυχή

το σωστό και το λάθος πλεγμένα σφιχτά,
δεν ξεχώρισαν

εκφράσεις θολές
ματιές χωρίς ουσία
αγγίγματα διφορούμενα
συγκεχυμένα μηνύματα χωρίς  ουσία

άλλο ένα "καλοκαίρι" τέλειωσε...
άλλος ένας "χειμώνας" έρχεται...
Το τέλος μιας εποχής.

πιθανόν, ίσως, ενδέχεται, μπορεί......

"Αχ , τι βαρύ έγκλημα έκανα να μην πω πως 
σ' αγαπούσα πολύ, πολύ , όσο δε λέγεται, 
όσο δε γράφεται, όσο δεν αντέχεται.
Τότε μπορεί και να μην έφευγες."

Μενέλαος Λουντέμης

Όλα τα "σ΄αγαπώ" που μείναν κρεμασμένα στα χείλη
σαν ρώγες σμιχτες σ΄ένα τσαμπί σταφύλι

Η βροχή τις σαπίζει...
Ο αέρας τις στεγνώνει...
Ο ήλιος τις ζυμώνει,
σ' ένα κρασί μεθυστικό

που σε κάνει θα θέλεις να φωνάξεις...
να ξεσκίσεις το μέσα σου 
σ' ένα ακόμα...

Σ' ΑΓΑΠΩ

Στενό ανήλιαγο σοκάκι

όμορφο να σε περιμένουν να φανείς
να ξεπροβάλεις στο στενό ανήλιαγο σοκάκι
να περπατάς και να χορεύουν τα βήματά σου
στο ρυθμό της καρδιάς

έτοιμη
πανέτοιμη για όλα

η σκιά να σκιάζει την κάψα που φουντώνει τα μάγουλα
στη σκέψη και μόνο
κι ο αέρας να σε σπρώχνει απαλά
να δίνει ώθηση στο φτάσιμο του σώματος
γιατί η ψυχή είναι ήδη εκεί
μόνιμα

στο στενό ανήλιαγο σοκάκι
χαρά, λύπη, ανυπομονησία, λαχτάρα, απογοήτευση
όλα εκεί έμειναν

και τώρα μόνο μια γαλάζια θάλασσα
ανοίγει στο βάθος την αγκαλιά της
απλώνεται πίσω απ' τα αραχνούφαντα φυλλώματα
ενός αρμυρικιού, προστάτη

Η μόνη που περιμένει πια!!!!!!