Στη χάση του φεγγαριού

'Αλλος ένα περίπατος στον ίδιο δρόμο
Στο δρόμο που περπάτησα σε χρόνια όμορφα, περασμένα
Το φεγγάρι στη χάση του αχνοφωτίζει τη θάλασσα
Μια λεπτή φωτεινή φέτα πεπονιού στον ουρανό
που γλυκαίνει τη νύχτα.

Τη σκοτεινή κρύα νύχτα.

'Οπως τότε
Τότε που έχοντας ακόμα τη βουή των ηχείων στο κεφάλι, βάδιζα την ίδια φρεσκοστρωμένη άσφαλτο
Που το μόνο που μπορούσα να ακούσω
ήταν το σφύριγμα του δυνατού αέρα, του λατρεμένου τόπου,
ίσως και λίγο το κύμα που έσκαγε δίπλα στο δρόμο
Γοργό βήμα και κομμένη ανάσα.

Βιάση για να φτάσω στο καταφύγιό μου
Φόβος μέσα στο σκοτάδι του δρόμου, που σήμερα πια φωτίζουν σειρές από λάμπες
Αόρατα χέρια νόμιζα θα ξεπροβάλλουν από την άκρη με τα αγριόχορτα και τα βράχια
και θα με τραβούσαν, να κατρακυλήσω στις πέτρες,
να με κρατήσουν εκεί μέχρι την αυγή
Ενα βουβό παρακαλετό μέσα στο μυαλό μου
για ένα περαστικό αυτοκίνητο
Να φωτίσει το δρόμο που πατούσα
Να δω πού πάω.
Κι όταν έφεγγε, κάποτε, 
δεκάδες σκορπιοί με τα κεντριά τους σηκωμένα 
ακολουθούσαν μια κάθετη πορεία προς τη δική μου
Ανατριχίλα!!!!!
Πώς δεν πάτησα πάνω τους;
Πώς δεν ένοιωσα το κεντρί τους να με τρυπάει;

Πού πήγαινα τότε;

Πού πάω ακόμα τώρα, κάτω απ' το αχνό φώς της χάσης του φεγγαριού;

Hλιοπαιχνιδίσματα!

 φωτο: Πετρούλα Κουστένη (ευχαριστώ)

Μέσα σ' ένα μουντο χειμωνιάτικο ουρανό, 
με μαύρα σύννεφα που ταξιδεύουν γρήγορα ακολουθώντας τον άνεμο
που ασταμάτητα περνούν πάνω από το μυαλό, πάνω απ' τη ψυχή
που στο πέρασμά τους ψύχουν, 
κάνουν άκαμπτο το σώμα και το θέλω,
μικρά κενά φωτίζουν δειλά, διακριτικά, ευγενικά, γλυκά 

Ηλιοπαιχνιδίσματα

Εκεί που ξεχνιέται το φώς του
Εκεί που η απελπισία της μουντάδας του χειμώνα διαλύεται
μια ζεστή αχτίνα περνάει

Ηλιοπαιχνιδίσματα

Ενθαρρυντικά, βάλσαμο σε πληγή
παιχνίδι με όρους κατανοητούς
γλυκιά ζεστασιά απλώνεται
ότι χρειάζεται
ότι ζητιέται
ότι ήταν απαραίτητο για να περάσει η βαρυχειμωνιά

Ηλιοπαιχνιδίσματα

από ένα 'Ηλιο, ζεστό, ευγενικό, 
καθόλους επιθετικό σαν το καλοκαιρινό

'Ενας Ηλιος που ζεσταίνει αλλά παίρνει κι ο ίδιος φλόγα απ' τη φλόγα σου,
ζεστασιά από τη ζεστασιά σου
και σε καλεί στα παιχνιδίσματά του με ίσους όρους,
μέχρι να φτάσει  η ώρα του καλοκαιριού της ψυχής.

Πλασματική παρουσία

Πώς αλλιώς να γίνει άραγε;
Ο κόσμος σου έτσι έχει χτιστεί.
Φίλοι αγαπημένοι, μια φωτεινή φωτογραφία έχουν γίνει.
Ξυπνάς το πρωί τους καλημερίζεις, το βράδυ τους καληνυχτίζεις
και κάπου στο ενδιάμεσο ανταλλάσεις και καμιά φράση,
έτσι, για να σπάσει η ακινησία της οθόνης.
Περιμένεις κάποιους με λαχτάρα να απαντήσουν, να γράψουν μια λέξη,
μια χαζή φατσούλα, έτσι,
για να νοιώσεις την υπαρξή τους, την παρουσία τους στη ζωή σου.
Διαβάζεις ότι διαβάζουν.
Ακούς ότι ακούν.
Αγαπάς ότι αγαπούν
Κοροϊδεύεις ότι χλευάζουν
Μια πλασματική παρουσία στη ζωή σου.
Μια παρουσία που θες να γίνει ζωντανή, ενεργή
Μα μόνο εσύ.
Τους αγκαλιάζεις και τους φιλάς με μιά ματιά
Τους μιλάς και περιμένεις απάντηση, μέσα απ΄τη ματιά
Τους δίνεις κι εσύ με τη σειρά σου τα δικά σου θέλω,
τις δικές σου επιλογές, ότι σ΄αρέσει και περιμένεις να γίνεις αποδεκτός,
με την έκφραση της αρέσκειάς τους.
Και μια χιλιοαγαπημένη μουσική γίνεται ήχος κλησης στο κινητό
και περιμένεις να την ακούσεις να σε καλεί

Μια κλήση απ' την πλασματική παρουσία,που παρακαλάς να γίνει πραγματική.

Το κείμενο αυτό έχει γραφτεί πάνω από μήνα. Κάποια δεδομένα άλλαξαν. Τώρα το θυμήθηκα ξεχασμένο!  Τώρα είναι η αποφόρτιση!!

Φωτογραφίες μνήμης!!!!!!

Μια τόσο σύντομη ζωή, την ρούφηξες με λαχτάρα
Εζησες το κάθε δευτερόλεπτο σαν να ήταν το τελευταίο της ζωής σου
Νοιώθεις ευγνωμοσύνη που το όνειρο έγινε πραγματικότητα.
Πόσοι άνθρωποι μπορούν να το κάνουν;
Απέραντη ευγνωμοσύνη, τραγική νοσταλγία
Στιγμές που συντροφεύουν τις μέρες και τις νύχτες που έρχονται και φεύγουν
και δεν αφήνουν τίποτα πιά

'Εχεις όμως το άλμπουμ το ολοδικό σου,
αυτό που δεν βλέπει κανείς παρά μόνο εσύ με το μυαλό σου.
Γεμάτο με φωτογραφίες μνήμης.

Φωτογραφίες που καλύπτουν όλες τις αισθήσεις
Φωτογραφίες που αποτυπώνουν όλα τα συναισθήματα

Η απαλότητα, η μυρωδιά, η αναπάντεχη τρυφερότητα,
 το σφίξιμο, η χαλάρωση, τα αστεία, η φροντίδα,
η γεύση της σοκολάτας, ακόμα στο στόμα.

Κάδρα κοντινά, κάδρα μακρινά, κάδρα πολυπληθή, καδρα μοναδικά!!!

Ζωντανεύουν κάθε στιγμή, κάθε λεπτό και σε παρασύρουν,
στη υπέροχη σύντομη ζωή και την ξαναζείς, έτσι,
 "φυλλομετρώντας" την κάθε σελίδα του αλμπουμ, την κάθε φωτογραφία μνήμης
και νοιώθεις εκείνη την απέραντη ζεστασιά να απλώνεται πάλι στο κορμί σου,
από το λαιμό μέχρι τα πόδια.
'Οπως ένοιωσες μετά από πολλούς μήνες το σώμα σου να χαλαρώνει
 και να μην τρέμει από το κρύο.
'Οπως ένοιωσες τα πόδια σου να μην είναι παγωμένα πια,
 είχες ξεχάσει την αίσθηση, πόσα χρόνια πέρασαν.
Μόνο εκείνη η γλυκιά ανατριχίλα να απλώνεται
και να σε γεμίζει με μια αίσθηση μωρουδίστικου ύπνου.

Φωτογραφίες μνήμης από δω και μπρος, φυλαγμένες με λατρεία,
εκεί που δεν φτάνουν άλλα μάτια

Τυλιγμένες μέσα στο σελοφάν της καρδιάς
για να μην ξεθωριάσουν και χαθούν στον χρόνο.

Μια φορά βγαίνουν, για πάντα μένουν!!!!!!!