Η πιό όμορφη βροχή........

Η βροχή......
ποτέ δεν μ' άρεσε!
Κι όσο περνούν τα χρόνια τη σιχαίνομαι ακόμα πιο πολύ
Οι λόγοι προστίθενται ο ένας πάνω στον άλλο και βαραίνουν.
Κι όμως κάποτε υπήρξε μια βροχή που δεν μ' ένοιαξε
Μάλλον μ' άρεσε και μ΄ άρεσε πολύ!

Η πόλη στολισμένη Χριστουγεννιάτικα...
το πλακόστρωτο βρεγμένο
τα κενά ανάμεσα στις πέτρες μικρές γιαλιστερές λιμνούλες
και δυο ζευγάρια πόδια...
δυο τακούνια να χτυπούν πάνω στις πέτρες
και δυο αρβυλάκια να πλατσουρίζουν
δυο ζευγάρια πόδια ...
κάτω από την ίδια μαύρη ομπρέλα

Ατέλειωτη ανούσια αμήχανη φλυαρία...
τάση για σταμάτημα, με την προσμονή ενός αγγίγματος πιο ζεστού
και ξαφνικά μια αναπάντεχη ερώτηση

- "μ' αγαπάς;"
- "ναι!!!!"
-"κι εγώ σ' αγαπώ!!!!!! τότε περπάτα"

Το μπράτσο με το μπράτσο μπλέχτηκαν σ' ένα σφιχτό αγκάλιασμα
κάτω από την ίδια ομπρέλα
τα βήματα χορευτικά πια
σαν πρωταγωνιστές ταινίας
τα πόδια χανόταν, πετούσαν με τα φτερά της αγάπης
ίσως ήταν και το κρύο... δεν ξέρω..... αναρωτιέμαι
Μέχρι που χώθηκαν σ' ένα ζεστό γλυκό περιβάλλον
για να δροσίσουν την κάψα τους με μια μπύρα

Η πιο όμορφη βροχή ..... της ζωής μου
'Οσο για την μαύρη ομπρέλλα ξέμεινε κάπου... στο καλοκαίρι..